หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 144

ถูหมิงซวนทำผิดไว้มากมาย แต่เด็กในท้องของอีกฝ่ายไม่ได้รับรู้อะไรด้วย และถูซินเยว่ก็ไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นกับเด็กในท้องของนาง

“ไม่เป็นไร” นางหลินส่ายหัวพูดขึ้นว่า “โชคดีที่หมอหลี่มาได้ทันเวลา เด็กในท้องปลอดภัยแล้ว”

พูดจบ นางหลินก็เหลือบมองถูซินเยว่ และเล่าเรื่องเมื่อวานนี้ที่เหลียงปินมาอาละวาดที่บ้านตระกูลถูให้ฟัง ในตอนท้ายนางก็ถอนหายใจพูดขึ้นว่า "เหลียงปินตั้งใจแน่วแน่ว่าไม่อยากจะอยู่กับหมิงซวนต่อไปแล้ว แต่ทว่าตอนนี้หมิงซวนกำลังตั้งครรภ์อยู่ ตระกูลเหลียงไม่อยากเสียเด็กในท้องไป เรื่องนี้ก็เลยเป็นอันต้องจบไป"

ถูซินเยว่พยักหน้า รู้สึกโล่งใจที่ได้ยินว่าเด็กปลอดภัยดี แต่สำหรับถูหมิงซวนนั้น เธอไม่ได้สนใจอะไร

ท้ายที่สุดแล้ว อีกฝ่ายจะเป็นเช่นไรก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับตนเลยแม้เเต่น้อย

ถูซินเยว่ไม่เหมือนถูหมิงซวนที่มักจะคาดหวังให้สิ่งเลวร้ายเกิดกับผู้อื่นเพียงเพราะความแค้น!

นางหลินมาที่นี่เพียงเพื่อดูว่าถูซินเยว่และจื่อหังใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันเป็นอย่างไรบ้าง และถือโอกาสถามอีกฝ่ายเกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อวาน เมื่อเห็นว่าทั้งสองเข้ากันได้ดี และซูจื่อหังไม่ได้ทำอะไรนอกลู่นอกทาง ตนก็วางใจทันที

“อ้อ ตำราที่แม่ให้เจ้าไปครั้งนั้น เจ้าอ่านแล้วหรือยัง?”

นางหลินเคยมีประสบการณ์นี้มาก่อน เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ นางจึงไม่ได้รู้สึกเขินอายอะไร

บทสนทนาของอีกฝ่ายเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ถูซินเยว่เหงื่อผุดขึ้นบนหน้าผาก จะคุยต่อไปก็ไม่ได้ จะไม่คุยก็ไม่ได้ แต่เธอเพียงแสร้งโง่ตอบไปว่า "อ้อ ตำราที่ท่านแม่ให้ข้าครั้งที่แล้วน่ะเหรอ เอ่อ เหมือนว่าข้าจะทำมันตกหายไปกลางทางน่ะ”

“อะไรนะ?” นางหลินชะงัก

เมื่อเห็นว่าใบหน้าของถูซินเยว่ดูประหม่า นางจึงขมวดคิ้วพูดขึ้นอย่างจริงจังว่า "ซินเยว่ เจ้าและหมิงซวนต่างก็แต่งงานออกไปพร้อมกัน ตอนนี้หมิงซวนก็ตั้งท้องแล้ว แต่เจ้ากลับยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น แบบนี้มันไม่ได้นะ"

ถูซินเยว่รู้ว่านางหลินจะพูดอะไร ทันทีที่นางอ้าปาก เธอก็เริ่มรู้สึกปวดหัว.......

“ท่านแม่ ข้าเข้าใจแล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว...”

“หากเจ้าและจื่อหังไม่พยายามอีกสักหน่อยละก็ แม่เกรงว่าตระกูลซูจะดูถูกเจ้าเอาน่ะ และคนอื่นก็จะเอาเจ้าไปนินทาด้วย” ใบหน้าของนางหลินเต็มไปด้วยความกังวล

ถูซินเยว่รีบรินชาใส่ถ้วยพร้อมยื่นให้นางหลิน และพูดขึ้นอย่างจนปัญญาว่า "ท่านแม่ พวกเขายังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ ท่านอย่ามากดดันข้าเลย อีกอย่าง การตั้งครรภ์นี่มันขึ้นอยู่กับโชคชะตา ถ้าเด็กยังไม่มาข้าจะไปทำอะไรได้...."

นอกจากนี้ เธอและซูจื่อหังยังไม่เคยทำอะไรกันด้วยซ้ำ แล้วจะมีลูกได้ยังไงกัน?

ถูซินเอามือกุมหน้าผาก รู้สึกเยว่กลัดกลุ้ม

“ก็ได้ๆ ๆ แม่ไม่พูดแล้วก็ได้ เจ้าเองก็ต้องดูแลตัวเองให้ดี” นางหลินมองไปรอบ ๆ และเนื่องจากที่บ้านมีงานยุ่ง วันทั้งวันมีแต่คนชี้นิ้วสั่งให้นางหลินซักเสื้อผ้า ทำกับข้าว ทำความสะอาดบ้าน ดังนั้นผ่านไปหลายวันกว่านางหลินจะหาโอกาสปลีกตัวมาบ้านตระกูลซูได้

เมื่อก่อนนี้ได้ยินมาตลอดว่าตระกูลซูยากจน เมื่อมาถึงบ้านตระกูลซูจึงได้รู้ว่าห้องสองห้องนี้มีขนาดเท่ากับห้องน้ำเท่านั้น บนหลังคาก็มีรูโหว่ ซินเยว่ต้องมาอาศัยอยู่ที่นี่ ช่างไม่ยุติธรรมกับนางเลย

นางหลินรู้สึกทุกข์ใจ ตบเบา ๆ ไปที่มือของถูซินเยว่พูดขึ้นว่า "ซินเยว่ ครั้งนี้แม่เอารองเท้ามาให้เจ้าสองคู่นะ เจ้าลองดูว่าใส่พอดีหรือเปล่า หากไม่พอดีก็เอากลับมาเปลี่ยนที่แม่ ส่วนเจ้าและจื่อหังต่างก็เป็นคนมานะพยายาม ชีวิตจะต้องค่อย ๆ ดีขึ้นไปเรื่อย ๆ เอง”

“จ้ะ” ถูซินเยว่พยักหน้าพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ท่านแม่ววางใจเถอะ”

นางหลินไม่เคยเห็นมาก่อนว่าทั้งสองห้องนี้เป็นอย่างไร หน้าต่างแตกทุกบาน ผนังก็ลอก ราบนผาผนังยิ่งไม่ต้องพูดถึง ขอบชามที่พวกเขาใช้ก็สึกกล่อนหมดแล้ว แม้แต่ม้านั่งก็ใกล้จะพังแล้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน