หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 161

ไม่รู้ว่าต่างจ้องมองกันและกันนานแค่ไหน ถูซินเยว่รู้สึกถึงความเมื่อยล้าของสายตา จึงได้เอามือขึ้นมาขยี้ตาตนเอง และไม่นาน นางก็เงยหน้าขึ้นอย่างแรง สายตาคมกริบจ้องมองไปที่ฉงเป่า

ใช่แล้ว ก็คือฉงเป่า!

ฉงเป่าซึ่งไม่รู้ว่าโผล่มาจากมิติตั้งแต่เมื่อไหร่

เห็นถูซินเยว่จ้องมองด้วยสายตาอันดุดัน ฉงเป่าไม่เพียงไม่นึกกลัว ยังหยิบเอาผ้าห่มมาจากข้าง ๆ ห่อหุ้มร่างกายอ้วนท้วนของตัวเองไว้อีก

เพราะการอยู่ในมิตินั้น ชั่วนาตาปีมีแต่ความอบอุ่น ฉงเป่าในฐานะผู้พิทักษ์แห่งมิติ สามารถควบคุมอุณหภูมิในนั้นได้ แต่หลังจากที่ออกจากมิติมา ทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไป

ขณะนี้อากาศข้างนอกเป็นต้นฤดูใบไม้ผลิ ยังคงมีความหนาวเย็นอยู่โดยรอบ ในขณะที่ฉงเป่าสวมใส่เพียงเสื้อบังทรงตัวเดียว แขนขาล้วนเปลือยเปล่า จึงย่อมจะหนาวเย็นเป็นธรรมดา

หลังจากมุดเข้าผ้าห่มแล้ว ฉงเป่าสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น ก็ค่อยถอนใจโล่งอกหน่อย

"เจ้าอ้วน จะพูดอะไรกับข้านะ?" หลังจากปรับสภาพได้แล้ว ฉงเป่าก็ค่อยแหงนหน้าขึ้นมองถูซินเยว่ และทำเหมือนไม่รับรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังไม่พอใจอยู่

ถูซินเยว่มองดูฉงเป่าเล็กน้อย พลางสูดลมหายใจเข้าลึกอยู่ครู่หนึ่ง

"เจ้าออกมาจากมิติได้ยังไง?"

"ต่อไปข้าจะไม่อยู่ในมิติอีกแล้ว" ฉงเป่ากล่าวยิ้ม ๆ แต่ทว่าจริงจัง โลกมนุษย์น่าสนุกกว่าเป็นไหน ๆ เมื่อก่อนเพราะเขามีพลังชี่ไม่เพียงพอ จึงได้ถูกกักอยู่ในมิติแห่งน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ แต่เดี๋ยวนี้ไม่เหมือนกัน เขาได้กลายร่างเป็นมนุษย์แล้ว จะไม่มีวันยอมกลับไปอีก

"ไม่กลับไปหรือ?" ถูซินเยว่ฟังคำจากฉงเป่า ก็ได้แต่เหยียดริมฝีปากเล็กน้อย นางมองหน้าฉงเป่าอย่างจนปัญญาและถามว่า "ถ้าเจ้าไม่ยอมกลับไป แล้วต่อไปจะอยู่ที่ไหน?"

"ก็ต้องอยู่กับท่านแน่นอน" ถูซินเยว่เป็นเจ้าของร่างแห่งมิติ ถึงเขาคิดหนี ก็ไม่มีวันไปจากนางได้

ถูซินเยว่มองดูท่าทางไม่สนใจสิ่งใดในโลกของฉงเป่า ก็ให้เครียดจนหน้าง้ำงอ เพราะเห็นชัดว่า ฉงเป่าไม่ได้เข้าใจความหมายที่นางพูดเลย

นางสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามอธิบายความหมายอย่างอดทน พร้อมเอ่ยปากถามว่า "ถ้าเจ้าเป็นเพียงหนอนเล็ก ๆ อย่างแต่ก่อนยังพอว่า แต่ตอนนี้กลายเป็นมนุษย์ตัวขนาดนี้ แล้วข้าจะเอาเจ้าไปไว้ที่ไหน?"

ถูซินเยว่คิดพลาง ก็ได้ยินเสียงประตูด้านนอกดังเอี๊ยดอ๊าด และตามด้วยเสียงของซูจื่อหังดังแว่วมา

"ซินเยว่ ข้าเอาของอร่อยมาจากบ้านหยวนเป่าแน่ะ" ซูจื่อหังถือของอยู่ในมือ เมื่อได้ยินเสียงของเขา ก็รู้ว่าใกล้จะเปิดประตูเข้ามาแล้ว

ถูซินเยว่รีบหันไปมองหน้าฉงเป่า กลับเห็นฉงเป่านอนสบายอยู่ในผ้าห่ม ท่าทางไม่ได้รู้ร้อนรู้หนาวแม้แต่น้อยนิด

เจ้าฉงเป่าตัวดี พอตื่นมาก็ทำให้ตนเดือดร้อนอีก

ถูซินเยว่ใช้ความคิดอย่างเร็วรี่ และเห็นซูจื่อหังกำลังจะเข้ามา จึงรีบเก็บสีหน้าลนลานของตนเอาไว้ เพราะไหน ๆ นางก็ไม่ได้ทำอะไรที่ผิดต่อซูจื่อหังซักหน่อย แค่มีความลับส่วนตัวเล็กน้อยที่ไม่ได้บอกเขาก็เท่านั้น

เมื่อนึกถึงตรงนี้ ซูจื่อหังก็เดินเข้าประตูมา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน