หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 157

เมื่อซูจื่อหังเข้ามาในห้อง ก็เห็นฉากนี้เข้าพอดี ร่างบอบบางของเด็กสาวนอนซุกอยู่ในผ้านวมผืนใหญ่ ใบหน้าเล็ก ๆ ของถูซินเยว่ดูแดงเรื่อ มุมปากเผยรอยยิ้มแห่งความพึงพอใจ แล้วดูนางทำหน้าเข้า

ซูจื่อหังวางตะเกียงน้ำมันลงที่โต๊ะเล็กด้านข้างหัวเตียง และก้มหน้ามองดูนาง ในระยะใกล้เช่นนี้ ยิ่งสัมผัสได้ถึงผิวพรรณนวลเนียนของเด็กสาว ผุดผาดผ่องพรรณราวกับดอกไม้แรกแย้ม จนแทบอยากจุมพิตลงไป เพื่อดูว่ารสชาติจะเป็นอย่างไร

ดูไปดูมา ชายหนุ่มแทบอดใจไม่ไหวจนต้องกลืนน้ำลายลงคอ และจุมพิตลงไปจริง ๆ

เมื่อริมฝีปากนุ่มสัมผัสถูกพวงแก้มอันร้อนผ่าว นัยน์ตาของซูจื่อหังลุ่มลึก ถูซินเยว่ก่อนเข้านอน ได้ทาแป้งบำรุงหน้าก่อนนอนที่ใบหน้า โดยใช้ส่วนผสมจากดอกมะลิคั่วบด คิด ๆ ดู ราวกับยิ่งเพิ่มมนต์เสน่ห์ให้แก่บรรยากาศในค่ำคืนมากขึ้นไปอีก

ซูจื่อหังแทบจะห้ามใจไม่อยุ่ คิดจะเคลื่อนย้ายริมฝีปากของตน ไปยังกลีบปากที่เผยอน้อย ๆ ของเด็กสาว

แต่ทว่า เขาเพิ่งมีความคิดไม่ทันไร ก็เห็นถูซินเยว่ขยับเปลือกตา ปากก็เปล่งเสียงงึมงำออกมา

ซูจื่อหังสะดุ้งเล็กน้อย เกรงว่านางจะถูกตนรบกวนจนตื่น ที่ยิ่งกลัวกว่านั้นก็คือสิ่งที่ทำอยู่เมื่อครู่นี้ จะถูกถูซินเยว่จับได้

แม้เขาจะไม่รู้ว่าต้องหวาดกลัวอะไรนัก เพราะถูซินเยว่ก็เป็นภรรยาของเขา เขาจะจุมพิตภรรยาก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่อย่างไรเสีย ซูจื่อหังก็ยังรู้สึกเขินอายอยู่ดี

ชายหนุ่มรีบยืนขึ้นโดยพลัน ทำหน้าเป๋อเหลอราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่แววตากลับมองไปที่ถูซินเยว่อย่างตื่นเต้น

เห็นนางยังไม่ได้ตื่นมา เพียงแต่พลิกตัวเล็กน้อย พร้อมกับละเมอฟังไม่ได้ศัพท์ จากที่ใจหายใจคว่ำก็ค่อยบรรเทาลงบ้าง

เพราะเรื่องการสร้างบ้าน นางคงเหนื่อยมากจริง ๆ

ซูจื่อหังจึงไม่อยากรบกวนนางอีก ค่อย ๆ ย่องขึ้นเตียงอย่างแผ่วเบา และเอนลงข้างกายถูซินเยว่อย่างเรียบร้อย

ไม่รู้เพราะกลางวันทำงานจนเหนื่อยล้า หรือผ้านวมผืนใหม่ช่างอบอุ่นเหลือเกิน หรือเพราะกลิ่นอายของบ้านใหม่ที่หอมหวลชวนดมไปซะทุกอณูกันแน่

หลังจากขึ้นเตียงไปไม่นาน ซูจื่อหังก็ค่อย ๆ ผล็อยหลับไป

ปกติถูซินเยว่มักจะตื่นก่อนซูจื่อหังเสมอ แต่วันนี้ซูจื่อหังตื่นมา ยังเห็นนางนอนหลับสนิทอยู่ข้าง ๆ ไม่เพียงแต่เท่านี้ ตัวนางยังงอก่องอขิงราวกับกุ้ง พร้อมจับมือของซูจื่อหังไว้แน่นและวางอยู่กลางอก

ก่อนหน้านี้นอนหลับจึงไม่ได้รู้สึกอะไร ตอนนี้สะลึมสะลือตื่นมา ความรู้ต่าง ๆ ก็ทยอยกลับมาด้วย ซูจื่อหังก็ให้หน้าแดงในฉับพลัน

เขาก้มหน้าลง มองดูหญิงสาวที่อิงแอบแนนชิดอยู่ในอกตน จู่ ๆ ก็ขยับร่างกายส่วนล่างถอยห่างโดยอัตโนมัติ ด้วยเกรงว่าจะมีอะไรไปกระทบถูกนางเข้า จนปิดเผยความรู้สึกของตนออกมา

"ซินเยว่ ตื่นเร็วเข้า เราไปกินอาหารเช้ากัน"

ขนาดปลุกถึงเพียงนี้ ถูซินเยว่ก็ยังไม่ยอมตื่น ซูจื่อหังทนไม่ไหวจึงยื่นมืออกมา ลูบศีรษะของถูซินเยว่เบา ๆ พร้อมกระซิบที่ข้างหูเป็นการปลุกให้ตื่น

นางหยูคงตื่นมานานแล้ว แม้มีหน้าต่างและประตูกั้นอยู๋ ซูจื่อหังก็ยังได้กลิ่นหอมจากในครัวลอยมา

ห้องใหม่นี้เป็นที่อยู่ของพวกเขา ส่วนบ้านเดิมสองห้องก็ยังไม่ได้รื้อถอน เพียงแต่ตกแต่งใหม่เล็กน้อย ห้องหนึ่งเอาไว้ทำอาหาร อีกห้องเอาไว้ตากปลาแห้ง

ป่านนี้ คาดว่านางหยูคงจะทำอาหารเช้าเสร็จแล้วกระมัง?

เมื่อถูกซูจื่อหังปลุกเข้า ถูซินเยว่ก็ตื่นมาจริง ๆ นางตอบรับหนึ่งคำ บิดขี้เกียจเบา ๆ ราวกับเกิดมาไม่เคยนอนเตียงสบายเช่นนี้มาก่อน จนแม้กระทั่งตื่นมา มองเห็นใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่เบื้องหน้า ก็ยังไม่ทันได้ตั้งสติ

กระพริบตาเล็กน้อย ๆ สีหน้านางฉายแววแห่งความงุนงง