หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 33

แม้ว่านางหลินจะตัวเล็ก แต่นางก็แรงเยอะมาก กอดถูซินเยว่แน่นเสียจนเธอเกือบหายใจไม่ออก

เธอไอขึ้นมาหนึ่งทีและพูดขึ้นอย่างจนใจ "ท่านแม่ ปล่อยก่อนเถอะ ข้าเกือบจะหายใจไม่ออกตายแล้ว"

“ได้ ๆ ๆ แม่ขอโทษเจ้า แม่ปล่อยเดี๋ยวนี้แหละ...." เมื่อเห็นว่าถูซินเยว่อึดอัด นางหลินก็รีบปล่อยมือ แต่น้ำตากลับไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ นางมองสำรวจถูซินเยว่ขึ้นลง เมื่อเห็นว่าเสื้อผ้าของถูซินเยว่สะอาดสะอ้าน ที่มือก็ไม่มีบาดแผลใด ๆ ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ดูเหมือนว่าซินเยว่จะไม่ได้ถูกทารุณกรรมที่บ้านตระกูลซู

นางทอดทิ้งถูซินเยว่ไว้ที่บ้านตระกูลซูเช่นนั้น จึงกลัวว่าคนที่บ้านตระกูลซูจะไม่พอใจ ทรมานทุบตีหรือด่าทอเธอทุกวัน

นางหลินอดร้องไห้ขึ้นมาอีกไม่ได้เมื่อนึกถึงเรื่องนี้

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับแม่ที่กำลังร้องไห้เสียใจ ถูซินเยว่เองก็ไม่รู้ว่าต้องทำเช่นไร แต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยอะไร น้ำเสียงรังเกียจเดียดฉันท์ของแม่เฒ่าตระกูลถูก็ดังลอยมา "ร้อง ๆ ๆ เข้าไปสิ เอาแต่ร้องไห้อยู่ได้ บ้านเจ้ามีคนตายหรือยังไงกัน? วันนี้เป็นวันดีที่หมิงซวนพาสามีกลับมาเยี่ยมบ้าน ถูกเจ้าร้องไห้จนเสียฤกษ์หมดแล้ว"

พูดจบ แม่เฒ่าถูก็ส่งสายตาหมดความอดทนมาให้ จากนั้นก็หันไปหาเหลียงปินด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม พูดขึ้นว่า "เหลียงปิน อย่าไปใส่ใจอะไรพวกนางเลยนะ พวกนางไม่รู้จักกาลเทศะน่ะ"

“ขอรับ ท่านยายดื่มชาเถอะขอรับ" เหลียงปินรีบยกถ้วยชาให้แม่เฒ่าตระกูลถู

แม่เฒ่าตระกูลถูพยักหน้าหงึก ๆ กวาดสายตาไปยังถูหมิงซวนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ที่สายตาจ้องไปยังถูซินเยว่ไม่กระพริบ ถามขึ้นอย่างรู้สึกระแวดระวัง "หมิงซวน เจ้ามองอะไรของเจ้า หญิงอ้วนอัปลักษณ์มีอะไรให้มองหนักหนา?"

แม่เฒ่าตระกูลถูไม่ชอบนางหลิน และนางก็พาลเกลียดลูกสาวของนางหลินด้วย

ถูหมิงซวนที่กำลังมองถูซินเยว่ด้วยความเคียดแค้น ในหัวกำลังคิดถึงครั้งสุดท้ายที่นางถูกอีกฝ่ายปั่นหัวที่ตลาด ก็อยากจะเข้าไปฉีกปากของถูซินเยว่ออกเป็นสองส่วน

เมื่อได้ยินเสียงของแม่เฒ่าตระกูลถู นางก็รีบกลับมามีสติและระงับความเกลียดชังในดวงตาทั้งหมดเอาไว้ พร้อมกับส่งยิ้มในมาดคุณหนูของตระกูลเศรษฐีพูดขึ้นว่า "ท่านยาย หมิงซวนกำลังคิดว่า แต่งงานกันมานานแล้ว เป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นซินเยว่กลับมาบ้าน เดินทางมาตั้งไกลปานนี้ คงจะเหนื่อย ข้าว่าให้ซินเยว่และน้องเขยนั่งลงก่อนดีกว่า"

เมื่อถูหมิงซวนพูดคำว่า "น้องเขย" ออกมานั้น น้ำเสียงของเธอดูประหม่าเล็กน้อย เพราะอย่างไรแล้วซูจื่อหังก็เคยเป็นคู่หมั้นของนางมาก่อน แต่ตอนนี้กลับต้องมาใช้คำว่าน้องเขย

ถูหมิงซวนเหลือบมองอีกฝ่ายอย่างเงียบ ๆ เห็นว่าแม้ว่าซูจื่อหังจะหน้าตาหล่อเหลา แต่เสื้อคลุมของเขาก็ถูกปะชุนนับไม่ถ้วน กลิ่นสาปความจนลอยคลุ้ง เธอรู้สึกรังเกียจจนต้องเบือนหน้าหนี

แม้ว่าเหลียงปินจะไม่หล่อเท่าซูจื่อหัง แต่เขาก็รวย

ในจุดนี้ ถูหมิงซวนก็รู้สึกว่าเธอเลือกคนแต่งงานด้วยไม่ผิด

แม้ว่าเหลียงปินจะมีอารมณ์ฉุนเฉียวไปบ้าง แต่ตราบใดที่นางดูแลเขาเป็นอย่างดีในช่วงกลางคืน เขาก็เอาอกเอาใจนางเป็นอย่างดีในช่วงกลางวันเช่นกัน

เมื่อคิดได้เช่นนี้ ถูหมิงซวนก็หันกลับมาเติมชาลงในถ้วยชาของเหลียงปิน

แม่เฒ่าตระกูลถูเห็นเช่นนั้น ก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจและกล่าวว่า "ก็มีแต่หมิงซวนของเรานี่แหละที่รู้ประสีประสา เหมาะสมกับเหลียงปินราวกับกิ่งทองใบหยก ไม่เหมือนคนบางคน"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน