หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 168

ถูซินเยว่ตอบตกลงอย่างรวดเร็วเช่นนี้ ซูเฟิ่งอี๋รู้สึกไม่แน่ใจ

นางเหลือบมองถูซินเยว่แล้วถามเบา ๆ ว่า "เจ้าพูดจริงหรือ เรื่องนี้เจ้าจะช่วยข้าจริง ๆ หรือ"

"ก็จริงน่ะสิ ข้าจะโกหกเจ้าไปทำไม" ถูซินเยว่พยักหน้า

เธอไม่ได้ตั้งใจจะช่วยซูเฟิ่งอี๋ แต่ว่าเหลยชีที่ซูเฟิ่งอี๋พูดถึงนั้น หากแต่งเข้ามาจริง ก็จะกลายมาเป็นอาของตน แน่นอนว่าถูซินเยว่ไม่อยากได้อาหญิงตัวแสบเข้ามาอีกคน

นอกจากนี้ อีกไม่กี่วันเธอก็ต้องเข้าไปในเมืองอยู่แล้ว ก็ถือว่าเป็นทางผ่าน

"วางใจเถอะ อีกสองวันข้าจะมาแจ้งข่าว" ถูซินเยว่พูดกล่าว

ซูเฟิ่งอี๋ยังคงรบเร้าด้วยความไม่วางใจ "งั้นเจ้าต้องรีบหน่อย อีกสามวันท่านแม่จะเข้าไปดูตัวแม่นางเหลยชีคนนั้นในอำเภอแล้ว

หากว่าท่านแม่ถูกใจขึ้นมา ไม่แน่ว่าเรื่องตบแต่งหมั้นหมายก็อาจจะตกลงกันในทันที ถึงตอนนั้นข่าวคราวที่ถูซินเยว่ไปสืบมาก็คงไร้ประโยชน์

"ท่านย่าก็จะไปด้วย?" ถูซินเยว่รู้สึกประหลาดใจ

แม่เฒ่าตระกูลซูอายุปูนนั้นแล้ว ต้องระหกระเหินไปถึงในตัวอำเภอเพื่อหาภรรยาให้ซูฟาเสียง แสดงให้เห็นว่าแม่เฒ่าตระกูลถูนั้นรักลูกชายคนนี้มากเพียงใด และไม่น่าแปลกใจเลยที่ซูฟาเสียงเคยทำเรื่องไม่ดีกับท่านแม่มาก่อน เพราะมีแม่เฒ่าตระกูลซูคอยให้ท้ายอยู่นี่เอง

ถูซินเยว่หรี่ตาลงเป็นสัญญาณบอกว่า "รู้แล้วน่า" จากนั้นก็ผลักซูเฟิ่งอี๋ออกไปเพื่อตัวเองจะได้ขึ้นเขาไปดูเสี่ยวหวง

ครั้งนี้เสี่ยวหวงไม่มีบาดแผลบนตัวอีกต่อไปแล้ว ไม่เพียงเท่านั้นขนของเสี่ยวหวงก็สวยเป็นประกาย เมื่อเห็นถูซินเยว่ มันก็กระดิกหางไม่หยุด ราวกับสุนัขที่กำลังภาคภูมิใจ

ถูซินเยว่ดวงตาทอประกาย ก้มตัวลงมาลูบหัวของเสี่ยวหวงแล้วเลิกคิ้วถามขึ้นว่า "ดูท่าแล้วกลับมาบนภูเขาครั้งนี้เจ้ากลับมาเป็นเจ้าป่าอีกครั้งละสิ ไล่พวกที่รังแกเจ้าไปหมดแล้วใช่หรือเปล่า?"

เสี่ยวหวงทำท่าราวกับเข้าใจในสิ่งที่ถูซินเยว่พูด เพราะมันพยักหน้าอย่างขมีขมัน

เมื่อเห็นว่าเสี่ยวหวงไม่เป็นอะไรแล้ว ถูซินเยว่ก็โล่งใจไปหนึ่งเปาะ

ถูซินเยว่วางกระบอกน้ำที่ใส่น้ำน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ไว้เต็มลงกับพื้น จากนั้นก็แบกเลียงผาขึ้นหลัง พูดกับเสี่ยวหวงสองสามคำก็ลงเขาไป

เลียงผาตัวนี้ถูกกัดตายแล้ว ตอนนี้อากาศร้อนขึ้นเรื่อย ๆ จะทิ้งเลียงผาไว้นานไม่ได้ เดิมทีถูซินเยว่อยากจะเอาเลียงผาไปขายให้โรงเตี๊ยมเทียนเซียงที่ตลาดในวันเดียวกันนั้นเลย แต่นึกไม่ถึงว่าพอมาถึงประตูบ้าน หลี่เม่าและเถี่ยต้านก็วิ่งหน้าตาตื่นออกมา

"ซินเยว่ ซินเยว่ แย่แล้ว ๆ !"

"เกิดอะไรขึ้นพวกเจ้าถึงได้ตื่นตระหนกขนาดนี้?" ถูซินเยว่ชะงัก วางเลียงผาลงด้วยสีหน้าสงสัย

หลี่เม่าสูดหายใจเข้า แล้วรีบพูดขึ้นว่า "พี่จื่อหัง พี่จื่อหังเกิดเรื่องแล้ว!"

"อะไรนะ?!"

ทันทีที่ได้ยินดังนั้น กระบอกน้ำในมือของถูซินเยว่ก็ร่วงลงพื้นทันที หญิงสาวขมวดคิ้วแน่น ตระโกนถามขึ้นมาทันที "เขาเป็นอะไร?"

หลี่เม่ามองหน้าเถี่ยต้าน

เถี่ยต้านพูดต่อว่า "วันนี้ขาไปขายผักที่ตลาด เดินผ่านสำนักบัณฑิตของพี่ซู ปรากฎว่ามีคนกลุ่มใหญ่บุกเข้าไปพาตัวพี่ซูออกไป!"

"เห็นชัดหรือเปล่าว่าเป็นใคร?"

นิสัยของซูจื่อหังนั้นอยู่ดี ๆ จะไม่ไปยั่วโมโหใครง่าย ๆ และไม่มีทางทำเรื่องใหญ่ขนาดนี้แน่นอน