หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 30

ในชนบทมีคนเลี้ยงวัวอยู่ไม่น้อย ดังนั้นตามถนนข้างทางก็มักจะมีกองขี้วัวอยู่มากเช่นกัน

ถูซินเยว่อาศัยของใกล้ตัว ใช้ขี้วัวในการจัดการหลิวชุนฮวา หลิวชุนฮวาคิดไม่ถึงว่าถูซินเยว่จะกล้าทำกับนางเช่นนี้ ถ้าเป็นเมื่อก่อน ถูซินเยว่มักจะชอบตามติดนางเพราะชอบกลิ่นน้ำตาลในกระเป๋าเสื้อของนาง ดังนั้นไม่ว่านางจะสั่งให้ทำอะไร หล่อนก็จะไปทำเสมอ แต่การที่นางยังพูดไม่จบก็ลงมือนี่ยังไม่เคยเจอมาก่อน

ถึงแม้กลิ่นขี้วัวจะไม่ได้เหม็นมากนัก แต่มันก็เละๆ น่าขยะแขยง

หน้าของหลิวชุนฮวาจมลงในกองขี้วัวเต็มๆ เธอรู้สึกทนไม่ไหวเต็มที

"อื้อออ..."

ทั้งในปากและจมูกถูกอัดแน่นไปด้วยขี้วัว จนตัวเธอไม่กล้าแม้แต่จะร้องโวยวายเพราะกลัวว่าหากอ้าปากจะเผลอกินขี้วัวลงไปด้วย เลยได้แต่โบกไม้โบกมือทำท่าทางโวยวายเท่านั้น

เห็นแล้วน่าอนาจสุดๆ

ถูซินเยว่ไม่สนใจยังคงกดคอของนางไม่ปล่อย เธอใช้สายตาเย็นเยือกมองไปที่เหล่าผู้หญิงรอบๆ แล้วพูดอย่างหงุดหงิดว่า "หากครั้งหน้า ข้ายังได้ยินพวกเจ้าพูดจาทุเรศๆ กันอีกล่ะก็ พวกเจ้าจะได้มีจุดจบเช่นเดียวกับหลิวชุนฮวาแน่ เข้าใจไหม?"

ถูซินเยว่เป็นถึงทหารหน่วยรบพิเศษ คนที่เคยใช้ชีวิตในค่ายทหาร ล้วนมีออร่าความโหดกันทั้งนั้น พอเธอขึ้นเสียงแบบนี้ ไม่ใช่แค่พวกผู้หญิง แม้แต่พวกผู้ชายที่อยู่บริเวณใกล้เคียงก็ล้วนหวาดกลัวกันทั้งนั้น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงพวกเด็กๆ เลย ตกใจจนร้องไห้กันจ้าละหวั่น

คนที่พบเห็นต่างตกใจกันจนพูดไม่ออก ถูซินเยว่คลายมือของเธอแล้วสะบัดร่างของหลิวชุนฮวาไปข้างทาง

จมูกของเธอเริ่มจะหายใจได้คล่องขึ้น หลิวชุนฮวารีบหายใจเข้าปอดอย่างรวดเร็ว พอเริ่มได้สติกลับมา หน้าตาเธอก็บูดบี้ไปหมด ใบหน้าที่เต็มไปด้วยขี้วัวร้องไห้ตะโกนเสียงดัง "ถูซินเยว่เจ้ากล้าทำกับข้าเช่นนี้ สามีของข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่!"

"ชิ เจ้าคิดว่าข้าจะกลัวหรือไง" ถูซินเยว่เคลื่อนร่างกายที่หนักเกือนร้อยโลของเธอไปนั่งลงตรงหน้าของหลิวชุนฮวา แล้วถามออกมาอย่างเย็นชาว่า "ทำไม หรือเจ้ายังกินขี้วัวไม่หนำใจ!"

"เจ้า เจ้าจะทำอะไร" หลิวชุนฮวาเป็นคนผิวขาว ดูสะอาดตา ร่างกายก็ผอมแห้ง เมื่อมายืนอยู่ต่อหน้าถูซินเยว่แล้วเหมือนกับเจ้าลิงผอมกำลังยืนประจันหน้ากับเจ้าช้างอ้วนก็ไม่ปาน ขนาดร่างกายที่ผิดกันทำให้เธอเริ่มกลัวหน่อยๆ แต่ปากก็ยังคงไม่ยอมแพ้ "ที่นี่มีชาวบ้านอยู่กันมากมายเช่นนี้ ถ้าเจ้ากล้ารังแกข้า เจ้าไม่กลัวถูกชาวบ้านรุมประชาทัณฑ์หรือไร?"

พูดถึงตรงนี้ หลิวชุนฮวาก็เหมือนจะนึกอะไรออกบางอย่าง รีบหันไปมองหาพวกเพื่อนขี้เม้าท์ของเธอ แล้วโวยวายว่า "พวกเจ้ายังจะมัวยืนเฉยอยู่ทำไม รีบมาช่วยข้าจัดการนังอ้วนนี่สิ!"

เมื่อพูดจบ พวกผู้หญิงที่มุงดูอยู่ ไม่เพียงไม่กล้าเข้ามาช่วย แถมยังพากันถอยห่างไปอีก

"พวกเจ้า..." หลิวชุนฮวาตกใจ

"ชุนฮวา ไม่ใช่พวกข้าไม่อยากช่วยนะ ตะ แต่ถูซินเยว่นางโหดเกินไป..."

คำโบราณกล่าวไว้ไม่ผิด พวกหมาจนตรอกมักน่ากลัว ขนาดขี้วัวถูซินเยว่ยังเอามาเป็นอาวุธได้ ถ้าพวกนางเข้าไปช่วย แล้วนังอ้วนนี่เอาขี้วัวมาปาใส่ตัวพวกนางจะทำอย่างไร น่าขยะแขยงจะตาย

หลิวชุนฮวารู้สึกหมดหวัง ความสัมพันธ์ของพวกผู้หญิงช่างเปราะบางนัก

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครยอมช่วย ในใจนางก็เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาจริงๆ นางหันไปมองถูซินเยว่อย่างไม่ได้ตั้งใจ

ได้ยินถูซินเยว่พูดออกมาอย่างเย็นชาว่า "เรื่องที่เจ้าเคยแกล้งข้าในอดีตก็แล้วไปเถอะ วันนี้ข้าอุส่าห์ทำเป็นไม่เห็นเจ้า แต่เจ้าก็ยังเสนอหน้าเข้ามาหาเรื่องเอง เจ้าทำลายวันดีๆ ของข้า เจ้าก็ต้องโดนแบบนี้แหละ"

"จะ...เจ้าคิดจะทำอะไร?" หลิวชุนฮวากลืนน้ำลายอึกหนึ่ง ดวงตาทั้งสองของนางโดนขี้วัวปิดไว้จนไม่อาจลืมมันขึ้นมามองได้ รู้เพียงลางๆ ว่าถูซินเยว่เดินเข้ามาหาแบบน่ากลัว อย่างกับเป็นพญามัจจุราชก็ไม่ปาน

"ข้า..." ถูซินเยว่ทำเรื่องกำเริบหยาบคายเช่นนี้ ซูจื่อหังก็ไม่ห้ามปรามนาง หลิวชุนฮวาเริ่มกลัว นางคุกเข่าลงไปที่พื้นแล้วพูดด้วยเสียงสั่นเครือ "ข้าผิดไปแล้ว ๆ ซินเยว่ ปล่อยข้าไปเถอะ ข้าไม่อยากกินขี้"

"ยังไม่รีบไสหัวไปอีก" ถูซินเยว่ออกปากไล่อย่างเย็นชา เมื่อสิ้นคำหญิงสาว คนที่มุงดูอยู่ทั้งหลายต่างก็กุลีกุจอกันวิ่งหายไปหมด

รอบกายว่างเปล่า ตอนนี้ทั้งถนนเหลือเพียงแค่ถูซินเยว่กับซูจื่อหังสองคนเท่านั้น

เมื่อจัดการกับพวกขี้เม้าท์ได้ ถูซินเยว่ก็รู้สึกมีความสุขมาก เธอหันไปยิ้มให้กับซูจื่อหัง แต่คิดไม่ถึงว่าซูจื่อหังจะขมวดคิ้วมุ่นแล้วหมุนตัวเดินออกไปเลย

ถูซินเยว่ตกใจ ในใจมีความสงสัยขึ้นมาแว๊บหนึ่ง แย่แล้ว สามีโดยบังเอิญของนางคงไม่ได้โกรธหรอกมั้งเนี่ย

นางรีบสาวเท้าตามขึ้นไป คิดจะดึงชายเสื้อของซูจื่อหังมาถามสักหน่อย แต่เมื่อเห็นสภาพที่สกปรกของมือตัวเองแล้วก็เลยต้องดึงมือกลับอย่างเสียไม่ได้

"ท่านพี่ซู เป็นอะไรไป"

ผ่านไปครู่หนึ่ง ถูซินเยว่ถึงได้เอ่ยถามขึ้นมาเสียงเบา

พอซูจื่อหังได้ยินน้ำเสียงของเธอก็เกือบจะหลุดขำออกมาแล้ว ต่อหน้าคนอื่นนางดุร้ายอย่างกับแม่เสือ แต่พออยู่ต่อหน้าเขากลับมาทำตัวอ่อนแอน่าสงสารซะได้

"ซินเยว่ วันนี้เจ้าทำเกินไปหรือไม่? ทำไมจะต้องลงไม้ลงมือกันด้วย? " ซูจื่อหังเอ่ยถามเพื่อคลายความสงสัยในใจ หลังจากที่เงียบมาเป็นเวลานาน

ถูซินเยว่ตอบกลับไปด้วยความรู้สึกน้อยใจ "ข้าก็ไม่ได้อยากลงมือสักหน่อย แต่ว่าพวกนางปากพล่อยเอง แถมยังหัวเราะเยาะท่านอีก...เอาเป็นว่า ข้านิสัยไม่ดี ยับยั้งอารมณ์ไม่ได้ ก็เลยสั่งสอนพวกนาง ต่อไปพวกนางเห็นพวกเราจะได้ไม่ต้องมาวอแวให้วุ่นวายอีก ไม่ใช่เรื่องดีหรือ?"