หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 40

"รับผิดชอบ? เจ้าจะให้ข้ารับผิดชอบยังไง?"

ถูซินเยว่แสร้งถามขึ้นอย่างสงสัย

“ง่ายมาก เท้าของข้าได้รับบาดเจ็บ เจ้าก็แค่ชดใช้ค่ายามาให้ข้า" ซูเฟิ่งอี๋แบมือใส่เธอ

นางหยูที่ยืนอยู่ข้างๆ อดไม่ได้ที่จะกัดริมฝีปากแล้วพูดว่า "บ้านข้ามีเงินที่ไหนกัน พี่ใหญ่ ตอนนี้พวกข้าไม่มีเงินจริง ๆ เจ้าปล่อยพวกข้าไปเถอะ"

“อย่ามาโกหกข้า ตระกูลถูให้เงินเจ้ามาสิบตำลึงไม่ใช่หรือ ข้าไม่ได้ต้องการอะไรมาก พวกเจ้าให้ข้าแค่ห้าตำลึงก็พอ"

ซูเฟิ่งอี๋กล่าวอย่างไร้ยางอาย

เมื่อนางหยูได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย ก็ริมฝีปากซีดเผือด เมื่อวานนี้ซูจื่อหังได้บอกนางแล้วว่าตอนนี้เหลือเงินอยู่เท่าไหร่ เงินเพียงเท่านั้น คงไม่พอสำหรับค่าใช้จ่ายสามเดือนด้วยซ้ำ

ตอนนี้พวกเขาถูกตระกูลซูขับไล่ออกมาแล้ว ต้องอาศัยเงินเพียงเล็กน้อยแค่นี้ แล้วซูเฟิ่งอี๋ยังจะมาอยากได้อีก นี่มันเลวเกินไปจริง ๆ หากถูกนางเอาเงินห้าตำลึงนี้ไปจริง ๆ ครอบครัวของพวกเขาสามคนจะยังมีชีวิตอยู่กันได้อย่างไร? คงต้องกินลมแทนข้าวจนอดตายกันทั้งบ้านแน่!

เมื่อนึกได้เช่นนี้ นางหยูที่อ่อนแอมาโดยตลอดก็เสียงแข็ง ปฏิเสธขึ้นว่า "ไม่ได้ จะให้เงินเจ้าไม่ได้"

ถูซินเยว่และซูจื่อหังซึ่งยืนอยู่ด้านข้างมองหน้ากัน ดวงตาฉายแววโล่งใจ

ดูเหมือนว่านางหยูก็ไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น รู้จักต่อต้านเป็นแล้ว

“เจ้าว่าไงนะ?” ซูเฟิ่งอี๋กลับคาดไม่ถึงว่านางหยูจะกล้าปฏิเสธตน เมื่อได้ยินดังนั้น นางก็เบิกตากว้าง มองอีกฝ่ายอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า"นางหยู เจ้ากล้าพูดกับข้าแบบนี้ ได้ เจ้าไม่ให้เงินข้าใช่ไหม! ข้าจะไปร้องเรียนพวกเจ้ากับหัวหน้าหมู่บ้านว่าใช้กับดักหนูทำร้ายข้าแล้วไม่ชดใช้!"

พูดจบ นางก็ทำท่าจะลุกขึ้น

ทันใดนั้นเอง ถูซินเยว่ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็ยื่นมือมาผลักซูเฟิ่งอี๋ล้มลงไปที่พื้น

“ถูซินเยว่ เจ้ากล้าผลักข้า บ้าไปแล้วหรือไง!” หลังจากหัวกระแทกประตูไม้ ความเจ็บปวดก็แผ่ซ่านมาทันที ซูเฟิ่งอี๋มองดูแววตาของถูซินเยว่อย่างไม่อยากเชื่อ ราวกับว่าถูซินเยว่กำลังจะกินนางเข้าไป

ถูซินเยว่มองนางอย่างเหยียดหยามและพูดขึ้นอย่างเยือกเย็นว่า "ท่านป้า ก่อนที่เจ้าจะไปที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน เจ้าบอกข้ามาก่อนว่าอยู่ดี ๆ เจ้ามาที่บ้านข้าทำไม?"

ดวงตาของซูเฟิ่งอี๋เป็นประกาย ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยปาก ถูซินเยว่ก็หัวเราะออกมา "เจ้าไม่บอกข้าก็รู้ เจ้าจะมาขโยเงินบ้านข้า กับดักนี่ก็เอาไว้ป้องกันหนูสกปรก ๆ อย่างเจ้านี่แหละ!"

“ก็เอาสิ้!" เมื่อซูเฟิงอี้ได้ยินดังนั้น ก็โต้ตอบทันทีและพูดด้วยความโมโหว่า “ที่แท้เจ้าก็จงใจวางกับดักหนูนี่ไว้เพื่อทำร้ายข้า" หากไม่ใช่ว่าตอนนี้นางเดินเหินลำบาก ซูเฟิ่งอี๋ก็คงจะกระโดดขึ้นมาจากพื้น แล้วตบถูซินเยว่เข้าให้สักฉาด

เมื่อเห็นท่าทางดุร้ายของนาง นางหยูที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็กลืนน้ำลายด้วยความหวาดกลัว

ถูซินเยว่กลับยิ้มตาหยี "ใช่ ข้าจงใจ"

“เจ้า!” ซูเฟิ่งอี๋กระอักเลือด

แต่มีบางอย่างเกิดขึ้นที่ทำให้นางต้องทรมาณขึ้นไปอีก นั่นคือในขณะที่พูดถูซินเยว่กลับยกเท้าขึ้นมาแล้วเหยียบลงไปที่เท้าที่ได้รับบาดเจ็บของนาง

แม้ว่าถูซินเยว่จะใส่รองเท้าผ้า แต่พื้นรองเท้าก็แข็งมาก นอกจากนี้ เท้าของซูเฟิ่งอี๋ก็ได้รับบาดเจ็บเป็นทุนเดิม ทันใดนั้นซูเฟิ่งอี๋ก็กรีดร้องโหยหวนขึ้นมาราวกับหมูถูกเชือด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน