หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 24

“ท่านแม่ ท่านไม่ต้องพูดแล้ว ลูกตัดสินใจแล้ว" ซูจื่อหังตัดบทแล้วพูดว่า “ซินเยว่ยังไม่เข้ามาเลย ข้าจะไปดูว่านางอุ่นข้าวต้มเสร็จหรือยัง"

นางหยูยังคงไม่วางใจ แต่ซูจื่อหังไม่ให้โอกาสนางพูดอีกต่อไป หลังจากที่ชายหนุ่มพูดจบ ก็หันหลังเดินออกไป

นางหยูเหลือบมองข้างหลังลูกชายของเธอ ส่ายหัวอย่างจนใจแล้วถอนหายใจ

ช่างเถอะ ลูกหลานมีทางเดินของเขาเอง ในเมื่อซูจื่อหังพอใจ ตนยังจะกังวลอะไรอีก

ในส่วนของซินเยว่นั้น หากว่าอยู่ด้วยกันสักสองสามวันไม่มีปัญหาอะไร และถ้าถูซินเยว่นิสัยไม่ดี ก็ค่อยคิดวางแผนทีหลัง

นางหยูจึงหยุดคิดเรื่องนี้

ถูซินเยว่พอเดาได้ว่าแม่ลูกคุยอะไรกันอยู่ในห้อง ความจริงแล้วในใจของเธอก็รู้สึกกังวลอยู่ไม่น้อย

แต่ทว่า หลังจากยืนล้อมรั้วได้สักพัก เธอก็หมกมุ่นอยู่กับเรื่องตรงหน้าจนลืมคิดถึงเรื่องนี้ไป

นี่คือข้อดีของถูซินเยว่

ชาติที่แล้ว เธอเป็นแพทย์ในหน่วยรบพิเศษ ทุกครั้งที่ทำภารกิจ อารมณ์ความรู้สึกส่วนตัวทั้งหมดจะถูกขับออกจากจิตใจ ทำได้เพียงจดจ่ออยู่กับภารกิจของตัวเองเท่านั้น

ดังนั้นถึงแม้ว่าเธอจะเพิ่งถกเถียงกับฉงเป่าไปเมื่อครู่ แต่ตอนนี้เธอก็ทิ้งเรื่องนี้ไว้ข้างหลังเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ร่างงุ่มง่ามของหญิงสาวยืนอยู่หน้ารั้ว แม้ว่าร่างกายของเธอจะอ้วน แต่มือของเธอก็คล่องแคล่วมาก เธอกระแทกรั้วไม้ไผ่ลงดินอย่างทะมัดทะแมง ท่าทางคล่องแคล่วกว่าซูจื่อหังเสียอีก

ถูซินเยว่กำลังทำอะไรบางอย่างอยู่เมื่อจู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงดังมาจากด้านหลัง

“ไม่ใช่ว่ามาเตรียมอาหารให้ท่านแม่หรอกหรือ ออกมาใช้แรงอะไรอยู่ตรงนี้" ซูจื่อหังเดินมาหยิบค้อนออกจากมือเธอแล้ววางมันไว้บนพื้นข้าง ๆ แล้วพูดว่า “ไม้ไผ่มีเสี้ยนหนามเยอะ ต่อไปให้ข้าทำก็พอ เดี๋ยวหนามไม้ไผ่จะตำมือเอา”

น้ำเสียงของชายหนุ่มเป็นธรรมชาติ พูดจบ เขาก็จับมือเธอมาตรวจดูว่าไม่มีบาดแผลอะไรถึงรู้สึกวางใจ

ถูซินเยว่ลูบหัวด้วยความเขินอายและพูดขึ้นว่า "ข้าเห็นเจ้าคุยกัน จึงไม่อยากเข้าไป ก็เลยออกมาล้อมรั้วน่ะ"

หญิงสาวตรงไปตรงมา ซูจื่อหังรู้สึกไม่คุ้นชิน

แต่ผ่านไปชั่วครู่ เขาก็กลับมามีสติอีกครั้ง

ชายหนุ่มนั่งลงบนม้านั่งหินในลานบ้านแล้วพูดว่า "ซินเยว่ นั่งลงสิ"

"อืม"

ถูซินเยว่วางของในมือลง แล้วเดินไปนั่งข้างหน้าซูจื่อหัง

แต่งงานกันมาสักพักแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองได้นั่งลงและพูดคุยกันอย่างจริงจัง ถูซินเยว่มองดูชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าอย่างเงียบ ๆ ยังไม่ทันจะได้เอ่ยปาก เสียงเรียกของฉงเป่าก็ดังก้องอยู่ในหู

“แย่แล้ว ๆ สามีของเจ้าหน้าตาขึงขังขนาดนี้ สงสัยคงจะไล่เจ้ากลับตระกูลถูอย่างแน่นอน"

"หุบปาก" ถูซินเยว่ทนไม่ไหวอีกต่อไป ยกมือขึ้นกุมหน้าผากอย่างหดหู่

ฉงเป่าตัวนี้ ทำไมถึงได้ปากดีแบบนี้นะ

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอตื่นเต้นเกินไปหรือเปล่า ถูซินเยว่ถึงได้หลุดปากพูดคำนั้นออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ ซูจื่อหังที่อยู่ตรงข้ามมองเธอด้วยความสับสน

ใบหน้าหญิงสาวแดงเรื่อขึ้นมาทันที เธอสาปแช่งฉงเป่าอยู่ในใจอีกสองที จากนั้นจึงพูดขึ้นอย่างรู้สึกผิด "ท่านพี่ซู เจ้าจะบอกอะไรกับข้ารึ?"

"ได้" ถูซินเยว่พยักหน้า

เธอเงยหน้าขึ้นสบตากับซูจื่อหัง ไม่รู้ว่าทำไมเธอก็ยิ้มออกมา

บอกแล้วว่าเธอดูคนไม่ผิดจริง ๆ

หลังจากที่ทั้งสองคุยกันข้างนอกอยู่สักพัก ถูซินเยว่ก็เข้ามาอุ่นอาหารเช้าให้นางหยูแล้วนำไปให้เธอด้วยตนเอง

นางหยูใช้มือได้ข้างเดียวไม่สะดวก แต่ส่วนอื่นไม่มีปัญหา นางเป็นคนชอบทำงานมาโดยตลอด จึงรู้สึกอึดอัดไม่สบายตัวหลังจากนอนอยู่บนเตียงมาสองวัน

หลังจากรับประทานอาหารกลางวันแล้ว นางหยูก็ออกมาเดินเล่นโดยมีถูซินเยว่ประคองออกมา

การสร้างรั้วเป็นงานหนัก ซูจื่อหังทำมาตลอดทั้งเช้า ตอนนี้ยังเหลืออีกนิดหน่อย

นางหยูกำลังนั่งรับแสงแดดอยู่ในลานบ้าน พูดขึ้นว่า "แม้ว่าบ้านหลังนี้จะทรุดโทรมไปบ้าง แต่ก็ยังมีพื้นที่ว่างรอบ ๆ อยู่มาก เมื่อก่อนตรงนู้นเคยเป็นเล้าหมูของเรา ที่ดินด้านล่างค่อนข้างอุดมสมบูรณ์ เดี๋ยวพอล้อมรั้วเสร็จก็ไปทำแปลงผักตรงนู้นสิ"

ขณะที่ถูซินเยว่กำลังจะพยักหน้า ซูจื่อหังที่อยู่ตรงนั้นก็ตอบไปว่า "เดี๋ยวลูกล้อมรั้วเสร็จแล้ว พรุ่งนี้ก็จะกลับมาขุดเตรียมดิน"

"ดี" นางหยูพยักหน้า สายตาอดไม่ได้ที่จะมองไปทางตระกูลซู ก็เห็นบุตรสาวคนโตของตระกูลซูถือถังเศษอาหารออกมาเทที่คันนาแล้วเหลือบมองมาเห็นนางหยูนั่งอยู่ที่ลานบ้าน ก็วิ่งเข้าไปในบ้านด้วยท่าทางราวกับเห็นผี

"ท่านแม่ ท่านแม่ แย่แล้ว นางหยู นางหยูฟื้นแล้ว!"

"ฟื้นก็ฟื้นสิ เจ้าจะโวยวายไปทำไมกัน ถ้ายังไม่ตื่นอีก ก็คงตายไปแล้ว"

แม่เฒ่าตระกูลซูกำลังสานตะกร้าอยู่ในลานบ้าน ไม่มีเงินห้าร้อยอีแปะของซูจื่อหังทุกเดือนแล้วนั้น ตระกูลซูก็สูญเสียแหล่งรายได้ไปไม่น้อย