หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 158

ถูซินเยว่นั่งอยู่บนเตียง มองดูท่าทีร้อนรนของซูจื่อหัง จู่ ๆ ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

"เจ้า..ขำอะไรกัน?"

ถ้าหัวเราะก็แปลว่าไม่ได้ปวดท้องใด ๆ แล้วสินะ

เป็นครั้งแรกที่ซูจื่อหังพบเจอกับเรื่องเช่นนี้ สีหน้าจึงเต็มไปด้วยความสับสน แต่แววตายังคงจับจ้องอยู่ที่ถูซินเยว่ ด้วยกลัวว่าจะพลาดสีหน้าของอีกฝ่ายแม้แต่น้อยนิด

"ถ้ารู้สึกไม่สบายตรงไหนจริง ก็ไม่ต้องทนฝืนไว้ ข้าจะเอาน้ำร้อนมาให้ประคบไว้" ซูจื่อหังบอกกล่าว

ถูซินเยว่เอียงหน้าพร้อมมองดูอีกฝ่ายอย่างจริงจัง และถามอย่างสงสัย "น่าแปลกจริง ท่านเป็นผู้ชายแท้ ๆ ทำไมถึงรู้เรื่องราวพวกนี้ด้วย?"

ซูจื่อหังลูบหัวด้วยความรู้สึกกระดากอาย และกล่าวว่า "คราวก่อนหมอบอกว่าเจ้ามีธาตุเย็น หลังจากนั้นข้าเลยแอบไปถามหมอหลี่ เขาจึงบอกเรื่องที่ควรระมัดระวังให้ข้าได้รู้ไว้"

ซูจื่อหังไม่เพียงพูดปากเปล่า ยังได้ไปแอบขอความรู้จากมารดา ว่าถ้าซินเยว่มีระดูมาควรจะทำเช่นไร

อย่างงี้นี่เอง!

ถูซินเยว่รู้สึกอบอุ่นในใจ การที่มีคนอื่นมาดูแลเอาใจใส่ เป็นห่วงบ่วงใยอยู่ทุกฝีก้าวนั้น ช่างเป็นความรู้สึกที่ดีนัก

นางมองดูซูจื่อหัง ส่ายหน้าและกล่าวว่า "อย่าห่วงเลย ข้าไม่ได้ปวดท้องหรอก ท่าน..รีบเอากางเกงมาให้ข้า ข้าจะเปลี่ยนตัวใหม่"

ไม่ปวดท้องก็จริง แต่การใส่กางเกงที่เปียกชื้น มันก็น่าอึดอัดพอดู

ซูจื่อหังจึงเพิ่งคิดได้ รีบเอากางเกงในมือส่งให้ถูซินเยว่ทันที พร้อมมองดูนางเล็กน้อย เห็นนางรีบเอากางเกงสอดไปในผ้านวม จึงได้เดินออกไปด้วยความขัดเขิน

นางหยูได้เตรียมอาหารเช้าไว้นานแล้ว พอเห็นซูจื่อหังเดินหน้าแดงออกมา ก็จัดวางชามกับตะเกียบและกล่าวว่า "ทำไมออกมาคนเดียวล่ะ ซินเยว่ล่ะ? ให้นางมากินข้าวด้วยกัน ยังมียาที่ต้มอยู่ในหม้อ วันนี้แม่จะไปพรวนดินหน่อย ว่าจะปลูกพริกลงไป..."

นางหยูพูดพลาง เหลือบตามองดูซูจื่อหังเล็กน้อย เมื่อครู่ไม่ทันได้สังเกต พอหันมามองอีกที นางจึงเกิดความตกตะลึง ที่แท้ซูจื่อหังยังใส่ชุดนอนอยู่ แม้แต่เสื้อนอกก็ไม่ได้คลุมออกมา

"ลูกคนนี้ ทำไมไม่ใส่เสื้อให้เรียบร้อยก่อนออกมาล่ะ เดี๋ยวก็เป็นหวัดเข้าหรอก" นางหยูคิดจะผลักซูจื่อหังให้เข้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่

ที่ไหนได้ ซูจื่อหังกลับก้มหน้ายิ้มเขิน ๆ "ท่านแม่ ทีหลังไม่ต้องต้มยาให้ซินเยว่อีกแล้ว"

"ทำไมล่ะ?" นางหยูหยุดชะงัก ยังไม่ทันได้ตั้งสติ แต่พอเห็นซูจื่อหังทำหน้ายิ้ม ๆ นางก็พอเข้าใจบางอย่าง พร้อมกับมองหน้าลูกชายอย่างตื่นเต้น ถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง "เจ้าหมายความว่า.."

"ใช่"

ซูจื่อหังพยักหน้า

นางหยูตบเข่าดังฉาด และกล่าวว่า "ช่างดีเหลือเกิน แม่จะไปบ้านหยวนเป่าซื้อแม่ไก่มาหนึ่งตัว แล้วตุ๋นให้ซินเยว่กิน จริงสิ เจ้ามีเวลาก็ขึ้นเขาไปขุดฉั่งฉิกมาหน่อย มันจะอยู่แถวลำธารในป่า.."

"ท่านแม่วางใจ ข้ารู้แล้ว" ซูจื่อหังเห็นนางหยูตื่นเต้นยิ่งกว่าตนเอง ก็อดนึกขำไม่ได้

นางหยูเช็ดมือ พร้อมกับรีบกินข้าวต้มอย่างลวก ๆ ถือตะกร้าผักออกจากบ้านตั้งใจไปซื้อแม่ไก่จากหยวนเป่า

ก่อนออกจากบ้าน ยังไม่วายหันมากำชับซูจื่อหังอีก "จื่อหัง เจ้าต้องดูแลซินเยว่ให้ดีล่ะ เด็กสาวเพิ่งมีระดูเป็นครั้งแรกถือว่าสำคัญ อย่าให้มีโรคภัยใด ๆ ตามมา"

"ครับ ข้ารู้แล้ว"

เรื่องนี้แม้ว่านางหยูจะไม่พูด ซูจื่อหังก็ระมัดระวังอย่างเต็มที่อยู่แล้ว

ตักข้าวต้มออกมาพักไว้หนึ่งชาม ซูจื่อหังเข้าห้องไปดูถูซินเยว่อีก

"ซินเยว่ เจ้าเปลี่ยนกางเกงเสร็จหรือยัง ข้าเข้าไปได้ไหม?"