หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 162

ซูจื่อหังก็ตกใจเช่นกัน และมองไปยังฉงเป่าอย่างไม่คาดคิด

ฉงเป่ารีบพูดว่า "ข้าชอบพี่ซินเยว่ ข้าไม่อยากไปจากพี่ซินเยว่ ข้าจะอยู่ที่นี่!"

พูดเป็นด้วยหรือเนี่ย?

ซูจื่อหังรู้สึกโล่งใจไปไม่น้อย ถ้าพูดเป็นล่ะก็ การจะถามหาว่าพ่อแม่ของเด็กคนนี้อยู่ที่ไหน แล้วเขาไปเดินพรากมาได้อย่างไร ก็จัดการได้ง่ายขึ้นแล้ว

แต่เมื่อเขาก้มศีรษะลงและไปเห็นเป้ากางเกงของฉงเป่าเข้า พอพบว่าอีกฝ่ายเป็นเด็กผู้ชาย เมื่อเห็นฉงเป่าที่ฝังตัวอยู่ในอ้อมกอดของถูซินเยว่แล้ว ก็ไม่รู้ว่าทําไมในใจของเขาถึงได้รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาเหมือนกัน

ทันมเขายื่นมือออกมาดึงฉงเป่าออกจากร่างของถูซินเยว่ทันที

ซูจื่อหังเองก็ไม้ได้ใช้แรงมากสักเท่าไหร่นัก แต่ฉงเป่าดิ้นขัดขืนไปมาอยู่สองครั้งก็ยังไม่สามารถดิ้นหลุดจากมือของอีกฝ่ายไปได้

พอดิ้นไม่หลุด เขาก็ได้แต่จ้องเขม็งไปยังซูจื่อหังที่บัดนี้ใช้แขนทั้งสองข้างชูตัวเองอยู่

"ปล่อยข้านะ!" เขาใส่แค่เอี๊ยมตัวเดียวเท่านั้น ยังไงเขาก็ไม่ยอมลุกออกจากผ้าห่มไปหรอก ก็ข้างนอกมันหนาวจะตายนี่นา!

สีหน้าของฉงเป่าน้อยอกน้อยใจขึ้นมาในทันใด

ซูจื่อหังเองเห็นแบบนี้ก็หมดปัญญา ตัวเองก็เป็นผู้ใหญ่แล้วแท้ ๆ แต่กลับไปรังแกเด็กคนหนึ่ง ว่าไปแล้วเขาเองก็รู้สึกอายเหมือนกัน จึงได้แต่วางฉงเป่าลงอย่างไม่มีทางเลือก

ฉงเป่ารีบมุดเข้าไปในผ้าห่มใหม่แล้วกอดผ้าห่มไว้แน่น จากนั้นมองซูจื่อหังด้วยสายตาน่าสงสาร

ซูจื่อหังถูกอีกฝ่ายมองจนรู้สึกอึดอัดไปหมด

ส่วนถูซินเยว่ที่อยู่ข้าง ๆ นั้นถึงกับกระตุกมุมปากแล้วแอบก่นด่าอยู่ในใจ เจ้าฉงเป่านี้ช่างหน้าด้านซะไม่มีอ่ะ นี่ถ้านับอายุขึ้นมาจริง ๆ เจ้าฉงเป่านี่เคยบอกว่าเขาเองก็ไม่รู้ว่ามิตินี้มีมานานแค่ไหนแล้ว

แล้วในฐานะที่เขาเป็นผู้พิทักษ์แห่งมิติ คาดว่าเจ้าฉงเป่านี่คงเป็นสัตว์ประหลาดที่อยู่มาเป็นหมื่น ๆ ปีได้แล้วมั้ง

แล้วตอนนี้ยังจะมาทําสีหน้าน่าสงสารแบบนี้ต่อหน้าผู้ชายของตัวเองอีก นี่มัน...

ถูซินเยว่กระแอมครั้งหนึ่ง เธอหันกลับไปมองซูจื่อหังด้วยความที่ไม่อยากจะเห็นใบหน้าน้อยอันตุ้ยนุ้ยที่มีเสน่ห์ชวนหลงใหลของฉงเป่า จากนั้นกล่าวขึ้นมาว่า "ในเมื่อเด็กคนนี้ไม่อยากไป ก็ให้เขาอยู่บ้านเราก่อนเถอะ ยังไงที่บ้านเราก็ไม่ได้ขาดแคลนถึงขนาดเหลือบ่ากว่าแรงอยู่แล้ว ท่านไปแจ้งหัวหน้าหมู่บ้านก่อน ไว้รอหาครอบครัวของเขาเจอเมื่อไหร่ค่อยส่งเขากลับไป"

แต่คาดว่าชาตินี้ก็คงไม่มีทางส่งกลับไปได้หรอก

หญิงสาวพูดเสริมในใจอย่างเงียบ ๆ

ซูจื่อหังเห็นว่าฉงเป่าดูเหมือนจะค่อนข้างติดถูซินเยว่ จึงทําได้เพียงพยักหน้าเท่านั้น อย่างไรเสียเด็กก็ยังอายุน้อยขนาดนี้อยู่ จะให้เขาอุ้มไปไว้ที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านก็ทำไม่ลงคออยู่ดี ในเมื่อเมียตัวเองชอบงั้นก็ให้อยู่ไปก่อนละกัน

"งั้นเดี๋ยวข้าจะไปแจ้งหัวหน้าหมู่บ้านก่อน แล้วแวะไปเอาเสื้อผ้าเด็กที่บ้านคนอื่นมาสักหน่อยด้วยเลย" อากาศแบบนี้ ใส่เอี๊ยมแค่ตัวเดียวไม่ได้แน่นอนอยู่แล้ว

ถูซินเยว่รีบพยักหน้า

ส่วนฉงเป่าหลบอยู่ใต้ผ้าห่มแทะขาเป็ดที่เหลือ ราวกับว่าไม่ได้ยินอะไรเลย

ซูจื่อหังมองฉงเป่าแว้บหนึ่งแล้วลูบหัวถูซินเยว่อย่างอ่อนโยนพลางกล่าวว่า "งั้นข้าไปก่อนล่ะ ถ้าเจ้าหิวแล้วล่ะก็ ในหม้อมีมันเทศนะ"

ถูซินเยว่ตอบ "อืม" กลับไป แต่จมูกกลับได้กลิ่นเป็ดย่างหอมกรุ่นลอยมา... หนอยแน่ เจ้าฉงเป่านี่ มันน่านัก! เดี๋ยวรอจนซูจื่อหังออกไปก่อน ดูสิว่าตัวเองจะสั่งสอนเขายังไง!

และก็เป็นไปตามคาด หลังจากที่ซูจื่อหังจากไปแล้วนั้น หญิงสาวก็เปลี่ยนสีหน้าทันที และยื่นมือไปหาฉงเป่าอย่างเฉยชา

ฉงเป่ามองถูซินเยว่อย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แล้วก้มหน้าลงมองเนื้อเป็ดย่างที่เหลืออยู่ไม่มากนัก สุดท้ายก็ยอมจํานน ก่อนจะวางเนื้อเป็ดย่างลงบนมือของถูซินเยว่อย่างไม่เต็มใจนัก

ช่วยไม่ได้ ถ้าเขาไม่ให้แล้วล่ะก็ ด้วยนิสัยที่เกรี้ยวกราดของถูซินเยว่แล้ว ไม่ช้าก็เร็วตัวเองต้องถูกเตะลงเตียงไปแน่ ๆ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน