หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 42

มองอะไรกัน? ไม่เคยเห็นหญิงอ้วนอัปลักษณ์ซักเสื้อผ้าหรือ?

ถูซินเยว่งุนงง

พวกนางไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น จึงเอาแต่จ้องมองตนด้วยความงุนงง เมื่อเช้านี้นางขุดดินอยู่ในมิติมาครึ่งค่อนวัน หลังจากนำเมล็ดทั้งหมดไปปลูกแล้ว ก็ลุกขึ้นนำเสื้อผ้ามาซัก

มือของนางหยูใช้งานได้ไม่สะดวก ให้ชายชาตรีอย่างซูจื่อหังมาซักผ้ากับพวกผู้หญิงก็คงไม่เหมาะ ถูซินเยว่จึงอาสานำผ้าออกมาซัก

ยิ่งไปกว่านั้น พรุ่งนี้ซูจื่อหังก็ต้องไปเข้าเรียนที่สำนักบัณฑิตที่อำเภอแล้ว วันนี้เห็นอากาศดี ถูซินเยว่จึงนำเสื้อผ้าชุดเก่า ๆ ของเขาออกมาซัก

ซูเฟิ่งอี๋หนีไปพอดี หินก้อนใหญ่ที่นางเพิ่งจะซักจึงทิ้งไว้ให้ถูซินเยว่ใช้งานต่อ

ถูซินเยว่วางถังไว้ข้าง ๆ แล้วหยิบเสื้อผ้าออกมา ในหมู่บ้านโบราณไม่มีสบู่แต่มีสิ่งที่เรียกว่าผงถั่วสบู่ ถูซินเยว่ไปตลาดวันนั้นได้ซื้อมาติดไว้ วันนี้ได้ใช้ประโยชน์แล้ว

เธอทำอาหารไม่เป็นแต่ก็ยังซักเสื้อผ้าได้ หญิงสาวสวมเสื้อคลุมเข้ากับแผ่นหินแล้วออกแรงถู คนในพื้นที่ชนบทมักจะทำงานนอกบ้าน เสื้อผ้าไม่ค่อยสะอาด ถูซินเยว่ใช้สองมือขยี้รอยเปื้อนบนเสื้อผ้า

หญิงสาวกำลังตั้งหน้าตั้งตาซักเสื้อผ้า ไม่ได้สังเกตแม้แต่น้อยว่าบรรดาผู้หญิงบนฝั่งเหล่านั้นกำลังมองดูเธออยู่ อยากเห็นว่าเธอจะดุร้ายเหมือนที่เขาล่ำลือกันหรือไม่

หลังจากซักเสื้อคลุมแล้ว ถูซินเยว่ก็หยิบบางอย่างออกมาจากถัง แต่เมื่อเธอเห็นสิ่งนั้นชัดเจน ใบหน้าของเธอก็แดงก่ำทันที

นี่มัน คือกางเกงชั้นในของผู้ชายหรือนี่.....

ใบหน้าของถูซินเยว่ร้อนผ่าว ตอนออกมาเธอรีบร้อนจนเกินไป ถ้ารู้ตั้งแต่แรกก็คงทิ้งสิ่งนี้ไว้ให้ซูจื่อหังซักด้วยตนเอง

เธอใช้สองนิ้วคีบสิ่งนั้นออกมาอย่างระมัดระวัง จากนั้นวางลงบนแผ่นหิน ถูซินเยว่รู้สึกเคอะเขิน ขนตายาวพลิ้วไหวไปมา

ในชาติก่อน แม้ว่าถูซินเยว่จะอายุได้สามสิบปี แต่ก็เป็นแค่หญิงสาวที่อายุเยอะและยังไม่แต่งงาน วัน ๆ อยู่แต่ในกองทัพ แม้แต่เวลาจะมีความรักก็ยังไม่มี อย่าว่าแต่กางเกงชั้นในของผู้ชายเลย เธอไม่เคยจับมือผู้ชายอย่างจริงจังเลยด้วยซ้ำ ตอนนี้ต้องมาซักกางเกงชั้นในให้ผู้ชาย ถูซินเยว่รู้สึกว่านี่คือสิ่งที่ท้าทายสำหรับเธอมากทีเดียว

กางเกงชั้นในสีครีมเหล่านี้ก็ดูค่อนข้างสะอาดดีแต่ดูใหญ่ไปหน่อย เมื่อนึกถึงร่างสูงของซูจื่อหัง ถูซินเยว่ก็หน้าแดงขึ้นมาทันที แอบสงสัยว่าตนกำลังคิดอะไรอยู่

เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ มองไปรอบ ๆ เมื่อเห็นว่าไม่มีใครสังเกตเห็น จึงยื่นมือออกมาคว้ากางเกงชั้นในแล้วใช้ผงจากถั่วสบู่ซักอย่างรีบ ๆ จากนั้นก็โยนทิ้งไว้ในถังไม้

กระบวนการทั้งหมดใช้เวลาไม่ถึงสองนาที ถูซินเยว่กลั้นหายใจ และรู้สึกว่าสิ่งนี้น่าตื่นเต้นยิ่งกว่าการปฏิบัติภารกิจเสียอีก

ไม่ง่ายเลยกว่าจะซักเสื้อผ้าทั้งหมดให้เสร็จ ต่อมาถูซินเยว่ก็กำลังจะนำเสื้อผ้าทั้งหมดไปล้างน้ำเป็นครั้งสุดท้าย แต่จู่ ๆ เธอก็ได้ยินเสียงกรีดร้องดังมาจากข้าง ๆ

“งู มีงู มีงูอยู่ตรงนี้!” พี่สะใภ้หยวนเป่าล้มลงกับพื้นเสียงดังตึง ชี้ไปทางที่ไม่ไกลด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

ทุกคนทยอยมองไปทางนั้น มองไปก็เห็นงูเห่าตัวหนึ่งนอนขดยาวเหยียดอยู่ในกอหญ้าที่อยู่ไม่ไกล มันมีลำตัวใหญ่เป็นสีดำ และส่งเสียงขู่ฟ่อ ๆ จ้องมองพวกเขาด้วยดวงตางูที่เย็นชา ตามชนบทมักพบเห็นงูเป็นเรื่องปกติ แต่งูตัวนี้ลำตัวหนาพอ ๆ กับข้อมือมนุษย์ น่ากลัวมาก ๆ ตอนนี้ก็ไม่มีผู้ชายอยู่ใกล้ ๆ บรรดาแม่บ้านพวกนี้จับงูเป็นกันเสียที่ไหน ต่างก็หนีกันหมดด้วยความหวาดกลัว

งูเห่าปล่อยกลิ่นคาวงูแล้วเลื้อยมาทางพี่สะใภ้หยวนเป่าช้า ๆ พี่สะใภ้หยวนเป่าตกใจจนหน้าซีดมื้อไม้อ่อนแรง ตอนนี้ไม่มีแม้แต่แรงจะยืนขึ้น

พี่สะใภ้ของต้าจู้ที่อยู่ไม่ไกลก็กัดฟันและตะโกนว่า "ภรรยาของหยวนเป่า เจ้าวิ่งเร็ว วิ่งเร็วเข้า"

"ม่ะ ไม่เป็นไร" พี่สะใภ้หยวนเป่าตอบคำถามด้วยสีหน้าที่ซีดเผือดลง ดูท่าทางราวกับว่ากำลังหวาดกลัวถูซินเยว่

ถูซินเยว่มองดูท่าทางของอีกฝ่าย ยักไหล่อย่างรู้สึกแปลกใจ จากนั้นจึงถือสัมภาระของตัวเองและหันหลังเดินจากไป

ทันทีที่ถูซินเยว่จากไป ทุกคนก็เริ่มระส่ำระสายกันทันที

“สวรรค์ทรงโปรด พวกเจ้าเห็นหรือเปล่า? งูตัวเท่าข้อมือนางฆ่าง่าย ๆ ยังกับฆ่าหนอนแน่ะ ครั้งก่อนคนที่บ้านข้าฆ่างูยังไม่คล่องแคล่วอย่างนางเลย!"

“น่ากลัวมาก นี่นางยังเป็นผู้หญิงอยู่เหรอ?”

ทุกคนตกตะลึงและมองดูแผ่นหลังของถูซินเยว่ด้วยความหวาดหวั่น

แต่ถูซินเยว่กลับมาถึงบ้านพร้อมตะกร้าผักในมือเรียบร้อยแล้ว

ทันทีที่เธอเข้าไปในประตู นางหยูก็เดินไปหาแล้วพูดว่า "ซินเยว่ เจ้าออกไปซักผ้าแต่เช้าเลยหรือ เข้ามาเร็วเข้า ข้าเหลือข้าวต้มไว้ให้เจ้า"

“ขอบคุณท่านแม่”ถูซินเยว่พูดด้วยรอยยิ้ม “ข้าเห็นว่าแดดไม่แรง ก็เลยออกไปก่อน ดูซิว่าข้าเอาอะไรกลับมา"

พูดจบ เธอก็โบกตะกร้าในมือ