หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 160

สีหน้าถูชิวหลานเต็มไปด้วยความรังเกียจ

ยังดีที่ถูซินเยว่ไม่ได้คิดจะเชิญนางไปด้วย นางหลินยืนอยู่ข้าง ๆ รอจนถูชิวหลานค่อนขอดจนพอใจแล้ว จึงได้กล่าวอย่างอึกอักว่า "ทานแม่ ซินเยว่ชวนเพียงข้ากับถูซาน ข้าเลยจะบอกท่านว่า วันมะรืนจะไม่หุงหาอาหารไว้ ท่านอยู่บ้านมีอะไรก็กินไปเถอะนะ"

ขาดคำไม่ทันไร สีหน้าถูชิวหลานก็ออกอาการบูดบึ้งจนแทบดูไม่ได้

สีหน้าแม่เฒ่าตระกูลถูก็ใช่ว่าจะดีกว่าเท่าไหร่ เพียงแต่นางยังไม่ทันได้ออกฤทธิ์ ถูชิวหลานก็เต้นผางขึ้นมาก่อน

"เจ้าว่าไงนะ?" นางหลินพูดเล่นหรืออย่างไร? พวกนางรังเกียจตระกูลซูไม่คิดไปมาหาสู่ กับถูซินเยว่ไม่ยอมเชิญพวกนาง มันเป็นคนละเรื่องชัด ๆ!

ถูซินเยว่เป็นผู้อ่อนอาวุโส สร้างบ้านแต่ไม่เชิญพวกนางไปกินข้าว แสดงว่าจงใจจะฉีกหน้ากันชัด ๆ

เมื่อนึกถึงตรงนี้ ใบหน้าของถูชิวหลานก็ยิ่งบึ้งตึงไปอีก

เมื่อนึกถึงเรื่องบาดหมางระหว่างพวกนางกับถูซินเยว่ ถูชิวหลานแทบจะมั่นใจได้เต็มร้อย ว่าถูซินเยว่จงใจฉีกหน้าพวกนางแน่

แต่ก็อยากบอกว่า เรื่องนี้เพราะถูชิวหลานคิดมากไปจริง ๆ เพราะที่ผ่านมาทั้งสองฝ่ายต่างไม่ลงรอย ถูซินเยว่จึงคิดตัดไฟแต่ต้นลม เชิญเพียงบิดากับมารดาไปเท่านั้น เพื่อไม่ให้มีเรื่องมีราวขึ้นมาอีก

แต่ที่ไหนได้ เชิญพวกนางไปก็ไม่พอใจ ครั้นไม่เชิญไป ก็ไม่พอใจอีก

นางหลินเป็นคนพูดจาไม่เก่ง เมื่อเห็นท่าทีโกรธขึ้งของถูชิวหลานเข้า ก็รีบร้อนกล่าวว่า "พี่ใหญ่ ๆ โปรดฟังข้าพูดก่อน ไม่ใช่อย่างที่คิด ดูซิ เมื่อกี้ท่านก็เป็นคนพูดเอง ว่าต่อให้ซินเยว่เชื้อเชิญ ท่านก็ไม่ไปอยู่ดี..."

นางหลินไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าถูชิวหลานต้องการอะไรกันแน่

เมื่อนางพูดจบ ถูชิวหลานก็ยื่นมือออกมาผลักนางอย่างโกรธเคือง นางหลินยืนโซเซ ยังไม่ทันได้อยู่นิ่งและยังไม่ได้เอ่ยปากต่อ ก็ถูกถูชิวหลานผลักออกจากห้องไปแล้ว

นางหลินนั่งจุ้มปุ๊กลงที่พื้น ก้นถูกกระแทกจนเจ็บปวด ถูชิวหลานยื่นแขนอันหยาบกร้านออกมา พร้อมปิดประตูดัง "ปัง" นางหลินจึงถูกกันให้อยู่ข้างนอกทันที

นางหลินมองดูประตูที่ปิดสนิท พร้อมลุกขึ้นอย่างยากเย็น ข้างในห้องยังมีเสียงด่าว่าลอดออกมา นางลังเลอยู่ครู่หนึ่งจึงได้หันหลังจากไป

ช่างเถอะ ท่านแม่กับพี่ใหญ่ก็มีนิสัยเช่นนี้อยู่แล้ว นางไม่อยากถือสาหาความ ถึงเวลาก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไปซะ

ส่วนทางด้านนี้ ถูซินเยว่นอนซมอยู่บนเตียงหนึ่งวัน จนรู้สึกท้องน้อยหายดีขึ้นมาก หลังจากมีรอบเดือนมาแล้ว นางก็ไม่ต้องกินยาขมพวกนั้นอีก ก็ถือเป็นเรื่องดีเหมือนกัน

และมีเรื่องทำให้ถูซินเยว่ยิ่งดีใจกว่าก็คือ ฉงเป่าฟื้นแล้ว!

ควรรู้ว่า ตั้งแต่ก่อนปีใหม่ ฉงเป่าหลับสนิทไปแล้ว ถูซินเยว่ก็แทบไม่ได้พูดคุยกับฉงเป่าเป็นเวลาหลายเดือน เดิมทีนางเข้าไปในมิติ ก็เพื่อจะหาของบางอย่างมาช่วยบรรเทาอาการปวดท้องน้อย โดยไม่คิดว่า ทันทีที่เข้าไป ก็เห็นเด็กน่ารักราวกับตุ๊กตาน้อยคนหนึ่งยืนอยู่ที่หน้าประตู

ใบหน้านั้นกลมปุ๊กลุก นัยน์ตากลมโตดำขลับราวกับลูกองุ่น ทีแรกถูซินเยว่ยังไม่รู้ว่านี่คือใคร เพียงแต่คิดว่ามิติของตนทำไมมีเด็กคนหนึ่งมาอยู่ ยังนึกว่าตนตาฝาดเสียด้วยซ้ำ ถูซินเยว่ขยี้ตาเล็กน้อย แต่พอนางลืมตาขึ้นอีกครั้ง ก็ยังเห็นเด็กน้อยยืนอยู่ที่หน้าประตูบ้านไม้เหมือนเดิม ถึงรู้ว่านั่นไม่ใช่ภาพลวงตา

อีกทั้งปากของเด็กน้อยยังเปล่งเสียงที่นางคุ้นเคยออกมาอีก

"เจ้าอ้วน ไม่เจอหลายเดือน ทำไมกลายเป็นความจำเสื่อม จำข้าไม่ได้แล้วหรือ"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน