หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 31

ซูจื่อหังส่ายหน้าไปมาแล้วถามว่า "เจ้ารู้ไหมว่าหลิวชุนฮวาคือใคร"

“ก็ภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้านยังไงล่ะ ข้าไม่ได้หูหนวกซะหน่อย” ถูซินเยว่เบะปากบ่นพึมพำ หลิวชุนฮวาเพิ่งจะตะโกนเสียงดังขนาดนั้นว่านางเป็นภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้าน แล้วเธอจะไม่ได้ยินได้อย่างไร

“ในเมื่อรู้แล้ว เจ้ายังกล้าแกล้งนางแบบนี้อีก หากว่า...... ”

ก่อนที่ซูจื่อหังจะพูดจบ ถูซินเยว่ก็เงยหน้าขึ้นถลึงตาโตเข้าใส่ มองดูชายหนุ่มตรงหน้า ทำเสียงฮึดฮัดอย่างไม่พอใจ แล้วหันหน้ากลับไปพูดว่า "ข้าผิดหวังในตัวเจ้ามาก"

ซูจื่อหัง “……”

“ภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้านแล้วยังไง? ใช้อำนาจรังแกคนได้ด้วยหรือ? เจ้ากลัวพวกเขา แต่ข้าไม่กลัว วันนี้หลิวชุนฮวาปากเสียเองชัด ๆ แล้วเกี่ยวอะไรกับข้า? หากวันไหนนางกล้าพาใครมาระรานถึงบ้านอีก ข้าจะตบจนกว่าฟันของนางจะล่วงหมดปาก”

ถูซินเยว่ชูกำปั้นของเธอ พูดอย่างดุร้าย

ซูจื่อหังมองดูลักษณะท่าทางของอีกฝ่าย รู้ว่าแม้เขาจะพูดอะไรไป ถูซินเยว่ก็ไม่ฟังอยู่ดี เขาจึงไม่สนใจเธอ หันกลับมาแล้วเดินต่อไปที่บ้านตระกูลถูโดยไม่พูดอะไรสักคำ

สำหรับเรื่องนี้ถูซินเยว่ไม่ใช่คนผิดแน่นอน แต่หลิวชุนฮวาคนนั้นมักจะแค้นไม่ลืม วันนี้ถูซินเยว่ทำให้นางอับอายขายหน้า หลังจากนี้ไปนางจะเก็บเรื่องนี้ไว้ในใจอย่างเหนียวแน่นแน่นอน ไม่แน่ว่าสักวันนางอาจจะกลับมาแทงข้างหลังถูซินเยว่ก็เป็นได้

เรื่องที่สำคัญที่สุด ซูจื่อหังจะต้องไปสำนักบัณฑิต ไม่สามารถอยู่ในหมู่บ้านต้าเย่เพื่อดูแลเธอได้

ชายหนุ่มเดินไป พลางบีบขมับอย่างหัวจะปวด

เขาไม่พูดอะไร และถูซินเยว่ก็ไม่อยากพูดอะไรเช่นกัน

เพราะเธอรู้สึกว่าสิ่งที่เธอทำนั้นถูกต้องแล้ว

ในทางกลับกันสำหรับซูจื่อหัง ที่ผ่านมาถูซินเยว่คิดว่าเขาเป็นคนที่มีความรับผิดชอบและเป็นผู้ชายที่พึ่งพาได้ แต่ตอนนี้ คาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะเป็นคนขี้ขลาดตาขาวได้ถึงเพียงนี้! เธอผิดหวังจริง ๆ

หลังจากพบกับหลิวชุนฮวาและพรรคพวกของนาง บรรยากาศระหว่างหนุ่มสาวก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

พวกเขาทั้งสองต่างมีความคิดของตนอยู่ในใจ ตลอดทางไม่มีใครยอมเปิดปากพูดก่อน

หลังจากเดินทางข้ามเวลามา ถูซินเยว่ก็ไม่รู้ว่าบ้านตระกูลถูแท้จริงแล้วอยู่ตรงส่วนไหนของหมู่บ้านต้าเย่ เธอจึงทำได้เพียงแค่เดินตามซูจื่อหังไปเท่านั้น

หญิงสาวเดินก้มหน้า จู่ ๆ ซูจื่อหังที่อยู่ตรงหน้าเธอก็หยุดเดินกะทันหัน เธอจึงชนเข้ากับแผ่นหลังของเขาโดยไม่ตั้งใจ

แผ่นหลังของชายคนนั้นแข็งแรงมาก กระแทกเข้าไปที่จมูกของเธอเต็มแรง ถูซินเยว่ร้อง "โอ๊ย" เสียงดังลั่นด้วยความเจ็บปวด ยื่นมือออกกดไปที่ปลายจมูกของตัวเองอย่างโมโห เงยหน้าขึ้นมองชายตรงหน้าแล้วถามว่า "อยู่ดี ๆ หยุดเดินทำไม?"

จมูกของเธอแบนอยู่แล้ว โดนชนเข้าแบบนี้ ก็ยิ่งแบนเข้าไปใหญ่

กำลังลูบจมูกอย่างไม่สบอารมณ์ ซูจื่อหังก็หันกลับมาทันที แล้วจับมือเธอเดินต่อไปโดยไม่พูดอะไร

“เจ้าจะทำอะไร？”

เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าบ้านตระกูลถูอยู่ตรงหน้าแล้ว แล้วทำไมถึงจับมือเธอเดินไปที่ทางแยกอีกทางด้านข้าง

ซูจื่อหังไม่ใส่ใจเธอ ดึงเธอไปที่ริมแม่น้ำเล็ก ๆ จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่สายน้ำที่กำลังรินไหลแล้วพูดว่า "ล้างมือซะ"

ถูซินเยว่ก้มลงไปมอง จำได้ว่าตอนที่เธอได้ตบสั่งสอนหลิวชุนฮวานั้น มือของเธอก็เต็มไปด้วยขี้วัว ดูแล้วก็ดูน่าขยะแขยงจริง ๆ ระหว่างทางเธอโกรธซูจื่อหังมากเสียจนลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท

ถูซินเยว่ถอยหลังไปสองก้าว ก้มหน้าลงแล้วพูดเบา ๆ ว่า "ขอบใจมาก"

ซูจื่อหังยิ้มน้อย ๆ แล้วพูดว่า "แรงที่ใช้จัดการกับหลิวชุนฮวาเมื่อครู่ล่ะ ตอนนี้หายไปไหนหมดแล้ว?"

อีตาบ้านี่！

ถูซินเยว่หายใจเข้าลึก ๆ เห็นแก่อีกฝ่ายที่ช่วยชีวิตเธอไว้ จึงไม่ถือสาอะไรเขา

เธอหันไปซักเสื้อผ้าต่อ พร้อมกับพูดขึ้นว่า "รอข้าก่อน ข้าจะรีบซักให้สะอาด"

จากบทเรียนที่เพิ่งเรียนรู้ไป ครั้งนี้ถูซินเยว่เอื้อมมือไปปลดกระดุมบนเสื้อออก โดยตั้งใจที่จะถอดเสื้อคลุมชั้นนอกออกมาและซักบนแผ่นหิน ด้วยวิธีนี้เธอจะได้ไม่ต้องเอื้อมมือไป

แต่ทว่า ทันทีที่ถูซินเยว่ปลดกระดุมออกสองเม็ด เสียงไม่พอใจของซูจื่อหังก็ดังขึ้น

“เจ้าจะทำอะไร？”

“ถอดเสื้อออกยังไงล่ะ” ถูซินเยว่เหลือบมองอีกฝ่ายอย่างแปลกใจ คน ๆ นี้ไม่มีตาหรือยังไง เธอปลดกระดุมออกแล้ว ยังมองไม่ออกอีกหรือว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่？

“ข้ารู้แล้วว่าเจ้าจะถอดเสื้อ” ซูจื่อหังหันกลับไปด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน ขมวดคิ้วพูดว่า ข้าถามว่าเจ้าจะถอดเสื้อออกทำไม? กลางวันแสก ๆ เช่นนี้เจ้า......”

“ก็เจ้าบอกให้ข้าล้างขี้วัวออกไม่ใช่หรือ?" ถูซินเยว่เหลือบมองอีกฝ่ายด้วยความประหลาดใจ ปลดกระตุมต่อแล้วพูดว่า "ถ้าข้าไม่ถอดออก แล้วข้าจะซักมันได้อย่างไร? หรือว่าอยากให้ข้าตกลงไปในแม่น้ำอีกครั้งหรือไง？”

ขณะที่เธอกำลังพูด ฝ่ามือใหญ่ ๆ ของชายคนนั้นก็ยื่นออกมาคว้ามือของเธอไว้