หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 32

“ห้ามถอด!” ท่าทีของซูจื่อหังแข็งกร้าว คว้ามือของเธอไว้แน่น

ถูซินเยว่ชะงักอยู่ครู่หนึ่ง ก้มลงมองดูมือของตัวเองที่ถูกมือของเขาบีบไว้แน่น จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองซูจื่อหัง พูดด้วยน้ำเสียงวิงวอน "เจ้าก็อย่าทำให้ข้าลำบากใจเลยนะ ถ้าไม่ถอดเสื้อออกแล้วข้าจะซักมันได้อย่างไรล่ะ ข้าอ้วนขนาดนี้ถ้าไม่ถอดข้าซักไม่ได้ เจ้าจงใจอยากจะหัวเราะเยาะข้าอย่างนั้นหรือ?"

ขณะที่กำลังพูดอยู่ จู่ ๆ ซูจื่อหังก็ขัดจังหวะขึ้นตรงหน้า กล่าวว่า "เจ้าใส่เสื้อไว้ เดี๋ยวข้าซักให้เอง"

“อะไรนะ?” ถูซินเยว่ชะงัก จ้องมองไปที่ซูจื่อหังตรงหน้าเธออย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ดวงตาเล็กคู่นั้นเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

เขาจะซักให้?

เมื่อครู่นี้ตอนที่ซูจื่อหังคว้ามือของเธอเอาไว้ ปรากฏว่ามือของเขาก็เปื้อนขี้วัวด้วย แววตารังเกียจขณะที่เขากำลังล้างมือนั้น ก็ใช่ว่าถูซินเยว่จะมองไม่เห็น

ตอนนี้อีกฝ่ายกลับพูดว่าจะซักขี้วัวที่เปื้อนอยู่บนเสื้อให้ตน เขาออกจะรักความสะอาดขนาดนั้น จะทนไหวหรือ?

"เจ้าปล่อยข้าก่อน" ชายหนุ่มเอาแต่จับมือเธอไว้ ถูซินเยว่รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย หลังจากที่เธอสะบัดมือของซูจื่อหังออก เธอก็เลิกคิ้วถามว่า "เจ้าจะซักให้ข้าจริง ๆ หรือ?"

“จริง” ซูจื่อหังพยักหน้าและกล่าวว่า “มีผู้คนเดินไปเดินมาริมแม่น้ำตลอดเวลา เจ้าถอดเสื้อออกมันจะดูไม่ดี ข้าจะซักให้เจ้าเอง เจ้ารีบติดกระดุมให้เรียบร้อย"

พื้นที่ในชนบทโบราณเป็นผู้หญิงจะต้องมีความรักนวลสงวนตัว แม้ว่าเขาจะไม่ได้ชอบพอถูซินเยว่ แต่ไม่ว่าอย่างไรถูซินเยว่ก็ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาของเขา เขาจึงไม่ต้องการให้คนอื่นเห็นถูซินเยว่ถอดเสื้อผ้าออก

ยื้อยุดกันอยู่พักใหญ่ ถูซินเยว่ก็นึกว่าเป็นเรื่องใหญ่โตอะไรเสียอีก ที่แท้ก็เรื่องนี้เอง

ช่างเป็นตาแก่คร่ำครึยุคโบราณจริง ๆ เธอถอดเสื้อคลุมออกเพียงแค่ตัวเดียว ข้างในยังสวมเสื้ออยู่ตั้งสองชั้น จะเป็นปัญหาตรงไหนกันเชียว?

เมื่อเห็นท่าทางหนักแน่นของซูจื่อหัง ถูซินเยว่ก็พูดขึ้นอย่างจนปัญญา "แต่ข้างในยังมีเสื้ออยู่อีกนะ"

“เดี๋ยวข้าซักให้" ซูจื่อหังขมวดคิ้วและชี้ไปที่ก้อนหินใหญ่ริมแม่น้ำแล้วพูดว่า “นั่งนี่ เดี๋ยวข้าซักให้"

ชายหนุ่มดึงดันไม่ยอมรับฟังความเห็นถูซินเยว่ เธอไม่เคยเห็นอีกฝ่ายท่าทีดุดันเช่นนี้มาก่อน จึงได้แต่เลียริมฝีปากหนึ่งที แล้วนั่งลงบนก้อนหินใหญ่ อย่างไรเสียนี่ก็เป็นความคิดของซูจื่อหังที่อยากจะซักให้เธอเอง ใช่ว่าเธอไปบังคับขู่เข็ญเขาเสียเมื่อไร

มีคนมาช่วย กลับดีเสียอีก

อยู่ด้วยกันมาไม่กี่วัน ซูจื่อหังเองก็รู้ว่าถูซินเยว่มีนิสัยดื้อรั้น เดิมทีเขาก็กังวลเช่นกันว่าอีกฝ่ายจะไม่เห็นด้วย แต่ตอนนี้เมื่อเขาเห็นเธอนั่งลงแต่โดยดี ชายหนุ่มก็รู้สึกโล่งใจในที่สุด

หากถูซินเยว่ยืนกรานที่จะถอดเสื้อออก เขาก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับเธอจริง ๆ

ชายหนุ่มวักน้ำขึ้นมาเล็กน้อย แล้วมองดูขี้วัวที่ชายเสื้อ กลั้นใจล้างเอาขี้วัวออกมา จากนั้นจึงใช้น้ำสะอาดถูอยู่สองสามครั้ง ในที่สุดก็ซักจนสะอาดหมดจด

ซูจื่อหังมักจะจริงจังกับเรื่องต่าง ๆ เสมอ หลังจากซักเสร็จเขาก็ลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า "เรียบร้อย"

ถูซินเยว่ก้มลงมองดู ก็เห็นว่าชายเสื้อของเธอสะอาดหมดจด ไม่มีอะไรหลงเหลือจริง ๆ

เมื่อเห็นซูจื่อหังก้มลงล้างมือด้วยน้ำไม่หยุด และมองดูหน้าดำคร่ำเคร่งของอีกฝ่าย ไม่รู้ว่าถูซินเยว่คิดอะไรอยู่ จู่ ๆ ก็หัวเราะออกมา

“เจ้าหัวเราะอะไร” ซูจื่อหังมองเธออย่างสงสัย

“ไม่มีอะไร” ถูซินเยว่เดินไปที่ถนนใหญ่แล้วพูดว่า “ไปเร็วเข้า สายแล้ว”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน