หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 27

“เจ้ามีวิธี?” ถูซินเยว่ชะงัก มองดูซูจื่อหังด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย

สามีคนนี้ปกติไม่ค่อยแสดงความคิดเห็นอะไรเท่าไหร่

ไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังคิดอะไรอยู่

เธออดไม่ได้ที่จะถามขึ้นด้วยความฉงน "เจ้ามีวิธีอะไร?"

“เอาหูมานี่สิ" สีหน้าของซูจื่อหังเรียบเฉย

เมื่อเห็นท่าทางของเขา ถูซินเยว่ก็มองเขาและยื่นหูเข้าไปใกล้ ๆ อย่างกระตือรือร้นและว่าง่าย

ซูจื่อหังก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูของหญิงสาว

เมื่อได้ยินตอนจบ ดวงตาของถูซินเยว่ก็เป็นประกาย มองซูจื่อหังด้วยความตื่นเต้น ดวงตามีประกายแห่งความชื่นชมแฝงอยู่

“ท่านสามี ท่านฉลาดมาก!"

เมื่อเห็นว่าเธอตื่นเต้นแค่ไหน ซูจื่อหังก็ยิ้มและยื่นมือออกมาทำมือทำไม้ว่าให้เงียบ

ถูซินเยว่หุบยิ้มอย่างรวดเร็ว

นางหยูนั่งอยู่บนเตียง เมื่อเห็นพวกเขาทั้งสองกระซิบกระซาบกันก็รู้สึกฉงนในใจอยู่นาน

นางเหลือบมองลูกชายของตน จากนั้นก็มองไปที่ถูซินเยว่ อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นว่า "เจ้าสองคำกำลังวางแผนอะไรกันอยู่?"

“ท่านแม่ ท่านไม่ต้องกังวล” ถูซินเยว่รีบเดินไปประคองนางหยูให้นอนลงไป นางหยูเป็นคนจิตใจดี หากรู้แผนการของพวกเขา ก็คงจะห้ามปรามพวกเขาเป็นแน่

แต่ก็อย่างที่โบราณว่าไว้ เจ้าไม่รังแกข้า ข้าก็จะไม่รังแกเจ้า

ตอนนี้ซูเฟิ่งอี๋มารังแกพวกเขาถึงบ้าน ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไม่แก้แค้นคืน

แม้ว่าพวกเขาจะทนต่อความเหินเกริมนี้ได้ แต่ถูซินเยว่ไม่ทนแน่นอน

"ซินเยว่ เจ้าอย่าคิดทำอะไรบ้า ๆ นะ ป้าของจื่อหังอย่างไรเสียก็เป็นผู้ใหญ่...." เป็นไปตามคาด นางหยูเริ่มออกโรงห้ามปรามด้วยความวิตกกังวล

แต่ซูจื่อหังกลับพูดขึ้นว่า "ท่านแม่วางใจเถอะ ลูกไม่ทำอะไรวู่วาม แค่สั่งสอนนางนิดหน่อยเท่านั้น ต่อไปนางจะได้ไม่กล้าเหิมเกริมมาฉกชิงของที่บ้านเราอีก"

“แต่...” นางหยูยังคงลังเล

ถูซินเยว่เสริมขึ้นว่า “ท่านแม่ ท่านเห็นไหมว่าครั้งนี้ท่านป้าผลักท่านล้มลง หากไม่ใช่ว่าเรากลับมาเร็ว ท่านอาจจะตกอยู่ในอันตรายก็ได้ ท่านแม่เองก็คงไม่อยากให้ท่านป้ากลับมารังแกท่านอีกตอนที่พวกเราไม่อยู่บ้านใช่ไหม?"

“ครั้งนี้ป้าของเจ้าทำเกินไปจริง ๆ แต่พวกเจ้าต้องรับปากข้า อย่าทำอะไรบ้า ๆ เด็ดขาด ไม่เช่นนั้นหากรู้ไปถึงหูของหัวหน้าหมู่บ้านจะไม่ดี"

“ท่านแม่ไม่ต้องห่วง ตราบใดที่นางไม่อยากมาขโมยเงินที่นี่อีก ก็จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น" เมื่อพูดถึงตรงนี้ ซูจื่อหังก็ช่วยนางหยูจัดแจงผ้าห่มพลางพูดขึ้นว่า "ข้าออกไปทำกับข้าวกับซินเยว่ข้างนอกก่อน ท่านพักผ่อนอยู่ในห้องเถอะ"

"ได้" ลูกชายเป็นคนมีความคิดแน่วแน่อยู่เสมอ นางหยูรู้ดีว่าไม่ว่าจะพูดอะไรไปก็คงไม่มีประโยชน์

อีกอย่าง ซินเยว่พูดถูก ต่อไปจะให้ซูเฟิ่งอี๋เหิมเกริมบุกมาฉกชิงเงินถึงที่บ้านอีกไม่ได้

นางนอนลงตามที่ถูกแนะนำ

เมื่อพูดให้นางหยูเข้าใจแล้ว พวกเขาก็ไปช่วยกันทำกับข้าวในครัว

ถูซินเยว่นำผักใบขมที่เก็บมาใส่ลงในอ่าง จากนั้นล้างเอาเศษดินออกจนสะอาดหมดจด จากนั้นจึงใช้มีดหั่นเป็นท่อนเล็ก ๆ แล้วเทพักไว้ในชาม

เมื่อเห็นซูจื่อหังจุดไฟอยู่ที่ด้านหลัง กระทะก็เริ่มร้อนแล้ว ถูซินเยว่ไอหนึ่งที แล้วเทน้ำมันเล็กน้อยลงไป จากนั้นก็พิจารณาว่าควรจะใส่น้ำลงไปก่อนหรือว่าใส่ผักลงไปก่อนดี

ซูจื่อหังส่ายหัว

หลังจากทำอาหารเย็นเสร็จ ทั้งสามคนในครอบครัวก็นั่งลงโดยแบ่งออกเป็นสองฝั่ง ถูซินเยว่บรรจงตักข้าวให้นางหยู พูดขึ้นอย่างรู้สึกผิด "วันนี้ข้ากับจื่อหังหาผักมาได้แค่นี้ รสชาติมันขมไปหน่อย ท่านแม่ทนกินหน่อยนะ"

“ไม่เป็นไรหรอก” นางหยูส่ายหัวแล้วพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ตอนที่ข้ายังเด็ก เกิดความอดอยากขึ้นในหมู่บ้าน อย่าว่าแต่ผักขม ๆ นี้เลย แม้แต่เปลือกต้นไม้ข้ายังกินมาแล้ว"

"หา?" ดวงตาของถูซินเยว่เบิกกว้าง เธอไม่คาดคิดว่าคนสมัยก่อนจะลำบากถึงเพียงนี้

เมื่อครู่ขณะที่ออกไปเก็บผัก ถูซินเยว่ก็เดินไปรอบ ๆ หมู่บ้าน เธอพบว่าถึงแม้จะมีทุ่งนามากมายในหมู่บ้าน แต่ผลผลิตที่ได้กลับน้อยมาก แรงที่เสียไปได้กลับมาไม่คุ้มค่าเอาเสียเลย

ไม่น่าแปลกใจเลย ในสมัยโบราณไม่มียาฆ่าแมลง และไม่มีข้าวลูกผสมจึงให้ผลผลิตต่ำ

ถูซินเยว่จมปลักอยู่กับความคิดจนลืมข้าวในชาม

นางหยูเพิ่งหายจากอาการป่วยจึงกินข้าวได้ไม่มาก กินไปแค่เล็กน้อย ก็กลับเข้าห้องไปพักผ่อน

ถูซินเยว่และซูจื่อหังถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพัง

ซูจื่อหังเห็นเธอใจลอย จึงยื่นมือออกมาโบกข้างหน้าถูซินเยว่

“เป็นอะไร ไม่อยากกินข้าวหรอ” มีร่องรอยของความสงสัยในดวงตาของชายหนุ่ม

ถูซินเยว่เรียกสติกลับมาอย่างรวดเร็ว ส่ายหัวแล้วพูดว่า "เปล่า ข้าแค่กำลังคิดว่าตอนที่ท่านแม่ยังเด็กคงลำบากมาเยอะ"

“ท่านแม่ลำบากมาเยอะเพื่อเลี้ยงดูข้า" ดวงตาของซูจื่อหังมืดลง เขาดันจานไปตรงหน้าถูซินเยว่ แล้วพูดขึ้นว่า “เจ้ากินเยอะ ๆ หน่อย คืนนี้รีบเข้านอน พรุ่งนี้เช้าเราไปเยี่ยมท่านพ่อกับท่านแม่เจ้ากัน"

เมื่อพูดถึงพ่อแม่ของเจ้าของร่างนี้ ตะเกียบในมือก็หยุดชะงัก ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อยโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น