หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 26

ตอนนี้ซูจื่อหังและถูซินเยว่ยังไม่รู้ว่าเกิดเรื่องขึ้นกับนางหยูแล้ว

ทั้งสองกำลังมองหาผักป่ากันอยู่ที่รอบ ๆ คันนา

ที่บ้านไม่มีแม้แต่แปลงผักสวนครัว ผักที่ต้าจู้และหยวนเป่านำมาก็กินไปหมดแล้ว สถานการณ์ที่บ้านตอนนี้ก็ยังไม่สามารถออกไปซื้อกับข้าวได้ จึงได้แต่ออกไปหาผักหาหญ้าตามคันนา

โชคดีที่ตอนนี้ไม่ใช่ฤดูหนาว ร่องคันนาจึงยังมีผักหญ้าขึ้นอยู่

แต่ถึงกระนั้น ทั้งสองเดินเก็บผักอยู่นานก็เจอเพียงผักใบเขียวเล็ก ๆ รสขม

“นี่มันกินได้จริง ๆ หรอ?” เมื่อเห็นซูจื่อหังก้มหน้าก้มตาเด็ดใบอ่อนของยอดผักขมก็นั่งลงถามขึ้นอย่างสงสัย

“กินได้” ซูจื่อหังพยักหน้าและอธิบายให้เธอฟังอย่างใจเย็น “ถึงแม้จะมีผักป่ามากมายในหมู่บ้าน แต่ทุกคนก็ยากจนข้นแค้น พอผักเริ่มจะงอกใครเห็นเข้าก็จะเก็บไปทันที ผักรสขมนี้ก็กินได้เหมือนกัน แต่เพราะมันมีรสขม ผู้คนจึงไม่ชอบกิน"

"อ๋อ" ถูซินเยว่กลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัวและถามขึ้นอย่างหดหู่: "ขมงั้นเหรอ?"

ขมแล้วจะกินเข้าไปได้ยังไงล่ะเนี่ย? ถึงแม้ถูซินเยว่จะรู้จักมะระในยุคสมัยใหม่ แต่เธอก็ไม่เคยชอบกินอาหารรสขมมาก่อน แล้วตอนนี้...

เมื่อดูกระบุงที่เต็มไปด้วยผักป่าบนหลังของซูจื่อหัง ถูซินเยว่มีลางสังหรณ์ว่าช่วงนี้พวกเขาคงได้กินแต่ผักขม ๆ พวกนี้แน่นอน

ช่างเถอะ กินก็กิน!

ก็ยังดีกว่าอดตาย

ถูซินเยว่ยื่นมืออ้วนไปช่วยซูจื่อหังเก็บผัก

ทั้งสองเก็บผักอยู่ประมาณครึ่งชั่วยามจนเสร็จ ถูซินเยว่ยืนขึ้น ก็รู้สึกว่าเท้าชาไปหมด เธอบีบหน้าผากแล้วมองดูท้องฟ้า พูดขึ้นว่า "ใกล้จะมืดแล้ว เรากลับกันเถอะ"

ไม่เช่นนั้นเดี๋ยวนางหยูจะรอจนร้อนใจ

"ได้" ซูจื่อหังพยักหน้า

ทั้งสองคนถือกระบุงที่เต็มไปด้วยผักป่า ถึงแม้ว่าผักป่าจะไม่อร่อย แต่พวกเขาก็มีของกลับบ้านเต็มไม้เต็มมือ

เมื่อเดินไปถึงหน้าประตู ก็พบว่าประตูหน้าเปิดอยู่แต่กลับไม่มีวี่แววของคนที่อยู่ข้างใน ถูซินเยว่อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสัย

ตอนออกจากบ้าน นางหยูบอกว่าจะต้มน้ำรอพวกเขานี่นา ทำไมในบ้านถึงเงียบขนาดนี้?

เมื่อนึกได้ว่าสภาพร่างกายของนางหยูยังไม่หายดี ถูซินเยว่จึงรีบก้าวยาวเดินเข้าไป ในห้องครัวว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่ ไฟในเตาก็ดับไปนานแล้วเหลือเพียงประกายไฟเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เธอหันหลังเดินเข้าไปในห้องกวาดสายตาไปรอบ ๆ ห้องอย่างรวดเร็วแล้วหยุดลงที่บนเตียง เมื่อเห็นร่างชัด ๆ บนเตียง ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างขึ้นมาทันที

"ท่านแม่!"

ถูซินเยว่รีบวิ่งไปตรวจดูอาการของนางหยู แล้วจึงยื่นมือออกไปตรวจชีพจร เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรน่าวิตก จึงได้ตะโกนเรียกซูจื่อหังที่อยู่ข้างนอก "พี่ซู เร็วเข้า ท่านแม่เป็นลม"

"อะไรนะ?"

เสียงตกใจของซูจื่อหังดังมาจากด้านนอก ทันทีที่เข้ามาก็เห็นนางหยูนอนอยู่บนเตียง และเห็นว่าหน้าอกของอีกฝ่ายยังคงขยับขึ้นลง ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ขมวดคิ้วแล้วถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

ถูซินเยว่ส่ายหัวแล้วพูดว่า "ข้าเข้ามาก็เห็นท่านแม่เป็นลมอยู่บนเตียงแล้ว"

ทั้งสองถอดรองเท้าของนางหยูแล้ววางลงบนเตียงอย่างระมัดระวัง

ถูซินเยว่เปิดเปลือกตาของนางหยูอย่างชำนิชำนาญ หลังจากนั้นก็ตรวจสอบอาการของอีกฝ่าย ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดว่า "ไม่มีอะไรร้ายแรง ดูเหมือนว่าจะเกิดอาการตกใจเฉียบพลันถึงได้เป็นลมไป"

“เกิดอาการตกใจเฉียบพลัน?"

ซูจื่อหังยืนนิ่ง เขาจ้องถูซินเยว่ไม่ไหวติง จากนั้นหันหลังเดินออกไป

ทันทีที่ชายหนุ่มออกไป ถูซินเยว่ก็นำน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ออกมาจากอีกฟากมิติแล้วป้อนให้นางหยูดื่ม

แม้ว่าเธอจะสามารถทำให้นางหยูฟื้นคืนสติได้ด้วยความสามารถของเธอเอง แต่ก็ไม่แน่นอนเท่ากับน้ำพุศักดิ์สิทธิ์

เป็นไปตามคาด เมื่อดื่มน้ำพุศักดิ์สิทธิ์เข้าไป ถูซินเยว่ก็กดจุดป๋ายฮุ่ยให้อีกฝ่าย นางหยูก็ค่อย ๆ ฟื้นขึ้นมา

ทันทีที่เห็นถูซินเยว่ นางก็ยื่นมือออกมาจับแขนของอีกฝ่าย แล้วรีบถามอย่างร้อนรน "ซินเยว่พี่ใหญ่ล่ะ พี่ใหญ่อยู่ที่ไหน?"

ถูซินเยว่ตะลึงงัน

แต่ซูจื่อหังยกน้ำเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งขึม ขมวดคิ้วพลางถามขึ้นว่า "ท่านแม่ ท่านหมายความว่าคนที่ทำให้ท่านหมดสติ คือท่านป้า?"

“ใช่” นางหยูพยักหน้าหงึกหงัก พูดขึ้นด้วยความกลัว: “หลังจากที่พวกเจ้าออกไปเก็บผักป่า ป้าของเจ้าก็เข้ามาอาละวาดใหญ่ ยืนกรานจะให้แม่มอบเงินสิบตำลึงของตระกูลถูให้ได้ แม่ไม่รู้ นางก็รื้อค้น แถมผลักแม่ล้มลงบนเตียง"

นางหยูนึกถึงใบหน้าที่ดุร้ายของซูเฟิ่งอี๋เมื่อครู่ ก็ยังคงรู้สึกหวาดผวาอยู่

ถูซินเยว่ลุกขึ้นยืนทันที พูดด้วยความโกรธ "ดูเหมือนว่ายายแก่นั่นถูกตบไปสองทีจะยังไม่เข็ด คราวนี้กล้ามาฉกเงินถึงบ้าน ไม่ได้ ข้าจะต้องไปคุยกับพวกเขาให้รู้เรื่อง!"

“ไม่ต้อง” ซูจื่อหังขมวดคิ้ว ยื่นมือออกมาขวางถูซินเยว่ไว้ พูดขึ้นเรียบ ๆ ว่า "เจ้าไปตอนนี้ นางไม่มีทางเปิดประตูให้เจ้าเข้าไปแน่"

“แล้วจะทำยังไง? จะปล่อยให้ท่านแม่ถูกรังแกอยู่ฝ่ายเดียวอย่างงั้นหรอ?" ตู่ซินเยว่กัดฟัน

ซูจื่อหังมองเธอแล้วพูดว่า "ข้ามีวิธี"