หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 142

ขณะที่กำลังคุยกัน ถูซานก็พาหมอหลี่เดินออกมาอย่างเร่งรีบ ตอนที่เดินผ่านถูซินเยว่ ถูซานหันไปถามว่า "ซินเยว่ เจ้าจะไปดูอาการพี่สาวไหม?"

ถูซินเยว่ส่ายหัว

เดิมทีเธอกับถูหมิงซวนก็ไม่กินเส้นกันอยู่แล้ว การไปในเวลาแบบนี้มีแต่จะยิ่งสร้างความวุ่นวาย อีกอย่างที่ถูหมิงซวนกลายเป็นแบบนี้ คาดว่าคงจะเกี่ยวข้องกับเรื่องในตอนเช้าด้วย ถ้าเธอไป ถูชิวหลานคงได้หาเรื่องจนบ้านแตกแน่ๆ

เมื่อคิดถึงตรงนี้ถูซินเยว่ก็ส่ายหน้าและพูดว่า "ไม่ไปดีกว่า ตอนนี้กำลังวิกฤต ท่านพ่อรีบพาหมอหลี่กลับไปก่อนเถอะ"

"อืม" ถูซานก็ไม่บังคับเธอ เขามองซูจื่อหังที่อยู่ข้างๆ ทีหนึ่ง เหมือนมีบางอย่างอยากจะถาม

แต่หมอหลี่เร่งเร้าแล้ว "อย่ามัวรีรออยู่เลย รีบพาข้าไปเถอะ!"

"เข้าใจแล้ว" เมื่อถูกหมอหลี่พูดตัดขึ้นมา ถูซานก็ไม่พูดอะไรต่อ รีบพาหมอหลี่เดินจากไปอย่างเร่งรีบ

ขณะมองดูแผ่นหลังของถูซาน ซูจื่อหังก็ส่ายหน้าอย่างจนใจ ถูซินเยว่ที่อยู่ข้างๆ จึงพูดหยอกล้อว่า "ท่าทางเรื่องเมื่อเช้านี้ ทำให้ท่านพ่อท่านแม่ไม่พอใจเจ้าแล้วนะ"

เรื่องที่คันนาเมื่อเช้าเป็นความผิดของตนเองจริงๆ หากตนเองไม่มัวแต่พะวงกลัวว่าจะทำให้ถูหมิงซวนเจ็บ ไม่ได้ออกแรงผลักอีกฝ่ายออกอย่างสุดกำลัง บางทีก็คงจะไม่เป็นแบบนี้

"วางใจเถอะ ข้าจะอธิบายกับท่านพ่อกับท่านแม่เอง" ซูจื่อหังลูบปอยผมนิ่มของถูซินเยว่ โชคดีที่ตนเองมีภรรยาที่ยอมเชื่อใจตนเอง

ไม่เช่นนั้นในสถานการณ์แบบนั้น ต่อให้เขาทำสุดความสามารถก็ไม่มีทางยื้อถูซินเยว่เอาไว้ได้

"ต่อไปเจ้าก็ต้องรู้จักระวังตัวให้มากขึ้นด้วย ข้ายอมยกโทษให้เจ้าครั้งหนึ่ง แต่ไม่มีครั้งต่อไปอีกแล้ว" หญิงสาวเบ้ปาก และพูดไปด้วย

"อื้อ ที่รักวางใจ" ชายหนุ่มรีบผยักหน้า

ถูซินเยว่มองไปที่คอของซูจื่อหัง ตรงรอยแผลที่ถูกตนเองข่วนไว้ ก็รู้สึกผิดขึ้นมา จึงชี้ไปที่คอของเขาถามว่า "เจ็บไหม?"

"ไม่เจ็บ" ซูจื่อหังรีบส่ายหน้า

เรื่องนี้เขาทำไม่ดีเอง ต่อให้ภรรยาจะข่วนมากกว่านี้มันก็สมควรแล้ว

"กลับไปแล้วข้าช่วยเจ้าทายา" ถูซินเยว่รีบพูด

"อื้อ ที่รักดีกับข้าจริงๆ" ใบหน้าของชายหนุ่มเผยรอยยิ้มที่พึงพอใจ

เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำหน้าเช่นนี้ ถูซินเยว่ก็รู้สึกผิด

หลังจากที่กลับมาจากโรงหมอ นางหยูที่นั่งสานแหจับปลาอยู่ในลานบ้าน เมื่อเห็นทั้งคู่เดินจูงมือกันกลับมา ก็รู้สึกสบายใจขึ้นไม่น้อย

"ซินเยว่ ในครัวมีไข่ตุ๋นสองถ้วย เจ้ากับจื่อหังคนละหนึ่งถ้วย" นางหยูยิ้มและพูด

ถูซินเยว่พยักหน้าและพูดว่า "วันนี้อากาศดี ข้าคิดว่าจะขึ้นไปบนภูเขาดู ท่านแม่ ในครัวยังมีน่องแพะที่ต้มสุกแล้วอีกหรือไม่?"

"มีอยู่" นางหยูชี้ไปทางข้างในห้อง และพูดว่า "วางอยู่ในหม้อนั่น ถ้าเจ้าจะกิน เดี๋ยวแม่ไปอุ่นให้"

"ไม่ป็นไรเจ้าค่ะ ข้าเข้าไปหยิบเอง" ถูซินเยว่โบกมือปฏิเสธ ขณะที่กำลังจะเดินเข้าประตูไป อยู่ๆ นางหยูก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ และตามขึ้นว่า "ซินเยว่ เจ้าจะขึ้นไปบนภูเขาหรือ?"

ครั้งก่อนตอนที่ขึ้นไปบนภูเขาก็เส้นยาแดงผ่าแปด ทำไมผ่านไปยังไม่ถึงครึ่งเดือนก็จะไปอีกแล้ว? ถ้าขึ้นภูเขาไปครั้งนี้เกิดอะไรขึ้นอีกละก็...

ไม่รอถูซินเยว่ตอบ นางหยูก็อดห้ามปรามไม่ได้ว่า "วันหลังพวกเราไม่ขึ้นไปบนภูเขาแล้วดีกว่าไหม หางานทำแถวอ่างเก็บน้ำก็พอ อย่างจับปลาเล็กเหล่านี้ก็ดีแล้วมิใช่หรือ?"

"ท่านแม่ ท่านวางใจเถอะ ไม่เป็นอะไรหรอก" ถูซินเยว่พูดปลอบ "ครั้งก่อนเพราะข้าเข้าไปค่อนข้างลึกจึงเจอหมี ครั้งนี้ข้าจะไปแค่รอบนอก ก็จะไม่เจอหมีอีก ท่านวางใจเถอะ ข้ารู้ว่าต้องทำอย่างไร"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน