หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 36

ถูซานถูกสั่งสอนเช่นนี้ต่อหน้าลูกหลาน สีหน้าก็ฉายแววไม่พอใจ อดไม่ได้ที่จะพูดแทนนางหลินว่า "ชุนเหนียงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อครอบครัวนี้มาโดยตลอด นางทำงานทุกอย่างในบ้าน อีกอย่างนางเป็นภรรยาของลูก ให้กำเนิดบุตรชายบุตรสาวแก่ลูก หากลูกจะรักใคร่สงสารนางก็ไม่ใช่เรื่องผิดแปลกอะไร"

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกจากปาก แม่เฒ่าถูก็ยิ้มเยาะทันที "ให้กำเนิดบุตรชายบุตรสาว ให้กำเนิดคนโง่สติไม่ดีอย่างนั้นน่ะหรือ?"

อะไรอีก?

ถูซินเยว่ที่กำลังคีบหมูสามชั้นอยู่ก็ชะงักกึกทันที อยู่ดี ๆ ทำไมถึงลากเธอเข้ามาเป็นคนโง่สติไม่ดีได้อีก หรือว่าตอนนี้แม้ว่าเธอจะหายแล้ว ก็ยังดูสติไม่ดีอยู่งั้นหรือ?

นอกจากนี้ คำพูดของแม่เฒ่าถูก็น่าเกลียดจนเกินไป นางหลินรับใช้ครอบครัวเยี่ยงวัวเยี่ยงควาย แม้แต่นั่งร่วมโต๊ะอาหารยังทำไม่ได้ ได้กินของดี ๆ ก็ยังไม่ได้อีก?

เป็นผู้หญิงด้วยกันทำไมถึงข่มเหงรังแกกันเช่นนี้?

แม่เฒ่าถูเองก่อนจะเข้ามาบ้านนี้ก็เคยแต่งงานมาก่อน จงใจจะดูถูกกันให้ตายกันไปข้างหนึ่งเลยใช่ไหม

ถูซินเยว่กำลังจะโยนตะเกียบในมือของเธอทิ้ง แต่ทันใดนั้นข้อมือของเธอก็ถูกคว้าเอาไว้ เมื่อหันไปก็เห็นซูจื่อหังกำลังส่ายหน้าที่ถ้าไม่สังเกตก็แทบจะมองไม่เห็นให้เธอ บอกเธอด้วยสายตาว่าอย่าวู่วาม

ตอนนี้มีคนมากมายในตระกูลถู และแม้ว่าถูซินเยว่จะแข็งแกร่งขนาดไหน ก็สู้พวกเขาไม่ได้แน่นอน

ก็ได้

เมื่อเข้าใจความคิดของซูจื่อหังแล้ว ถูซินเยว่ก็อดกลั้นเอาไว้อย่างหงุดหงิด

แต่นางหลินกลับพูดขึ้นอย่างอ่อนแอ "ท่านพี่ ข้าไม่เป็นไร นั่งตรงนี้ก็สบายดี ท่านพี่กินเถอะ ไม่ต้องสนใจข้า"

“หึ ของกินดี ๆ ทั้งนั้น ก็ต้องสบายดีอยู่แล้วสิ" ถูชิวหลานเหลือบมองนางหลินด้วยท่าทางน่ากลัว จากนั้นจึงคีบเนื้อชิ้นหนึ่งใส่ลงในชามของเหลียงปิน แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม "ลูกเขยของแม่ กินเยอะ ๆ ล่ะ กินเยอะจะได้มีแรงหาเงินมาดูแลหมิงซวนของพวกเรายังไงล่ะ"

“ขอบคุณท่านแม่” เหลียงปินเหลือบมองถูหมิงซวน ดวงตาของเขาจ้องไปที่รอยแดงที่คอของอีกฝ่าย มีประกายรุ่มร้อนวาบขึ้นมาในดวงตา เขาพยักหน้าทันที “ท่านแม่วางใจเถอะ ข้าจะดูแลหมิงซวนเป็นอย่างดี"

ทั้งคู่เพิ่งแต่งงานกัน และเหลียงปินก็ลุ่มหลงในเรือนร่างของถูหมิงซวนมากราวกับว่าเขาไม่เคยได้เจอผู้หญิงมาแปดชาติ เขาใช้งานเธอจนร่างกายเกือบแตกสลายทั้งวันทั้งคืน ถูซินเยว่ได้ยินความหมายแฝงในน้ำเสียงของเหลียงปิน แม้ว่าจะยังคงมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า แต่ร่างกายของเธอก็สั่นเทาด้วยความหวาดกลัว

เมื่อเห็นเหลียงปินมองมาอย่างสงสัย ถูหมิงซวนก็รีบคีบไข่ใส่ในชามของอีกฝ่ายทันที พูดว่า "ท่านพี่ต้องดูแลกิจการในอำเภอทุกวัน ลำบากท่านแล้วจริง ๆ "

เหลียงปินยิ้มอย่างพึงพอใจทันที

ถูซินเยว่ขี้เกียจดูพวกเขาแสดงความรัก ดังนั้นเธอจึงก้มหน้าก้มตากินข้าวอย่างไม่สนใจใคร เพื่อหลีกเลี่ยงการมองเห็นอะไรที่ทำให้เธอคลื่นไส้ กำลังกิน ๆ อยู่กลับเห็นซูจื่อหังคีบเนื้อหมูให้เธอหนึ่งชิ้น เมื่อเห็นว่าถูซินเยว่กินหมดแล้วก็คีบให้เธออีกหนึ่งชิ้น

จู่ ๆ ถูซินเยว่ก็รู้สึกเคอะเขินเล็กน้อย ตานี่คือตั้งใจใช่ไหม เธออยากจะลดความอ้วนอยู่นะ! ไม่ต้องเอาเนื้อมาให้แล้ว!

อยู่ในบ้านตระกูลซูมานาน ไม่เคยได้ลิ้มรสเนื้อสัตว์ใด ๆ เมื่อเห็นเนื้อสัตว์ ถูซินเยว่ก็อดใจไม่ไหว ยังไม่ทันได้ปฏิเสธใด ๆ เธอก็ยัดมันเข้าไปปากเสียแล้ว

ถูชิวหลานที่อยู่ข้าง ๆ มองท่าทางของเธอ ก็ทำท่าปิดปากแสร้งทำเป็นกั้นหัวเราะ "ดูเหมือนว่าซินเยว่อยู่ที่บ้านตระกูลซูจะหิวโหยเหลือเกินนะ ต่อไปถ้าหิวอีก ก็มาอาศัยของกินที่บ้านตระกูลถูได้นะ วางใจเถอะ พวกข้าไม่รังเกียจเจ้าหรอก"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน