หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 29

ถึงจะอยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน แต่ระยะทางจากตระกูลซูถึงตระกูลถูยังต้องใช้เวลาเดินทางอีกประมาณหนึ่งก้านธูป ถูซินเยว่มองดูท้องฟ้าในยามนี้ เห็นว่าพระอาทิตย์เริ่มจะขึ้นมาแล้ว ก็เลยดึงชายเสื้อของซูจื่อหังเป็นเชิงสะกิดแล้วพูดว่า "พวกเราออกเดินทางกันก่อนเถอะ ท่านแม่จัดการคนเดียวได้อยู่แล้ว"

"ได้"

ซูจื่อหังพยักหน้าเป็นเชิงตกลง

นางหยูที่ยืนถือกุญแจอยู่หน้าประตู เมื่อเห็นว่าซูจื่อหังกำลังเดินออกไป ก็กัดริมฝีปากแล้วถามออกไปว่า "จื่อหัง เจ้าจะต้องไปบ้านตระกูลถูวันนี้จริงๆ หรือ"

ถ้าหากว่าพาถูซินเยว่กลับบ้านภรรยาก็เท่ากับว่ายอมรับในตัวภรรยาคนนี้แล้ว

ถึงแม้นางหยูจะไม่ได้มีปัญหาอะไรกับถูซินเยว่ แต่ถ้าจะให้หล่อนมาเป็นลูกสะใภ้ ว่ากันตามตรง ในใจของนางก็ยังไม่เห็นด้วยอยู่บ้าง

ตอนนี้ถูซินเยว่ไม่ใช่คนโง่เหมือนสมัยก่อนอีกต่อไป เธอมีปัญญาเฉลียวฉลาด เมื่อได้ยินนางหยูพูดเช่นนี้ เธอก็รู้แล้วว่าหล่อนหมายถึงอะไร

แต่เธอก็ไม่ได้ตอบโต้อะไร เพียงแค่ยืนนิ่งๆ รอฟังคำตอบของซูจื่อหังเท่านั้น

ในเวลาแบบนี้ ต่อให้เธอพูดสักพันประโยค ก็คงสู้คำพูดเพียงประโยคเดียวของซูจื่อหังไม่ได้หรอก

"ท่านแม่ เรื่องนี้พวกเราตกลงกันเมื่อวานนี้เรียบร้อยแล้วไม่ใช่หรือ ท่านแม่อย่าได้ซักถามอะไรอีกเลย" ซูจื่อหังไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรที่ผิดปกติออกมา เมื่อเห็นแววตากังวลบนสีหน้าของนางหยู เขาจึงตัดสินใจคว้าเอากุญแจในมือของนางหยูไปถือไว้เอง จากนั้นก็พูดออกมาอย่างเนือยๆ ว่า "เดี๋ยวข้าจะลงกลอนประตูเอง ท่านแม่ไปหาหมอหลี่ก่อนเถิด"

สีหน้าของนางหยูตอนนี้ดูจะมึนๆ งงๆ นิดหน่อย ถ้าให้นางมาลงกลอนประตู เกรงว่าคงจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแน่

ปกตินางหยูก็ไม่ใช่คนพูดมากอะไร เมื่อเห็นท่าทีรำคาญจากลูกชาย ก็จึงได้แต่เดินออกไปอย่างจนใจ

และแล้วที่หน้าบ้านก็เหลือคนเพียงสองคน ซูจื่อหังลงกลอนประตูเรียบร้อยแล้วก็หันไปดูหน้าต่างด้านข้างบ้านที่จงใจเปิดทิ้งเอาไว้จากนั้นก็หันหลังกลับมารับเอาตระกร้าสานในมือของถูซินเยว่มาถือไว้เอง แล้วกล่าวว่า "ข้าถือเอง"

"ไม่ต้อง ข้าถือเองได้"

แค่ตระกร้าใบเดียว ข้างในก็มีเพียงขาหมูป่าครึ่งท่อนเท่านั้น กลับบ้านภรรยาในครั้งนี้ ไม่รู้จะเอาของติดไม้ติดมืออะไรไปให้ดี ก็เห็นจะมีแต่ขาหมูป่าครึ่งท่อนนี้เท่านั้น อีกทั้งน้ำหนักมันก็ไม่เยอะ เบาจะตาย ถูซินเยว่คนเดียวก็เอาอยู่

"ข้าถือเอง" ซูจื่อหังพูดย้ำ จากนั้นก็ยื่นมือมาแย่งตระกร้าในมือของเธอไป

"ท่านพี่ซู แผลที่หลังของท่านยังไม่หายนะ..."

ซูจื่อหังเดินไปข้างหน้าต่ออย่างไม่สนใจ จากนั้นก็พูดออกมาอย่างเรียบๆ ว่า "แผลเล็กแค่นั้นเอง ข้ายังเหลือแรงอีกมาก"

เมื่อเห็นว่าเขาเดินนำออกไปไกลแล้ว ถูซินเยว่ก็ได้แค่ยักไหล่อย่างทำอะไรไม่ได้ แล้วรีบเดินตามเขาไป ซูจื่อหังเป็นคนที่ดีทุกอย่าง เสียอย่างเดียวคือมีนิสัยที่ดื้อร้น พูดคำไหนเป็นคำนั้น ถ้าเขาตัดสินใจไปแล้ว ใครก็อย่าคิดว่าจะเปลี่ยนใจเขาได้

ทั้งสองเดินไปตามถนนเส้นเล็กๆ ในหมู่บ้าน ถนนเส้นนี้สภาพก็คล้ายกับถนนลูกรังในปัจจุบัน มีแต่หลุมบ่อตลอดทาง โชคดีที่ฝนไม่ตก ไม่เช่นนั้นคงได้มีแต่ดินโคลนสกปรกตลอดทาง ไม่ได้เดินดี

"ท่านพี่ซู พี่ว่าท่านป้าใหญ่จะหลงกลเราหรือไม่" ทั้งสองคนเดินเคียงคู่กันไป ซูจื่อหังไม่ยอมพูดจา แสดงท่าทีเย็นชาตลอดทาง จนถูซินเยว่ที่อยู่ข้างๆ รู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก ต้องพยายามหาเรื่องคุยตลอด

"ไม่รู้สิ"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน