หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 156

ซูจื่อหังไม่ใช่คนเห็นแก่ได้อยู่แล้ว ควรต้องจ่ายเท่าไหร่ ก็ยอมจ่ายไปเท่านั้น

แต่เสียดาย ต้าจู้ตัดสินใจแน่วแน่ ไม่ว่าซูจื่อหังกับหยวนเป่าจะพูดอย่างไร เขาก็ไม่ยินยอม

เมื่อเป็นเช่นนี้ ซูจื่อหังก็ได้แต่ยอมแพ้ อย่างมากถึงเวลาค่อยแอบชดเชยให้เขาเล็กน้อยก็แล้วกัน

เครื่องเรือนเหล่านี้มอบให้ต้าจู้ทำ เขาก็พอวางใจได้ เพราะฝีมือช่างไม้ของต้าจู้ เป็นที่ยอมรับในหมู่บ้านอยู่แล้ว

เมื่อเจรจากันเรียบร้อย ซูจื่อหังก็พาหยวนเป่าออกไปจากที่นี่

แต่ภรรยาต้าจู้กลับไม่พอใจนัก เตะประตูเสียงดังโครม เดินไปยังเบื้องหน้าต้าจู้ ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า "เจ้าช่างโง่เสียนี่กระไร แค่โต๊ะแต่งหน้าจะทำยากเย็นอะไร ซ้ำยังให้คนอื่นเปล่า ๆ อีก รู้มั้ยว่าโต๊ะแต่งหน้าราคาตัวละเท่าไหร่ ทำไมถึงได้ใจกว้างนัก?"

ต้าจู้เม้มปาก ไม่อยากทะเลาะกับเมียตัวเอง

ซูจื่อหังมอบหมายงานนี้ให้เขาทำ เขายังตื้นตันเสียด้วยซ้ำ

แค่โต๊ะแต่งหน้าจะมีความหมายอะไร อย่างมากเขาก็แค่เหนื่อยขึ้นอีกหน่อย ที่สำคัญ จื่อหังให้เขาทำเครื่องเรือนอีกหลายชิ้น ซึ่งถือเป็นรายได้ก้อนโต แล้วให้ของเล็กน้อยจะเป็นไรไป

ครุ่นคิดพลาง ก็เห็นภรรยาต้าจู้จู่ ๆ ก็ยื่นมือออกมา พร้อมแย่งใบสั่งที่อยู่ในมือต้าจู้ไปทันที

เมื่อครู่นี้ภรรยาต้าจู้นั่งอยู่ข้าง ๆ ได้ยินไม่ชัดว่าพวกเขาคุยอะไรกันอยู่ แต่ตอนนี้เห็นใบสั่งเข้า ก็ให้ตกตะลึงจนแทบตาค้าง และกล่าวว่า "เครื่องเรือนเยอะขนาดนี้ ซูจื่อหังไปร่ำรวยมาจากไหนกัน?"

เดิมทีนางคิดว่าถูซินเยว่ขึ้นเขาไปล่าสัตว์ทุกวัน ตระกูลซูคงจะไม่ยากจนเหมือนแต่ก่อนอีก ที่ไหนได้ มีปัญญาควักกระเป๋ามาสั่งทำเครื่องเรือนมากถึงเพียงนี้ ทั้งหมดรวมกันเข้า ถ้าไม่มีสิบตำลึงอย่าหวังจะทำได้เลย

ต้าจู้เห็นภรรยาเบิ่งตาโตราวกับหมาป่าที่เห็นเหยื่อชิ้นงาม ก็รีบกระชากใบสั่งกลับคืนด้วยความหงุดหงิด เก็บเข้าไปในอกเสื้อ พลางขมวดคิ้วและกล่าวว่า "ข้าจะเก็บไว้ก่อน จะได้ไม่หล่นหายที่ไหน"

จู่ ๆ มีงานชิ้นใหญ่เข้ามา ภรรยาต้าจู้ย่อมจะดีใจ และไม่ถือสาหาความกับเขาอีก

นางนั่งลงตรงหน้าของต้าจู้ และกล่าวอย่างครุ่นคิด "ซูจื่อหังมีเงินถึงเพียงนี้ เจ้าไม่ต้องช่วยพวกเขาประหยัดหรอก ราคาเท่าไหร่ก็เท่านั้น โต๊ะแต่งหน้าก็อย่าให้เปล่า ๆ ปลี้ ๆ ล่ะ"

ต้าจู้ขมวดคิ้วเล็กน้อย มองหน้าภรรยาตนเอง เห็นอีกฝ่ายทำปากมุบมิบไม่หยุด ในที่สุดก็ทนไม่ไหว กดขมับและด่าออกไปว่า "เจ้าช่วยหุบปากซักทีได้ไหม?"

ก่อนหน้านี้ก็ทะเลาะกับตระกูลซูจนมองหน้าไม่ติดแล้ว แทนที่จะหาทางชดเชยความผิด นางยังจะเสี้ยมให้เขาทำเรื่องน่าละอายอีก

ต้าจู้รู้สึกแปลกใจตัวเองนัก สมัยก่อนทำไมถึงได้แต่งงานกับภรรยาที่พาลพาโลได้ถึงเพียงนี้?

"หนอยแน่ เจ้าเริ่มจะรังเกียจข้าแล้วใช่ไหม? สิ่งที่ข้าทำไม่ใช่เพื่อครอบครัวเราหรอกหรือ เจ้าดูซูจื่อหังเข้าซิ เก่งกว่าเจ้าตั้งขนาดไหน แล้วยัง..." ภรรยาต้าจู้ยังคิดด่าต่ออีก ที่ไหนได้ต้าจู้กลับยืนขึ้น แล้วเดินเข้าห้องนอนไป ภรรยาต้าจู้จึงได้โกรธจนร้องไห้ พลางซับน้ำตาและด่าว่าต่อ "คนใจร้ายใจดำ ข้าจะกลับไปอยู่บ้านแม่ ไม่อยู่ที่นี่แล้ว"

พูดพลาง ภรรยาต้าจู้ก็วิ่งออกไป

ต้าจู้เดินถึงหน้าประตูห้องก็หยุดชะงักลง ในใจคิดจะไปห้ามภรรยาไว้ แต่พอนึกถึงนิสัยของนาง งั้นก็สู้ปล่อยให้กลับบ้านแม่ไปสงบสติหน่อยยังดีกว่า เมื่อเขาคิดได้แล้ว ค่อยไปรับนางกลับมาอีกทีแล้วกัน

ภรรยาต้าจู้เห็นว่าตนออกจากบ้านแล้ว สามียังไม่ตามมาอีก ก็ยิ่งโกรธจนเนื้อตัวสั่น วิ่งหนีไปอย่างเร็ว

ส่วนทางด้านนี้ ซูจื่อหังกลับถึงบ้าน ก็ได้นำเรื่องที่ฟังจากบ้านต้าจู้บอกเล่าให้ถูซินเยว่รับรู้

ถูซินเยว่รินน้ำให้เขาหนึ่งถ้วย กล่าวยิ้ม ๆ ว่า "เรื่องของสามีภรรยาคนอื่น ปล่อยให้พวกเขาไปจัดการเองเถอะ เราไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน