หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 143

ไม่เพียงเท่านี้ บนร่างกายของอีกฝ่ายยังมีแผลที่อื่นด้วย บริเวณขาหลังกับตัวทีรอยแผลจากการถูกกรงเล็บข่วน แผลบางจุดลึกจนมองเห็นกระดูก

"เสี่ยวหวง เจ้าไปทำอะไรมา?" ใบหน้าของถูซินเยว่เต็มไปด้วยความตกใจ ซูจื่อหังเองก็ก้มตัวลง ตรวจดูแผลบนตัวของเสี่ยวหวงด้วยเช่นกัน จากนั้นก็ขมวดคิ้วและพูดว่า "รอยแผลพวกนี้เป็นรอยแผลของกรงเล็บเสือ"

"เล็บเสือ?"

ถูซินเยว่ชะงักไปครู่หนึ่ง

เสียงร้องอ่อนแรงดังขึ้นจากปากของเสี่ยวหวง มันใช้หัวถูไปมาที่ฝ่ามือของถูซินเยว่ทีหนึ่ง จากนั้นก็เข้าใกล้หญิงสาว ดูแล้วน่าเห็นใจและน่าสงสารเป็นอย่างมาก

ภาพของเสือในป่าที่แย่งชิงตำแหน่งเจ้าป่ากันแล่นผ่านในสมองของถูซินเยว่ทันที ดูท่าเสี่ยวหวงถูกเสือตัวอื่นรังแกเข้าให้เสียแล้ว โบราณก็ว่าไว้ว่าเสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้ เมื่อก่อนยอดภูเขาลูกนี้น่าจะเป็นอาณาเขตของเสี่ยวหวง หรือว่ามีเสือที่มาจากที่อื่น?

เสี่ยวหวงพูดไม่เป็น ถูซินเยว่ก็ไม่สามารถสื่อสารกับอีกฝ่ายได้ จึงได้แต่รีบหยิบเอาน่องแพะจากตะกร้าออกมายื่นให้เสี่ยวหวงกิน

น้ำพุศักดิ์สิทธิ์สามารถฟื้นฟูชีวิต และมีผลดีต่อการรักษาบาดแผลหลายอย่าง เสี่ยวหวงมีแผลมากมายขนาดนี้ ถ้าได้กินน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ก็จะช่วยให้มันหายดีเร็วขึ้น

เสี่ยวหวงก็ไม่ได้เจอถูซินเยว่มาสักพักแล้ว ดังนั้นเมื่อได้กลิ่นของน้ำพุศักดิ์สิทธิ์อีกครั้ง ก็กระโดดไปมาอย่างร่าเริง จากนั้นก็ก้มหัวลงตั้งใจกัดกินน่องแพะที่อยู่บนพื้น

กลับเป็นถูซินเยว่ที่เมื่อเห็นบาดแผลของอีกฝ่ายในใจเต็มไปด้วยความกังวล จึงรีบลุกขึ้นและพูดกับซูจื่อหังว่า "ที่รัก เจ้าอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนเสี่ยวหวงก่อน ข้าไปดูรอบๆ ว่ามียาใช้ทำแผลไหม"

ซูจื่อหังพยักหน้า และพูว่า "เจ้าระวังหน่อย"

"วางใจเถอะ ข้าหาดูรอบๆ นี้แหละ" ถูซินเยว่พูดจบก็ก้มตัวไปลูบหัวของเสี่ยวหวง และพูดว่า "ข้าไปหายามาให้เจ้า เจ้ารอข้าตรงนี้ก่อน ข้าจะรีบกลับมา"

"ฮรื่อ..." เสี่ยวหวงส่งเสียงร้อง สายตาที่มองไปยังถูซินเยว่เต็มไปด้วยความพึ่งพิง

ถูซินเยว่หันหลังเดินไปในพุ่มหญ้า หลังจากนั้นครู่หนึ่ง หญิงสาวก็เดินกลับมาพร้อมกองยาสมุนไพรในมือ

"สมุนไพรข้าล้างตรงธารน้ำมาแล้ว บดละเอียดแล้วประคบวางไปบนตัวเสี่ยวหวงก็พอ"

ที่จริงแล้วสมุนไพรเหล่านี้ถูซินเยว่เก็บมาจากข้างในมิติ เดิมทีเธอได้เก็บสมุนไพรมาส่วนหนึ่งแล้ว แต่คิดว่าสมุนไพรเหล่านั้นรักษาแผลค่อนข้างช้า จึงไปนำสมุนไพรในมิติแห่งน้ำพุศักดิ์สิทธิ์มาแทน เพื่อว่าบาดแผลบนตัวของเสี่ยวหวงจะหายดีได้โดยเร็ว

หลังจากที่ประคบยาสมุนไพรให้เสี่ยวหวงแล้ว เสี่ยวหวงก็กินน่องแพะหมดแล้วเช่นกัน มันเงยหน้าขึ้นมามองถูซินเยว่ทีหนึ่ง แต่ยังไม่ทันที่ถูซินเยว่จะได้พูดอะไร มันก็หันหลังมุดไปในพุ่มหญ้าทันที

"หวังว่าเสี่ยวหวงจะไม่เป็นอะไร"

ตั้งแต่ที่เสี่ยวหวงช่วยชีวิตของตนเองจากหมีครั้งก่อน ถูซินเยว่ก็มีความรู้สึกพิเศษต่อเสี่ยวหวง ตอนนี้เสี่ยวหวงไม่ได้เป็นเพียงเพื่อนของเธอ แต่ยังเป็นผู้มีพระคุณของเธอด้วย

หลังจากที่กลับมาจากบนภูเขา ในใจของถูซินเยว่ก็ยังมีแต่เรื่องของเสี่ยวหวงอยู่ตลอด เธอนอนพลิกไปพลิกมาบนเตียง ไม่ว่าอย่างไรก็นอนไม่หลับ

ซูจื่อหังเข้าใจว่าถูซินเยว่กำลังกังวลเรื่องอะไร จึงยื่นมือไปตบเบาๆ ที่หลังของหญิงสาว และพูดปลอบว่า "เสี่ยวหวงต้องไม่เป็นอะไร วางใจเถอะ หากเจ้าไม่สบายใจละก็ พรุ่งนี้พวกเราขึ้นไปที่ภูเขาอีกครั้งดีไหม?"

“อืม” ถูซินเยว่พยักหน้า

ไม่ว่าจะเป็นห่วงเสี่ยวหวงมากแค่ไหน แต่เสี่ยวหวงก็ยังเป็นเสืออยู่ดี เธอจึงไม่สามารถพาอีกฝ่ายกลับมาที่บ้านได้ และเพราะไม่ว่าอย่างไรเสี่ยวหวงก็เป็นส่วนหนึ่งของภูเขา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน