หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 43

ความประหลาดใจแวบขึ้นมาในดวงตาของนางหยู กำลังคิดในใจว่าที่แท้ซินเยว่ไม่เพียงแต่ตื่นแต่เช้าเอาผ้าออกไปซัก แต่ยังออกไปหาเก็บผักป่ากลับมาด้วย

“ลำบากเจ้าแล้วจริง ๆ รีบมากินข้าวเถอะ ข้าจะเอาผักป่าไปล้างก่อน" แม้ว่ามือหนึ่งจะบาดเจ็บอยู่ แต่นางหยูเป็นคนที่อยู่เฉยไม่ได้ นางคิดว่าในเมื่อยังมีอีกมือหนึ่งทำงานได้ จึงอยากทำนู่นทำนี่เล็ก ๆ น้อย ๆ ในบ้าน

กำลังจะรับตะกร้าผักไป แต่ถูซินเยว่กลับพูดขึ้นว่า "ไม่ต้องล้างหรอก ข้าล้างมาเรียบร้อยแล้ว แล้วนี่ก็งูเห่าชั้นดีเลย เที่ยงนี้เรามีของดี ๆ กินกันแล้ว!"

“อะไรนะ?” มือของนางหยูเพิ่งแตะตะกร้า เมื่อได้ยินเช่นนี้ เธอก็ตกใจและรีบถอยกลับด้วยสีหน้าหวาดกลัว

ถูซินเยว่อดยิ้มออกมาไม่ได้ พูดขึ้นว่า "ท่านแม่ ท่านไม่ต้องกลัว ข้าชำแหละงูตัวนี้เรียบร้อยแล้ว มันกัดใครอีกไม่ได้แล้ว"

เธอลอกหนังออกไปแล้ว ตอนนี้จะกัดคนได้อย่างไร

เมื่อเห็นท่าทางหวาดกลัวอย่างยิ่งของนางหยู ถูซินเยว่ก็อดหัวเราะไม่ได้ เธอวางถังไม้ลงบนพื้น จากนั้นเปิดฝาตะกร้าผักแล้วพูดว่า "ดูสิ ข้าจัดการมันไปเรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวเราเอามาทำเป็นน้ำแกง มันบำรุงไตหยินได้เป็นอย่างดีเชียว"

นางหยูมองดูจากไกล ๆ เห็นงูขดอยู่ในตะกร้า งูถูกลอกหนักออกหมดแล้ว เนื้องูก็ถูกหั่นเป็นท่อน ๆ หากถูซินเยว่ไม่บอกนางว่านี่คืองู นางก็คงจะดูไม่ออกแน่ ๆ คิดว่าเป็นเนื้ออะไรที่ไหน งูตัวนี้ดูแล้วน่าจะตัวหนาเท่าข้อมือเด็กทารก คิดดูก็รู้ว่าต้องดุร้ายขนาดไหน ทำไมถูซินเยว่ถึงได้กล้า.....

เมื่อนึกถึงตรงนี้ นางหยูก็อดไม่ได้ที่จะวางตะกร้าผักไว้ข้าง ๆ แล้วพลิกดูแขนของถูซินหยูอย่างเป็นกังวล ถามขึ้นว่า "ซินเยว่ งูพิษตัวนี้มันกัดคนนะ เจ้าถูกกัดตรงไหนหรือเปล่า!"

ภาพลักษณ์ของถูซินเยว่ในฐานะคนสติไม่ดีนั้นฝังแน่นอยู่ในความคิดของทุกคน นางหยูกลัวว่าอีกฝ่ายจะเสียสติขึ้นมาอีกในชั่วขณะ และไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าถูกงูพิษกัด

ถูซินเยว่รู้สึกซาบซึ้งใจเมื่อเห็นนางหยูเป็นห่วงเป็นใยตน แม้ว่านางหยูจะอ่อนแอและขี้หวาดกลัว แต่นางก็เป็นแม่สามีที่ดี หากว่านางเป็นแม่สามีที่เหมือนแม่เฒ่าแห่งตระกูลซูและตระกูลถูแล้วล่ะก็ ก็คงซวยไปแปดชาติ

กำลังจะบอกนางหยูว่าเธอไม่ได้ถูกงูกัด ซูจื่อหังก็เดินถือจอบกลับเข้ามาจากข้างนอกพร้อมขมวดคิ้ว ถามว่า "ใครถูกงูกัด?"

“ซินเยว่” นางหยูรีบชี้มือไปที่ถูซินเยว่ พูดขึ้นอย่างรีบร้อนว่า "ซินเยว่เจองูเห่า"

“เอ่อ...” ถูซินเยว่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยปาก ซูจื่อหังก็รีบเดินเข้าไปหาข้างหน้าเธออย่างรวดเร็ว ก่อนจะโยนจอบในมือลงบนพื้น จับมือของเธอพลิกไปมา ขมวดคิ้วถามขึ้นว่า "ถูกกัดตรงไหน?"

เมื่อเห็นว่าดวงตาของถูซินเยว่ดูเฉื่อยชา เขาก็อดไม่ได้ที่ถามขึ้นอีกครั้งว่า "บอกข้ามาเดี๋ยวนี้ ถูกกัดตรงไหน?"

ในชนบทมีงูพิษมากมาย การถูกงูกัดไม่ใช่เรื่องเล็ก หากถูกงูพิษร้ายแรงกัด ก็อาจถึงตายได้

ใบหน้าของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความกังวล แต่ถูซินเยว่กลับหัวเราะออกมา กางมือออกแล้วโบกไปมาต่อหน้าซูจื่อหังและนางหยู พูดว่าขึ้นว่า "ข้าไม่ได้ถูกงูกัด วางใจเถอะ"

ซูจื่อหัง “……”

“ท่านแม่ เรื่องราวมันเป็นยังไงกันแน่?"

นางหยูพูดด้วยสีหน้าเก้อเขิน "ข้าเห็นว่าซินเยว่เพิ่งตีงูกลับมา ก็เลยร้อนใจ จึงไม่ได้พูดให้ชัดเจน"

พูดจบ นางก็ส่งงูพิษที่ถูซินเยว่นำมาให้กับซูจื่อหัง ซูจื่อหังบุ้ยปาก มองดูงูที่ขนาดเท่างูเหลือม แล้วถามขึ้นอย่างไม่พอใจ "เจ้าออกไปล่างูได้ยังไง? หากถูกงูกัดขึ้นจะทำยังไง?"

อาศัยช่วงเวลากินข้าว ถูซินเยว่ก็เข้าไปดูฟักทองที่ตนปลูกไว้ในมิติแห่งน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ พบว่าเพิ่งจะผ่านไปแค่วันเดียว เครือฟักทองก็ออกดอกแล้ว ในมิติเป็นพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ แม้แต่ผักต่าง ๆ ก็โตเร็วกว่าข้างนอกมาก

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เธอทำงานหนักในมิติ น้ำพุศักดิ์สิทธิ์ที่มีอยู่ทั้งหมดล้วนนำมาช่วยฟื้นฟูร่างกายให้นางหยู ไม่เหลือไว้ให้ตัวเองแม้แต่หยดเดียว ดูแล้วระยะทางในการลดน้ำหนักยังคงอีกยาวไกล

หลังจากคุยกับฉงเป่าสักพัก ก็นึกขึ้นมาได้ว่ายังมีเสื้อผ้าที่ยังไม่ได้ตาก ถูซินเยว่รีบออกมาจากมิติแห่งน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ ลุกขึ้นกำลังจะไปล้างชามและตากผ้า

หญิงสาวฮัมเพลง ยืนอยู่ท่ามกลางแสงแดด พึมพำอะไรบางอย่างขณะกำลังตากเสื้อผ้า

ซูจื่อหังยืนอยู่ในห้อง ฟังเพลงเหล่านี้ที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน และพบว่ามันกลับไพเราะอย่างคาดไม่ถึง เมื่อคิดได้ว่าพรุ่งนี้เขาก็ต้องออกเดินทางแล้ว จึงวางหนังสือลง อยากออกไปกำชับกับซินเยว่เรื่องที่ต้องระวัง

ยกตัวอย่างเช่น อย่าออกไปก่อปัญหา ไม่เช่นนั้นไม่มีผู้ชายอยู่ในบ้าน ไม่มีใครคอยปกป้องนาง

แต่ทว่าทันทีที่ซูจื่อหังเดินไปถึงข้างหน้าถูซินเยว่ ก็เห็นถูซินเยว่ทำตัวราวกับกระต่ายที่กำลังตกใจ รีบเอามือซ่อนไว้ข้างหลัง

“จ้ะ เจ้ามาได้ไง?"

ถูซินเยว่พูดติดอ่างเล็กน้อย

ให้ตายเถอะ แต่ไหนแต่ไรไม่เดินมา ต้องมาเอาเวลานี้ น่ากระอักกระอ่วนชะมัด