หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 25

เมื่อตอนที่แม่เฒ่าตระกูลซูยังเด็ก นางเป็นผู้มีฝีมือในการสานตะกร้า ตอนนี้ถึงแม้ว่าอายุใกล้จะหกสิบแล้ว แต่มือของนางก็ยังคล่องแคล่วอยู่มาก

ซูเฟิ่งอี๋ยังคงรู้สึกเจ็บใจเมื่อนึกถึงเรื่องที่ถูกถูซินเยว่รังแกเมื่อครั้งก่อน

นางอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นว่า "ในเมื่อนางหยูฟื้นแล้ว ทำไมเราไม่ไปเอาเงินสิบตำลึงคืนมาล่ะ?"

นางไม่สามารถนำเงินจากมือของซูจื่อหังและถูซินเยว่กลับคืนมาได้ แต่นางหยูเป็นคนหูเบา แค่ตนเข้าไปรบเร้า นางไม่กลัวหรอกว่าอีกฝ่ายจะไม่คืนเงินมาให้!

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ แม่เฒ่าตระกูลซูก็เงยหน้าขึ้นมองไปที่ซูเฟิ่งอี๋ แล้วถามขึ้นอย่างเย็นชาว่า "ที่บ้านขาดแคลนเงินทองนักหรือ? ทำไมในหัวของเจ้าถึงหมกมุ่นอยู่แต่เรื่องเงินนัก? ครั้งที่แล้วถูกถูซินเยว่ทำเจ้าอับอายไปครั้งยังไม่พออีกหรือไง ถึงยังไม่เข็ดอยากจะแบกหน้ากลับไปอับอายอีกรอบงั้นหรือ?"

“แต่เงินสิบตำลึงนั้นเป็นเงินที่ข้าเอากลับมา แล้วจะให้ตกไปอยู่ในมือของเพวกมันง่าย ๆ แบบนี้ได้ยังไง" เงินสิบตำลึงเชียวนะ อยู่ในกระเป๋าตัวเองยังไม่ทันจะหายร้อน ก็ถูกถูซินเยว่ขโมยไป แล้วนางจะไม่เอาเรื่องได้อย่างไร?"

หากได้เงินสิบตำลึงนั้นกลับคืนมา นางไม่รู้ว่าจะสามารถซื้อเสื้อผ้าใหม่ ๆ และแป้งชาดทาหน้าได้อีกตั้งเท่าไหร่

“เจ้าก็รู้ดีว่าเงินสิบตำลึงนี้ได้มาอย่างไร หากถูซินเยว่โวยวายขึ้นมา คนที่จะขายหน้าก็คือพวกเรา อย่าเอาเงินแค่สิบตำลึงไปเป็นขี้ปากชาวบ้านเลยดีกว่า" แม้ว่าแม่เฒ่าสกุลซูจะเห็นแก่เงิน แต่เงินจำนวนนี้เป็นเงินที่ตระกูลถูชดเชยให้กับครอบครัวของนางหยู หากซูเฟิ่งอี๋ไปแย่งเอามา เกิดเป็นเรื่องขึ้นมาก็จะสร้างความอัปยศให้กับตระกูลซู

เมื่อเทียบกับเงินแล้ว แม่เฒ่าสกุลซูยังอยากรักษาหน้าตาไว้มากกว่า

แต่ซูเฟิ่งอี๋กลับไม่คิดเช่นนั้น แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับแม่เฒ่าสกุลซู นางก็ไม่กล้าพูดอะไรมากไปกว่านี้ จึงทำได้แต่เก็บเรื่องนี้ไว้ในใจ

ท่านแม่ไม่ยอมให้นางไปเอาเงิน หากถึงตอนนั้นนางไปแอบเอามาได้ ท่านแม่ก็ไม่รู้ ดังนั้นเงินทั้งหมดก็จะตกเป็นของนาง

ซูเฟิ่งอี๋คิดคำนวณอยู่ในใจ ใบหน้าก็ปรากฏรอยยิ้มแห่งความปิติ

เมื่อคิดได้ดังนั้น นางจึงตัดสินใจเฝ้าสังเกตการณ์อยู่ที่หน้าประตูบ้าน อาศัยช่วงที่ถูซินเยว่และซูจื่อหังไม่อยู่บ้านออกไปหานางหยู

หลังจากรออยู่นานสองนาน จนถึงเวลาพลบค่ำ เวลาที่นางรอคอยก็มาถึง

ถูซินเยว่และซูจื่อหังสะพายกระบุงไว้บนหลังและมีจอบอยู่ในมือ ทันทีที่พวกเขาก้าวเท้าออกจากบ้าน ซูเฟิ่งอี๋ก็ก้าวตามมาติด ๆ

“พี่ใหญ่ เจ้ามาได้ยังไง?"

ขณะนั้น นางหยูกำลังใช้มือข้างหนึ่งต้มน้ำร้อนเพื่อใช้อาบน้ำอยู่ในครัว เมื่อเห็นซูเฟิ่งอี๋เดินเข้ามา ก็รีบลุกขึ้น

แม้ว่าจะรู้สึกผิดหวังและเสียใจต่อการกระทำของซูเฟิ่งอี๋และแม่เฒ่าสกุลซูที่ไม่คิดจะช่วยชีวิตนางไว้ แต่ไม่ว่าอย่างไร ซูเฟิ่งอี๋ก็เป็นพี่สาวคนโตของสามีนาง อีกฝ่ายมาหาถึงบ้านนางหยูก็ไม่กล้าจะขับไล่ออกไป

"พี่ใหญ่ เจ้ามีธุระอะไรหรือ?"

“ไม่มีธุระข้ามาไม่ได้หรือไง?” ซูเฟิ่งอี๋คุ้นเคยกับการบงการนางหยู ตอนอยู่ที่ตระกูลซูก็ปฏิบัติกับนางราวกับไม่ใช่มนุษย์ และตอนนี้นางก็ยิ่งรู้สึกขวางหูขวางตาขึ้นไปอีก เมื่อเห็นว่ามือที่ได้รับบาดเจ็บของนางถูกพันด้วยผ้าพันแผลห้อยอยู่บนหน้าอก นอกจากมือที่ได้รับบาดเจ็บแล้ว นางก็ดูปกติดี จึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสัย

ทั้งทั้งที่ก่อนหน้านี้นางหยูหายใจรวยริน เป็นไปได้ยังไงที่ผ่านมาแค่สามวันก็ปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น?

นางจะรู้ได้อย่างไรว่านี่คือผลงานของน้ำพุศักดิ์สิทธิ์จากอีกฟากมิติที่ถูซินเยว่นำมา

นางหยูเคยชินกับการถูกซูเฟิ่งอี๋รังแก เมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่าย นางก็ตกใจกลัว พูดขึ้นอย่างจนปัญญา "พี่ใหญ่ ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าเงินอยู่ที่ไหนกันแน่ เจ้ารอถามตอนซูจื่อหังกลับมาดีไหม?"

“ไม่ได้!” ซูเฟิ่งอี๋ปฏิเสธ

หากซูจื่อหังและถูซินเยว่กลับมาเงินจำนวนนี้ไม่มีทางได้คืนมาแน่นอน

ลูกไก่ในกำมือจะบีบก็ตาย จะคลายก็รอด ตอนนี้นางหยูก็เหมือนลูกไก่ในกำมือ นางอยากจะบีบอย่างไรก็ได้

“ข้าจะบอกเจ้าให้นะ เจ้ารีบเอาเงินมาให้ข้า และอย่ามาทำเสแสร้ง มิฉะนั้นข้าจะป่าวประกาศไปทั่วสารทิศว่าเจ้าอกตัญญูไม่รู้คุณคน จงใจทอดทิ้งไม่ดูแลแม่สามี เจ้าต้องการแบบนี้ใช่ไหม?"

ซูเฟิ่งอี๋มองนางหยูบนเตียงอย่างเย็นชา

นางหยูเพิ่งฟื้นจากอาการหมดสติ มีร่างกายอ่อนแอเป็นทุนเดิม มองดูใบหน้าที่เหิมเกริมของซูเฟิ่งอี๋ รู้สึกเหมือนเลือดในอกกำลังจะทะลักออกมา คอแห้งผาก จากนั้นร่างของนางก็ทรุดลงทันที

ซูเฟิ่งอี๋ตกใจ เหยียดเท้าออกมาเขี่ยนางหยูและตะโกนด่า "อย่ามาทำเป็นแกล้งตายนะ เจ้าคิดว่าแกล้งตายแล้วจะฮุบเงินข้าได้อย่างนั้นรึ?"

นางเตะแรง ๆ อีกสองครั้ง แต่นางหยูกลับไม่โต้ตอบ ซูเฟิ่งอี๋หวาดหวั่นเดินถอยหลังไปสองก้าวแล้วรีบวิ่งจ้ำอ้าวออกไป

นางไม่กล้าหันไปดูนางหยูว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ จึงตรงกลับไปที่ลานบ้านของตัวเอง กระแทกประตูปิด และไม่กล้าออกมาอีกเลย