หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 159

ซูจื่อหังยืนอยู่ข้างบ่อน้ำ ใช้แขนที่มีเรี่ยวแรงตักน้ำออกมาถังหนึ่ง จากนัั้นก็เทลงถังไม้อีกที

ทำเช่นนี้อยู่สองรอบ ชายหนุ่มจึงไปเอาเก้าอี้เล็กมานั่งที่ข้างถังไม้ สาดผงสบู่เล็กน้อยลงที่ผ้าคลุมเตียงและกางเกง

จากนั้นก็เน้นในส่วนที่เลอะ ตั้งหน้าตั้งตาขัดที่แผ่นไม้เป็นการใหญ่

ชายหนุ่มมีท่าทีจริงจัง สายตาแน่วแน่ ดูจากสีหน้าแล้วแทบไม่เห็นความรังเกียจเดียดฉันท์เลยแม้แต้น้อยนิด

คราบเช่นนี้หากเลอะผ้าห่มมักจะซักยาก แต่ดีที่ยังไม่แห้งสนิทเสียทีเดียว เวลาซักจึงทำได้ง่ายขึ้น และชายหนุ่มก็มีเรี่ยวแรงพอ หลังจากขัดไปหลายรอบ ก็ล้างด้วยน้ำสะอาดตามอีกสองน้ำ

ถูซินเยว่ซบที่หน้าต่างมองดูอยู่ครู่หนึ่ง เห็นซูจื่อหังได้ซักผ้าเสร็จแล้ว กำลังจะยืนขึ้น จึงได้รีบกลับไปยังผ้านวมตามเดิม

ผ้านวมยังมีความอุ่นที่นางทิ้งไว้เมื่อครู่นี้ เมื่อมุดเข้าไปก็ยิ่งรู้สึกอบอุ่น แสนสบายเป็นอย่างมาก

เด็กสาวหลับตาลง นึกถึงท่าทางของชายหนุ่มเมื่อซักครู่ ไม่รู้เพราะอะไร จู่ ๆ ใบหน้าก็ปรากฎรอยยิ้มขึ้น

ชายหนุ่มผู้นี้ นางหาถูกคนแล้วจริง ๆ！

หากคิดจะมองหา ทั่วทั้งหมู่บ้านนี้ ผู้ชายที่ยอมซักของสิ่งนี้ให้แก่ภรรยาของคน น่าจะมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น

ถูซินเยว่หลับตานิ่งลงอย่างพึงพอใจ ตัั้งใจจะถือโอกาสนี้นอนหลับให้สบายอีกงีบหนึ่ง แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็คือ ทันใดนัั้น ท้องน้อยของนางจู่ ๆ ก็รู้สึกปวดขึ้นมา

ชาติที่แล้วถูซินเยว่ถือเป็นหญิงแกร่ง แม้รอบเดือนจะมา นางก็หาได้รู้สึกรู้สมใด ๆ ไม่

แต่มาชาตินี้เจ้าของร่างเป็นคนสุขภาพอ่อนแอ นางจึงได้เรียนรู้ว่าอะไรคือการปวดรอบเดือน ความเจ็บจะค่อย ๆ แผ่นซ่านออกจากท้องน้อย แล้วขยายไปยังร่างกายส่วนอื่นอย่างช้า ๆ

ว่าไปแล้ว ก็ไม่ใช่การเจ็บปวดที่ปานจะขาดใจ เพียงแต่พอเจ็บขึ้นมา ก็ทำให้นางรู้สึกไม่สบายตัว ร่างกายหมดเรี่ยวหมดแรง เหมือนเป็นความทรมานชนิดหนึ่ง

ทำเอาเด็กสาวแทบจะหน้านิ่วคิ้วขมวด

ขณะที่ซูจื่อหังเดินเข้ามา ก็เห็นถูซินเยว่กอดหมอนอยู่ สีหน้ามีความเจ็บปวด

เขารีบวางชามโจ๊กลง เดินไปยังข้างเตียงอย่างเป็นห่วงและถามว่า "ซินเยว่ เป็นไรไป รู้สึกไม่สบายแล้วใช่ไหม?"

"อึม" ถูซินเยว่ก็ไม่อยากเสแสร้ง จึงพยักหน้ายอมรับ พร้อมกลัวว่ากลัดกลุ้ม "ท้องรู้สึกไม่ค่อยสบาย ปวดเล็กน้อย"

เมื่อครู่นี้ยังไม่เห็นปวดเลย

อาจเพราะไปยืนอยู่ข้างเตียง ต้องลมเล็กน้อย จึงรู้สึกไม่สู้สบายขึ้นมา

"เจ้ารอเดี๋ยวนะ ข้าจะไปเอาของให้" ซูจื่อหังได้ยินว่านางปวดท้อง ก็รีบหันหลังออกไปทันที และไม่รู้ว่าเขาไปทำอะไรอยู่ข้างนอก เพียงไม่นานก็กลับมาพร้อมกับถุงใบหนึ่ง และวางลงบนมือของถูซินเยว่

ถูซินเยว่เหลือบตามองดู เห็นถุงใบนี้ตัดเย็บค่อนข้างประณีต ที่สำคัญกว่านั้นก็คือ มันมีความร้อนออกมา นางเอามาประเมินน้ำหนักอยู่ พบว่าข้างในจุน้ำร้อนไว้ คล้ายกับกระเป๋าน้ำร้อนในโลกสมัยใหม่

"นี่คือ?" สมัยโบราณจะไม่มีของประเภทนี้แน่นอน ถูซินเยว่รู้สึกแปลกใจนัก ของสิ่งนี้จะสามารถใส่น้ำร้อนได้อย่างไร

"ในถุงผ้านี้คือกระเพาะปัสสาวะของหมู" ซูจื่อหังเลิกคิ้วตอบ ทำเอาถูซินเยว่แทบจะทำหน้าไม่ถูก เขารีบกล่าวต่อว่า "ข้ารู้ว่าเจ้ารักความสะอาด จึงได้ล้างกระเพาะปัสสาวะนี้อย่างเกลี้ยงเกลา ไม่เชื่อเจ้าลองดมดูสิ ไม่เพียงไม่มีกลิ่นเหม็น ยังมีกลิ่นหอมของดอกมะลิด้วย"