หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 165

"พี่ซินเยว่!" เสี่ยวเป้ยเข้ามาปุ๊ปก็กอดเอวของถูซินเยว่พูดด้วยความดีใจว่า "พี่ซินเยว่คิดถึงเสี่ยวเป้ยไหม!"

"คิดถึงสิ!" ถูซินเยว่ยิ้มพลางเอามือบีบแก้มเสี่ยวเป้ย

เสี่ยวเป้ยสูงขึ้นเร็วมาก แต่เวลายิ้มก็ดูน่ารักมากเหมือนกัน ถูซินเยว่มองเสี่ยวเป้ยแล้วก็คิดว่าได้เวลาต้องคุยกับแม่เรื่องส่งเสี่ยวเป้ยไปเรียนที่สำนักบัณฑิตได้แล้ว

"เข้ามาเร็ว เดี๋ยวพี่เอาอะไรอร่อย ๆ ให้กิน" ถูซินเยว่เงยหน้าขึ้น ไม่อยากจะทำให้เสียบรรยากาศจึงหันมองถูชิวหลานกับแม่เฒ่าตระกูลถูแล้วบอกว่า "ท่านป้ากับท่านย่าก็เข้ามานั่งก่อนสิ"

ถูซินเยว่พูดด้วยน้ำเสียงนอบน้อม ไม่คิดว่าถูชิวหลานได้กำไรแล้วยังจะทำตัวพาลอีก นางพูดด้วยน้ำเสียงส้อเสียดว่า "จุ๊ ๆ ๆ ดูเครื่องเรือน ดูการตกแต่ง ทั้งตู้ทั้งโต๊ะคงทำใหม่หมดเลยสินะ? ข้าง ๆ นั่นยังมีไม้แกะสลักอีก ทำไมจู่ ๆ พวกเจ้าถึงได้รวยขึ้นมาได้ขนาดนี้นะ คงไม่ใช่ได้จากการทำอะไรที่ผิดศีลธรรมหรอกนะ?"

ตระกูลซูยากจนมาตั้งหลายปี จู่ ๆ ก็มีเงินขึ้นมาแบบนี้มันก็ชวนสงสัยจริง ๆ นั่นแหละ

แต่ว่าเงินนี้เป็นเงินที่ถูซินเยว่กับซูจื่อหังค่อย ๆ สะสมกันมาที่ละเล็กทีละน้อย ได้มาโดยสุจริต ครั้งนั้นที่ไปงัดเงินมาจากปากเฉินหัวสิบตำลึง พวกเขาไม่เห็นพูดถึงสักคำ ถูชิวหลานพูดแบบนี้บอกได้เลยว่าจงใจประชด

ถูซินเยว่ก็ใช่จะยอมให้ใครรังแกง่าย ๆ เธอพูดอย่างเย็นชาว่า "ถ้าท่านป้าคิดว่าเงินของเราได้มาโดยผิดศีลธรรม บ้านหลังนี้สกปรกนักล่ะก็ ก็เชิญยกเท้าอันสูงส่งก้าวข้ามธรณีประตูออกไปเลยดีกว่าจะได้ไม่ต้องเปื้อนรองเท้าของท่านด้วย"

เดิมทีถูชิวหลานก็แค่ปากไวเลยประชดไป ไม่คิดว่าถูซินเยว่จะคิดข้ามขั้นไปขนาดนี้ นางโมโหขึ้นมาทันทีแล้วก็ด่าว่า "ถูซินเยว่ เจ้าอย่าคิดว่าแค่เจ้าสร้างบ้านหลังใหญ่ก็จะอยู่เหนือคนอื่น ข้าบอกเจ้าไว้เลย เหลียงหย่งของพวกข้ารวยกว่าเจ้าเยอะ!"

ถูชิวหลานไม่พูดถึงเรื่องนี้ยังไม่เท่าไหร่แต่พอพูดถึงแล้วถูซินเยว่ก็อยากจะขำ

สันดานอย่างเหลียงหย่ง อย่าว่าแต่บ้านพอมีตังหน่อยเลย ต่อให้รวยมาก ถูซินเยว่ก็ยังดูถูกเขาอยู่ดี!

มีเมียแล้วยังจะไปหาคนนู้นคนนี้อีก แล้วยังคิดจะให้ตัวเองนอนด้วยอีกต่างหาก? ตอนนี้ถูหมิงซวนกำลังท้อง ถ้าไม่ใช่เพราะลูกในท้องของถูหมิงซวนป่านนี้คงโดนตระกูลเหลียงไล่ออกจากบ้านเพราะเรื่องฉาวโฉ่ในตอนนั้นไปตั้งนานแล้ว

ถ้าเธอเป็นถูชิวหลานละก็ เรื่องน่าอายแบบนี้คงจะปิดเงียบไม่หยิบยกออกมาพูดอีกเลย แต่ถูชิวหลานมาจนถึงขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ตัวเองอีก ยังมีหน้ามาโม้เหลียงหย่งต่อหน้าเธออีกหรือ?

ถูซินเยว่หัวเราะเยาะ มุมปากก็ทำท่าเยาะเย้ย

ถูชิวหลานเองก็คิดมาถึงจุดนี้แล้วเหมือนกัน นางเสียหน้าต่อหน้าถูซินเยว่สองหนแล้ว ตอนนี้สีหน้าซีดเผือดราวกับกินแมลงวันเข้าไปอย่างนั้นแหละ ผ่านไปพักหนึ่งก็ยังไม่ดีขึ้น

"ถูซินเยว่ เจ้า เจ้า เจ้า!... ฝากไว้ก่อนเถอะ!"

"พอได้แล้ว!" แม่เฒ่าตระกูลถูที่อยู่ข้าง ๆ พูดขึ้นมาน้ำเสียงเย็นชา "ให้มันรู้เสียบ้างว่านี่บ้านใคร หรืออยากจะโดนไล่ออกไปจริง ๆ? ในเมื่อมากินข้าวก็กินข้าวดี ๆไป"

"ท่านแม่?!" ถูชิวหลานมองแม่เฒ่าตระกูลถูด้วยความเหลือเชื่อ ในสายตาเต็มไปด้วยความตกใจ

ที่ผ่านมาท่านแม่เข้าข้างนางตลอด ทำไมคราวนี้ถึงเข้าข้างถูซินเยว่? เห็นนางโดนถูซินเยว่รังแกแบบนี้แล้วแต่ท่านแม่กลับไม่รู้สึกอะไรเลยงั้นหรือ?!

ถูชิวหลานรู้สึกน้อยใจขึ้นมาทันที!

แม่เฒ่าตระกูลถูกำลังคิดแผนอื่นอยู่ในใจ

ที่ผ่านมา นางดูถูกถูซินเยว่กับซูจื่อหัง เพราะว่าถูซินเยว่ทั้งอัปลักษณ์ทั้งสติไม่ดี ซูจื่อหังก็ยากจนไม่มีอะไรสักอย่าง แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว ถูซินเยว่เปลี่ยนไปมาก ไม่เพียงแต่ไม่มีร่องรอยของรูปร่างหน้าตาที่ทั้งอ้วนทั้งอัปลักษณ์เหมือนเมื่อก่อนแล้ว แต่เธอยังสวยขึ้นเรื่อย ๆ สวยกว่าถูหมิงซวนไปแล้วด้วยซ้ำ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน