หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 37

หากไม่ใช่เกิดเรื่องตลกแต่งงานผิดฝาผิดตัวขึ้นในวันนั้น วันนี้ถูซินเยว่คงต้องกลายเป็นภรรยาของเหลียงปินไปแล้ว

เหลียงปินยืนอยู่ตรงกลางห้องโถง มองสำรวจอีกฝ่ายขึ้น ๆ ลง ๆ ร่างกายอ้วนฉุบวกกับฝีหนองที่อยู่เต็มหน้า เมื่อยืนเทียบกับถูหมิงซวนแล้ว นางก็เหมือนกองขี้วัวดี ๆ นี่เอง

ในเวลานี้ เขารู้สึกโชคดีเป็นที่สุดที่ได้พูดคุยกับถูหมิงซวนก่อนการแต่งงาน จึงคิดหาวิธีสับเปลี่ยนตัวเจ้าสาวอย่างแยบยล มิเช่นนั้นหากต้องมาอยู่กับหญิงอ้วนอัปลักษณ์นี่ เกรงว่าเขาคงจะอาเจียนเช้าเย็นจนตายไปในที่สุด

หญิงอ้วนอัปลักษณ์เช่นนี้ ก็คงจะมีแต่เด็กหนุ่มยากจนจากครอบครัวตระกูลถูเท่านั้น ถึงจะยอมรับได้อย่างไม่ปฏิเสธ

ดวงตาของเหลียงปินเป็นประกายอย่างดูถูกเหยียดหยาม

ถูซินเยว่ซึ่งยืนอยู่ตรงข้ามเขาก็เห็นแววตาที่ดูถูกเหยียดหยามนั้นอย่างชัดเจน

"ซินเยว่ เจ้าจะแสดงท่าทางที่ซูจื่อหังสู้กับหมูป่า? ข้าว่าอย่าดีกว่า จะได้ไม่ต้องมาขายหน้าที่นี่" ถูชิวหลานยืนอยู่ด้านบนทำท่ากลั้นเสียงหัวเราะ น้ำเสียงฉายแววถากถาง พูดต่อว่า "ดูร่างอ้วน ๆ ของเจ้าซิ เดี๋ยวจะหกล้มเอา เนื้อหมูป่านี่ข้าเดาว่าคงใช้เงินเก่าเงินเก็บซื้อมาล่ะสิ ทุกคนต่างก็รู้ดี ไม่เป็นไรหรอกน่า มีเงินหรือไม่ มีความสามารถหรือไม่ มันหลอกกันไม่ได้หรอกนะ เจ้าดูเสื้อผ้าที่แม่เฒ่าสวมใส่สิ นี่ก็มาจากเหลียงปินนะ เนื้อผ้าดีเชียว"

ถูชิวหลานพูดด้วยท่าทีประหลาด แต่ในทุกคำพูดต่างกำลังเยาะเย้ยที่ครอบครัวของพวกเขายากจน

ดวงตาของถูซินเยว่หรี่ลงอย่างอันตราย และในขณะที่ถูชิวหลานยังคงอ้าปากพูดไม่หยุด เธอก็พุ่งเข้าใส่เหลียงปินทันที

เมื่อเห็นท่าทีของอีกฝ่าย ถูหมิงซวนก็ชะงัก จากนั้นจึงหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาปิดหัวเราะแล้วพูดว่า "ซินเยว่นี่เจ้ากำลังจะล่าหมูป่า? ข้าดูแล้วทำไมเจ้ากลับเหมือนหมูป่าซะเองล่ะ"

“ฮ่าฮ่าฮ่า ก็นางเหมือนหมูนี่นา" ถูชิวหลานหัวเราะ

ถูหม่านที่อยู่ด้านข้างขมวดคิ้ว ถึงแม้เขาจะรู้สึกว่าการกระทำเช่นนี้จะสร้างความลำบากใจให้หญิงสาวของน้องชายคนที่สี่ อีกทั้งหญิงสาวคนนั้นก็ยังเป็นคนสติไม่ดี คงจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ทว่าถูชิวหลานเป็นคนดุร้าย เขารู้สึกหวาดกลัวมาโดยตลอด จึงได้แต่ยืนอยู่ข้าง ๆ ไม่กล้าพูดอะไรออกมา ทำได้เพียงปล่อยพวกเขาไป

แม่เฒ่าแห่งตระกูลถูขมวดคิ้วเล็กน้อย ขณะที่พ่อเฒ่าถูเกินก็กำลังกินข้าวด้วยสีหน้าจริงจัง ทั้งคู่ต่างก็ลอยตัวไม่สนใจเรื่องตรงหน้า

มีเพียงแต่นางหลินและถูซานที่สบตากันไปมา นางหลินพูดขึ้นอย่างกังวลว่า "คุยล้อเล่นกันอยู่ดี ๆ ทำไมถึงต้องลงมือกันจริงจังด้วย ซินเยว่ร่างกายอ่อนแอ อย่าทำให้เกิดเรื่องเลย ท่านพี่ ท่านไปบอกให้พวกเขาหยุดเถอะ กลับมากินข้าวกันต่อเถอะ"

“ร่างกายอ่อนแอ?” ถูชิวหลานได้ยินประโยคนี้ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา เธอมองนางหลินอย่างจนคำพูด แล้วถามขึ้นว่า "เจ้าเข้าใจผิดอะไรกับคำว่าร่างกายอ่อนแอหรือเปล่า? ถูซินเยว่อ้วนขนาดนี้ ถ้าบอกว่าถูหมิงซวนอ่อนแอก็ว่าไปอย่าง"

พูดจบ นางก็เหลือบขึ้นมามองที่ใจกลางห้องโถง หรี่ตาลงแล้วหัวเราะ "ซินเยว่บ้า ๆ บอ ๆ ที่บ้านก็คงไม่เป็นไร แต่ไปทำตัวบ้า ๆ บอ ๆ ที่ตระกูลซู ไม่ใช่ว่าจะไปสร้างปัญหาให้กับตระกูลซูหรอกหรือ? ตอนนี้ให้เหลียงปินสั่งสอนนางสักหน่อย เจ้าว่าจริงไหมจื่อหัง?"

เมื่อมองดูว่าที่อดีตแม่ยายของตน ซูจื่อหังเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย มีแสงวาบเข้ามาในดวงตารูปหงส์ของเขา แต่ไม่พูดอะไร

ดูจากที่ถูซินเยว่จัดการหมูป่าได้ด้วยตัวเอง หรือกดหลิวชุนฮวาลงบนกองขี้วัว หากจะสั่งสอนภรรยาของเขา คงต้องไปฝึกสักสองปี

ในห้องโถงใหญ่ ถูซินเยว่รีบวิ่งเข้าใส่เหลียงปิน เหลียงปินมองไปที่ท่าทางที่งุ่มง่ามของอีกฝ่ายแล้ว ก็หลบไปข้าง ๆ อย่างง่ายดาย วนอยู่อย่างนี้สองสามรอบ เหลียงปินไม่เห็นเธออยู่ในสายตาอีกต่อไป อีกทั้งบนใบหน้ายังฉายแววสนุกสนาน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน