หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 29

ถึงจะอยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน แต่ระยะทางจากตระกูลซูถึงตระกูลถูยังต้องใช้เวลาเดินทางอีกประมาณหนึ่งก้านธูป ถูซินเยว่มองดูท้องฟ้าในยามนี้ เห็นว่าพระอาทิตย์เริ่มจะขึ้นมาแล้ว ก็เลยดึงชายเสื้อของซูจื่อหังเป็นเชิงสะกิดแล้วพูดว่า "พวกเราออกเดินทางกันก่อนเถอะ ท่านแม่จัดการคนเดียวได้อยู่แล้ว"

"ได้"

ซูจื่อหังพยักหน้าเป็นเชิงตกลง

นางหยูที่ยืนถือกุญแจอยู่หน้าประตู เมื่อเห็นว่าซูจื่อหังกำลังเดินออกไป ก็กัดริมฝีปากแล้วถามออกไปว่า "จื่อหัง เจ้าจะต้องไปบ้านตระกูลถูวันนี้จริงๆ หรือ"

ถ้าหากว่าพาถูซินเยว่กลับบ้านภรรยาก็เท่ากับว่ายอมรับในตัวภรรยาคนนี้แล้ว

ถึงแม้นางหยูจะไม่ได้มีปัญหาอะไรกับถูซินเยว่ แต่ถ้าจะให้หล่อนมาเป็นลูกสะใภ้ ว่ากันตามตรง ในใจของนางก็ยังไม่เห็นด้วยอยู่บ้าง

ตอนนี้ถูซินเยว่ไม่ใช่คนโง่เหมือนสมัยก่อนอีกต่อไป เธอมีปัญญาเฉลียวฉลาด เมื่อได้ยินนางหยูพูดเช่นนี้ เธอก็รู้แล้วว่าหล่อนหมายถึงอะไร

แต่เธอก็ไม่ได้ตอบโต้อะไร เพียงแค่ยืนนิ่งๆ รอฟังคำตอบของซูจื่อหังเท่านั้น

ในเวลาแบบนี้ ต่อให้เธอพูดสักพันประโยค ก็คงสู้คำพูดเพียงประโยคเดียวของซูจื่อหังไม่ได้หรอก

"ท่านแม่ เรื่องนี้พวกเราตกลงกันเมื่อวานนี้เรียบร้อยแล้วไม่ใช่หรือ ท่านแม่อย่าได้ซักถามอะไรอีกเลย" ซูจื่อหังไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรที่ผิดปกติออกมา เมื่อเห็นแววตากังวลบนสีหน้าของนางหยู เขาจึงตัดสินใจคว้าเอากุญแจในมือของนางหยูไปถือไว้เอง จากนั้นก็พูดออกมาอย่างเนือยๆ ว่า "เดี๋ยวข้าจะลงกลอนประตูเอง ท่านแม่ไปหาหมอหลี่ก่อนเถิด"

สีหน้าของนางหยูตอนนี้ดูจะมึนๆ งงๆ นิดหน่อย ถ้าให้นางมาลงกลอนประตู เกรงว่าคงจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแน่

ปกตินางหยูก็ไม่ใช่คนพูดมากอะไร เมื่อเห็นท่าทีรำคาญจากลูกชาย ก็จึงได้แต่เดินออกไปอย่างจนใจ

และแล้วที่หน้าบ้านก็เหลือคนเพียงสองคน ซูจื่อหังลงกลอนประตูเรียบร้อยแล้วก็หันไปดูหน้าต่างด้านข้างบ้านที่จงใจเปิดทิ้งเอาไว้จากนั้นก็หันหลังกลับมารับเอาตระกร้าสานในมือของถูซินเยว่มาถือไว้เอง แล้วกล่าวว่า "ข้าถือเอง"

"ไม่ต้อง ข้าถือเองได้"

แค่ตระกร้าใบเดียว ข้างในก็มีเพียงขาหมูป่าครึ่งท่อนเท่านั้น กลับบ้านภรรยาในครั้งนี้ ไม่รู้จะเอาของติดไม้ติดมืออะไรไปให้ดี ก็เห็นจะมีแต่ขาหมูป่าครึ่งท่อนนี้เท่านั้น อีกทั้งน้ำหนักมันก็ไม่เยอะ เบาจะตาย ถูซินเยว่คนเดียวก็เอาอยู่

"ข้าถือเอง" ซูจื่อหังพูดย้ำ จากนั้นก็ยื่นมือมาแย่งตระกร้าในมือของเธอไป

"ท่านพี่ซู แผลที่หลังของท่านยังไม่หายนะ..."

ซูจื่อหังเดินไปข้างหน้าต่ออย่างไม่สนใจ จากนั้นก็พูดออกมาอย่างเรียบๆ ว่า "แผลเล็กแค่นั้นเอง ข้ายังเหลือแรงอีกมาก"

เมื่อเห็นว่าเขาเดินนำออกไปไกลแล้ว ถูซินเยว่ก็ได้แค่ยักไหล่อย่างทำอะไรไม่ได้ แล้วรีบเดินตามเขาไป ซูจื่อหังเป็นคนที่ดีทุกอย่าง เสียอย่างเดียวคือมีนิสัยที่ดื้อร้น พูดคำไหนเป็นคำนั้น ถ้าเขาตัดสินใจไปแล้ว ใครก็อย่าคิดว่าจะเปลี่ยนใจเขาได้

ทั้งสองเดินไปตามถนนเส้นเล็กๆ ในหมู่บ้าน ถนนเส้นนี้สภาพก็คล้ายกับถนนลูกรังในปัจจุบัน มีแต่หลุมบ่อตลอดทาง โชคดีที่ฝนไม่ตก ไม่เช่นนั้นคงได้มีแต่ดินโคลนสกปรกตลอดทาง ไม่ได้เดินดี

"ท่านพี่ซู พี่ว่าท่านป้าใหญ่จะหลงกลเราหรือไม่" ทั้งสองคนเดินเคียงคู่กันไป ซูจื่อหังไม่ยอมพูดจา แสดงท่าทีเย็นชาตลอดทาง จนถูซินเยว่ที่อยู่ข้างๆ รู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก ต้องพยายามหาเรื่องคุยตลอด

"ไม่รู้สิ"

"นังอ้วน ได้นอนกับผู้ชายรู้สึกยังไงบ้างล่ะ คงจะฟินกว่าตอนที่เที่ยวไปรังแกเด็กๆ ล่ะสิ...ฮ่าๆๆ!"

ต่อให้เขาทนได้ แต่เธอทนไม่ได้แล้วโว้ย!

ถูซินเยว่หยุดเดิน แล้วหมุนตัวเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของผู้หญิงกลุ่มนั้น จากนั้นก็ "เพี๊ยะ" เธอใช้ฝ่ามือตบไปที่ใบหน้าของหญิงสาวที่พูดมากที่สุดในกลุ่ม

ลูกตบของถูซินเยว่ทั้งเร็วและแรง ตบทีทำให้มุมปากของผู้หญิงคนนั้นเจ่อขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ทำเอาเธออึ้งไปเลย

"อ๊าก! นะ นี่แกตบข้าเหรอ!" ผ่านไปครู่ใหญ่ อีกฝ่ายถึงจะตั้งสติกลับมาได้ เธอร้องโวยวาย แล้วชี้หน้าของถูซินเยว่ด้วยความโกรธจัด กระทืบเท้าว่า "แกรู้มั้ยว่าข้าเป็นใคร ข้าเป็นถึงสะใภ้ของหัวหน้าหมู่บ้านเชียวนะ แกกล้าทำกับข้าเช่นนี้ ไม่อยากอยู่ที่หมู่บ้านต้าเย่แล้วใช่ไหมห๊ะ!"

"สะใภ้ของหัวหน้าหมู่บ้าน?" ถูซินเยว่ยิ้มหยัน จากนั้นก็โต้กลับไปว่า "คือตัวอะไรข้าก็ไม่รู้แหละ ข้ารู้เพียงแค่ วันนี้ตอนเช้าเจ้าคงจะลืมแปรงฟันมา ข้าก็เลยช่วยเจ้าแปรงก็เท่านั้น!"

เมื่อกี้เธอยังนึกไม่ออก แต่พอเข้ามาใกล้ๆ เศษเสี้ยวภาพความทรงจำของเจ้าของร่างถึงได้ปรากฎขึ้น ยัยหลิวชุนฮวาคนนี้ อาศัยว่าตัวเองเป็นสะใภ้ของหัวหน้าหมู่บ้าน เลยมักจะคอยแกล้งเจ้าของร่างอยู่เสมอ เห็นเจ้าของร่างเป็นตัวตลก อาศัยที่หล่อนตามคนไม่ทัน ใช้ขนมมาหลอกให้เจ้าของร่างไปกินขี้

พอคิดถึงเรื่องพวกนี้แล้ว ถูซินเยว่ก็แทบอ้วกข้าวเมื่อเช้าออกมาเลย ดีที่เธอยังกลั้นไว้ได้ทัน เธอพูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูร้ายกาจ "พวกเธอชอบนินทาคนกันมากใช่ไหม วันนี้ฉันจะให้พวกเธอได้รู้ซึ้งว่าผลลัพธ์จากการนินทาคนอื่นมันเป็นยังไง"

รอยยิ้มน่าขนลุกบนใบหน้าของหญิงสาว ประกอบกับตาที่บวมๆ นั้นยิ่งทำให้ผู้ที่เห็นขนลุกขึ้นไปใหญ่

ถึงหลิวชุนฮวาจะมีแบ็คใหญ่ วางอำนาจใส่คนในหมู่บ้านต้าเย่ไปเรื่อยอย่างไม่กลัวเกรงสิ่งใด แต่ตอนนี้นางเองก็แอบกลัวนิดๆ อยู่เหมือนกัน

"ซินเยว่ ได้ยินมาว่าตอนนี้เจ้าสติดีแล้วหนิ มีอะไรก็พูดกันดีๆ เถอะ อย่าใจร้อน...อ๊าก!" หลิวชุนฮวายังไม่ทันพูดจบ ถูซินเยว่ก็คว้าหลังคอของเธอไปกดเข้ากับกองขี้วัวบนพื้นอย่างแรง