หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 38

"อ๊าาาาาาา! ช่วยข้าด้วย ข้ายังไม่อยากตาย! ในขณะที่คมมีดพุ่งลงมานั้น เหลียงปินก็หวาดกลัวจนร้องลั่น ลูกตาถลน น้ำหูน้ำตาไหล กลั้นปัสสาวะอุจจาระเอาไว้ไม่อยู่

ดวงตาของถูซินเยว่ฉายแววดูถูกเหยียดหยาม แต่เธอไม่คาดคิดว่าเหลียงปินจะหวาดกลัวถึงเพียงนี้ เธอขยับข้อมือ มีดเล่มน้อยนั้นก็เฉียดลำคอของเหลียงปินไปแทงเข้าที่พื้นดินข้าง ๆ

เหลียงปินตกใจมากจนแทบสิ้นสติ ร่างกระตุก พูดไม่ออก สติสัมปชัญญะของเขาหลุดออกจากร่างไปแล้ว ไม่รู้เลยว่าถูกคมมีดของถูซินเยว่แทงเข้ามาที่ตัวเองหรือไม่กันแน่

ในเวลานี้ ถูหมิงซวนกลอกตาเป็นลมล้มพับเข้าใส่อ้อมแขนของถูชิวหลานไปแล้ว

ถูซานรีบเดินเข้าไปดูเหลียงปิน หลังจากพบว่าเหลียงปินไม่ได้ถูกแทง ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาเงยหน้าขึ้นและมองถูซินเยว่อย่างตำหนิ กัดฟันถามขึ้นว่า "ซินเยว่ ทำไมเจ้าถึงทำตัวไร้สาระเช่นนี้? นี่มันชีวิตคน หากเหลียงปินเป็นอะไรขึ้นมา เจ้าต้องไปกินข้าวคุกเชียวนะ!"

ถูซินเยว่เลิกคิ้ว ก่อนที่จะได้พูดอะไร ถูชิวหลานก็วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา เมื่อเห็นอาการบาดเจ็บของเหลียงปิน ก็ชี้หน้าถูซินเยว่และสาปแช่งด้วยความโกรธ "นังอ้วนอัปลักษณ์ เจ้าบ้าไปแล้วหรือไง? นี่มันพี่เขยเจ้านะ เจ้ากล้าลงมือหนักขนาดนี้ เจ้ามันสัตว์เดรัจฉานหรือยังไง?"

ถูซินเยว่เลิกคิ้วขึ้น ยังไม่ทันจะได้เอ่ยอะไร ก็เห็นแผ่นหลังกว้างเข้ามาขวางหน้าเธอไว้

ซูจื่อหังสีหน้าราบเรียบ ถามขึ้นว่า "เมื่อครู่ตอนที่พวกท่านดูถูกเหยียดหยามถูซินเยว่ ข้าไม่เห็นว่าพวกท่านเห็นนางเป็นคนในครอบครัว"

"เจ้า!" ถูชิวหลานสะอึก มองดูซูจื่อหังแล้วกัดฟันพูดว่า "ใครที่ไหนดูถูกเหยียดหยามพวกเจ้า? ถูซินเยว่ทั้งอัปลักษณ์ทั้งสติไม่ดี ที่ข้าพูดก็เรื่องจริงไม่ใช่หรือ ตระกูลซูของพวกเจ้ายากจนกัดก้อนเกลือกิน ก็เรื่องจริงอีกเหมือนกันไม่ใช่หรือ? อะไรกันที่เรียกว่าดูถูก? ถูซินเยว่เจ้าทำเหลียงปินถึงขนาดนี้ ข้าจะเอาเรื่องเจ้าให้ถึงที่สุด!"

ถูซินเยว่ที่ยืนอยู่ข้างหลังซูจื่อหังเลิกคิ้วและพูดประชดประชันว่า "เอาเรื่องข้าให้ถึงที่สุด เพื่อที่จะแสดงให้ทุกคนดูเมื่อครู่เหลียงปินพูดเองว่าไม่ว่าข้าจะทำแรงแค่ไหนก็จะไม่โทษข้า ทำไมตอนนี้ถึงได้พลิกลิ้นได้ นี่มันน่าขายหน้าชัด ๆ "

“เจ้า! ถูซินเยว่เจ้านี่มันหน้าไม่อาย....” เหลียงปินที่นั่งหายใจหอบอยู่ข้าง ๆ แทบจะหมดสติด้วยความโกรธ

เมื่อก่อนถูซินเยว่มักจะตามหลังเขาติด ๆ พี่เหลียงปินอย่างนั้น พี่เหลียงปินอย่างนี้ ตอนนี้นางอ้วนอัปลักษณ์นี่แต่งงานกับซูจื่อหังแล้ว กลับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เป็นนางยักษ์ดี ๆ นี่เอง

ถูซินเยว่เลิกคิ้วพูดว่า "ดูสิ เหลียงปินก็ยังสบายดีอยู่ไม่ใช่เหรอ ยังพูดได้อยู่นี่"

ทันทีที่ได้ยินคำพูดนี้ เหลียงปินก็แทบจะกระอักเลือดออกมา สภาพเขาตอนนี้เรียกว่าสบายดี? ถูกทุบจนอาเจียนเอาอาหารกลางวันออกมาก็ยังไม่เท่าไหร่ ใบหน้าเขาทั้งเขียวช้ำทั้งบวมปูด ใครไม่รู้ว่าเขาพาภรรยากลับไปเยี่ยมบ้านมา ต้องคิดว่าเขาไปออกรบมาแน่ ๆ ！

เหลียงปินถ่มน้ำลายปนเลือด หันไปหาแม่เฒ่าถูและถูเกินที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร ขมวดคิ้วพูดขึ้นว่า "เรื่องวันนี้ ตระกูลถูต้องรับผิดชอบ!"

“ท่านพี่....” ถูหมิงซวนที่ได้สติแล้วรีบเดินเข้ามาหาเหลียงปิน เพื่อช่วยเขาตรวจสอบอาการบาดเจ็บ

แม่เฒ่าถูขยับดวงตาที่พร่ามัว ยังไม่ทันจะได้เอ่ยปาก ถูเกินที่นั่งอยู่หัวโต๊ะก็พูดอย่างจริงจัง "ซินเยว่ คุกเข่าลง"

เมื่อได้ยินคำนี้ ทุกคนต่างก็มีปฏิกิริยาทันที ชายชราที่ปกติมักจะไม่ออกเสียงแสดงความเห็น จู่ ๆ ก็เอ่ยขึ้นมาเพื่อตัดสินความยุติธรรม

ถูซินเยว่เมื่อได้ยินเช่นนั้น ก็ไม่ได้ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย กลับเลิกคิ้วถามว่า "ทำไมต้องคุกเข่า?"

“เหลียงปินเป็นพี่เขยของเจ้า เจ้ากลับมาบ้านทั้งที กินข้าวกันอยู่ดี ๆ เจ้ากลับทำพังไม่เป็นท่า มันเป็นความผิดของเจ้าทั้งหมด เจ้าคุกเข่าลง ขอขมาเหลียงปิน ป้าคนโตและพี่สาวของเจ้าเดี๋ยวนี้"

“ท่านพ่อ.....ต่อหน้าคนเยอะขนาดนี้ จะให้ซินเยว่คุกเข่าได้อย่างไรกัน?" นางหลินที่อยู่ข้าง ๆ พูดอ้อนวอนอย่างอ่อนแรง ยังไม่ทันจะพูดจบก็ถูกแม่เฒ่าถูกลอกตาตวาดเข้าใส่

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน