หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 39

หากถูชิวหลานไม่พูดขึ้นมา คนอื่นก็ยังไม่รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ พอได้ยินนางพูดเช่นนี้ ทุกคนก็สังเกตเห็นทันที

ถูซินเยว่เคยเป็นคนสติไม่ดีที่พูดจาไม่ชัดถ้อยชัดคำ เดี๋ยวร้องไห้เดี๋ยวหัวเราะ ตอนนี้ไม่เพียงแต่ชัดถ้อยชัดคำ ทั้งยังพูดได้เฉลียวฉลาดอีกด้วย

“ซินเยว่หายสติไม่ดีมาตั้งนานแล้ว ครั้งก่อนข้าเจอนางที่ตลาดในอำเภอ นางก็พูดจาได้คล่องแคล่วแล้ว" ถูหมิงซวนกัดฟัน ฉายแววโมโหในน้ำเสียง พูดขึ้นว่า "เมื่อครู่ นางต้องจงใจแกล้งบ้ามาเล่นตลกกับพวกเราแน่ ๆ นี่มันเกินไปจริง ๆ ทุบตีเหลียงปินจนเป็นสภาพนี้ ยังเป็นคนอยู่อีกหรือ?"

พูดจบ นางก็ซับน้ำตา

ความรู้สึกผิดแวบขึ้นมาในดวงตาของนางหลิน นางแอบสบตากับถูซานและพยักหน้าให้อีกฝ่ายเงียบ ๆ ถูซานเข้าใจได้ทันทีว่าลูกสาวของตนไม่ได้สติไม่ดีอีกต่อไปแล้ว ก็รู้สึกดีใจขึ้นมาทันที แต่เมื่อเห็นสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้า ก็ต้องกลั้นรอยยิ้มบนใบหน้าเอาไว้

อันที่จริง เขารู้สึกสะใจที่ซินเยว่ลงมือเมื่อครู่

ไม่ใช่ว่าถูซานไม่รู้เรื่องชั่ว ๆ ที่ตระกูลเหลียงทำ แต่ในเมื่อเรื่องราวมาถึงขั้นนี้ ทั้งยังเห็นดีเห็นงามโดยท่านพ่อท่านแม่ ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถพูดอะไรได้

ซินเยว่ทุบตีเหลียงปินที่ชอบดูถูกคนเช่นนี้ ก็คือสิ่งที่เขาต้องการอย่างแท้จริง

ทุกคนในตระกูลถูขมวดคิ้ว ถูเกินเหลือบมองไปยังทิศทางที่ถูซินเยว่เดินออกไป ประกายแวบขึ้นมาในดวงตาที่ขุ่นมัวของเขาและไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เขาหยิบกล้องสูบยาออกมาเคาะไปบนโต๊ะ พูดขึ้นเรียบ ๆ ว่า "ยืนงงอะไรกันอยู่ ถูซินเยว่จะไปก็ให้นางไป นั่งลงกินข้าวต่อเถอะ"

พูดตามตรงเขาไม่ได้สนใจหลานสาวคนนี้มากนัก จะดีจะเลวก็ช่าง

หญิงอ้วนอัปลักษณ์แต่งงานกับชายยากจน ถึงแม้คำพูดจะออกมาจากปากคนอื่น แต่ถูเกินก็ยังรู้สึกเสียหน้า

ในเมื่อชายชราเอ่ยปาก ทุกคนในครอบครัวตระกูลถูก็ต้องกลับไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวอย่างเชื่อฟัง ใบหน้าของเหลียงปินเต็มไปด้วยบาดแผล ฟันหน้าเกือบถูกตบจนหลุดออกจากปาก ในเวลานี้เขากินไม่ลงอีกต่อไป

เมื่อนึกถึงท่าทางหยิ่งผยองของถูซินเยว่ก่อนจากไป สายตาที่เหิมเกริมนั้น เขาก็แอบกำหมัดแน่นที่ใต้โต๊ะ คิดในใจว่าจะไม่มีทางปล่อยพวกเขาไปง่าย ๆ

เขาไม่มีทางทำอะไรถูซินเยว่ได้ เพราะอย่างไรแล้วชายชาตรีจะไม่มีวันทำร้ายผู้หญิง ไม่เหมือนกับซูจื่อหัง

รอจนกระทั่งซูจื่อหังไปที่สำนักบัณฑิตในอำเภอ เขาจะต้องหาคนมาสั่งสอนไอ้บัณฑิตไส้แห้งให้รู้จักที่ต่ำที่สูงเสียบ้าง

ในเวลานี้ถูซินเยว่และซูจื่อหังก็ได้เดินออกมาจากบ้านตระกูลถูอย่างไม่แยแส ถือตะกร้าเปล่าเดินบนถนนปูหิน

ได้ระบายอารมณ์ที่บ้านตระกูลถู ถูซินเยว่ก็อารมณ์ดีขึ้นมาก ร่างกายที่อวบอ้วนรู้สึกเบาขึ้น

“ท่านพี่ซู ข้าขอบใจเจ้ามากนะวันนี้" กล้าเต็มใจออกมาปกป้องเธอต่อหน้าผู้คนมากมาย

ซูจื่อหังส่ายหัว มองดูใบหน้ากลมที่ยิ้มตาหยีนั้น ก็หันหน้าไปอีกทางอย่างประหม่า พูดขึ้นว่า "ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ข้าควรจะต้องขอบใจเจ้าที่ปกป้องข้าต่างหาก"

“ถ้าเช่นนั้นเราสองคนก็ถือว่าต่างฝ่ายต่างช่วยกัน เป็นพันธมิตรกันแล้วงั้นสิ?"

“พันธมิตร?” ซูจื่อหังเอ่ยคำนี้ออกมา รู้สึกทะแม่ง ๆ

“ก็ใช่ไง!”ถูซินเยว่เลิกคิ้วแล้วพูดว่า “เราร่วมมือกันระบายความโกรธแค้นที่บ้านตระกูลถู โจมตีความโอหังของศัตรู ก็เรียกว่าพันธมิตรไม่ใช่หรือไง!"

หญิงสาวมองซูจื่อหังด้วยท่าทางจริงจัง แต่กลับเห็นว่าจู่ ๆ ดวงตาของเขาจ้องไปที่มือของเธอ หรี่ตาลงเล็กน้อยแล้วถามขึ้นว่า "มือเจ้าเป็นอะไรไป?"

เขายื่นมือมาคว้าข้อมือของถูซินเยว่ มองไปที่หลังมือแดงก่ำของอีกฝ่ายสายตาก็ฉายแววเจ็บปวดด้วยความสงสารแวบขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

“ทำไมถึงแดงไปหมดอย่างนี้?"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน