หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 44

ถูซินเยว่หน้าแดง แต่ซูจื่อหังกลับจ้องมองเธออย่างสงสัย เมื่อเห็นท่าทางที่ดูผิดปกติของหญิงสาว เขารู้สึกโดยสัญชาตญาณว่า ถูซินเยว่ต้องทำเรื่องอะไรไม่ดีอีกเป็นแน่

“ในมือเจ้าถืออะไรอยู่ เอามาให้ข้าดูหน่อย" ซูจื่อหังเหลือบมองไปยังด้านหลังเธอ ถูซินเยว่รีบใช้ร่างอวบอ้วนแอบมันเอาไว้ ไม่ยอมให้ซูจื่อหังเห็น

ต้องบอกว่าร่างกายของถูซินเยว่อ้วนขนาดนี้ หากตั้งใจจะปกปิดจริง ๆ เธอก็สามารถทำได้เป็นอย่างดี ซูจื่อหังเหลือบมองดูเธอหลายครั้ง ก็ยังคงมองไม่เห็นว่ามือเธอถืออะไรอยู่

“เจ้าซ่อนอะไรไว้กันแน่?" ชายหนุ่มหรี่ตาลงอย่างอันตราย ขมวดคิ้วแล้วถามขึ้นว่า “หากเจ้าไม่นำออกมา ข้าจะเข้าไปแย่งด้วยตัวเอง"

"ไม่ได้" ถูซินเยว่ส่ายหัว หูของเธอแดงเล็กน้อย พูดขึ้นอย่างหมดหนทาง "เจ้าอ่านหนังสืออยู่ในบ้านไม่ใช่หรือ? ทำไมอยู่ดี ๆ ก็วิ่งออกมาล่ะ? ข้าไม่ได้ทำอะไร ข้าก็ตากเสื้อผ้าอยู่ไงเล่า!"

“ตากผ้า?” เห็นได้ชัดว่าซูจื่อหังไม่เชื่อ ตากผ้าแล้วทำไมต้องทำท่าหลบ ๆ ซ่อน ๆ แบบนี้ มันชัดเจนว่าเธอกำลังร้อนตัวอยู่ เขาอยากจะรู้นักว่าอีกฝ่ายทำอะไรอยู่กันแน่?

ชายหนุ่มเหยียดแขนยาวออกมา เอื้อมไปด้านหลังของถูซินเยว่ พยายามจะฉกเอาของออกมาจากในมือของอีกฝ่ายให้ได้ คิดไม่ถึงว่าถูซินเยว่กลับผลักมือเขาออกทันที กระทืบเท้าแล้วพูดว่า "ถ้าเจ้ายังข่มเขาโคขืนให้กินหญ้าแบบนี้อีก ข้าจะโกรธแล้วนะ!"

ซูจื่อหังชะงักไปเล็กน้อย คิดในใจว่าอีกฝ่ายรู้จักใช้คำสุภาษิตด้วยหรือนี่ แต่ฟังดูทะแม่ง ๆ

เขาพยามกลั้นรอยยิ้มอย่างแข็งขัน ดูท่าทางโกรธเกรี้ยวของถูซินเยว่ที่สองมือปกป้องบางอย่างไว้ด้านหลัง จากนั้นแบมือออกมา พูดว่า "เอาออกมาให้ข้า"

“ไม่ให้ไม่ได้หรอ"

ถูซินเยว่เอือมระอา ผู้ชายคนนี้ทำไมถึงน่ารำคาญแบบนี้นะ เธอไม่นำสิ่งนั้นออกมาเพราะจะได้รักษาหน้าของทั้งสองคนเอาไว้ แต่อีตานี่ไม่เข้าใจความพยายามอันอุตสาหะของเธอเลย ยืนกรานจะให้เอาออกมาให้ได้ เขานึกว่าตนอยากจะถือไอ้นี่ไว้นักหรือ

นี่มันคือของใช้ส่วนตัวเขา.... ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ แต่ถูซินเยว่กลับหน้าแดงขึ้นกว่าเดิม

เธอถอยหลังไปสองก้าว กัดฟันแล้วพูดว่า "ซู่จื่อหัง เจ้าเข้าไปในบ้านเถอะ ไม่ไปอ่านหนังสือหรือไง?"

“เอาสิ่งนั้นออกมาให้ข้า” เห็นเธอบ่ายเบี่ยงซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ซูจื่อหังก็ไม่มีทางปล่อยเธอไปง่าย ๆ ต้องรู้ให้แน่ชัดว่าหญิงสาวแอบซ่อนอะไรไว้อยู่ในมือกันแน่ น้ำเสียงของเขาเคร่งขรึม สีหน้าจริงจัง

ถูซินเยว่มองดูเขา หายใจเข้าและหลับตาลงอย่างมีน้ำโห แล้วโยนสิ่งนั้นใส่มือของซูจื่อหัง หลับตาพูดว่า "เอาไปสิ เอาไปเลย พอใจหรือยัง!"

พูดจบ ถูซินเยว่ก็หน้าแดงก่ำ สาปแช่งอยู่สองสามคำแล้ววิ่งหนีไป

ซูจื่อหังงุนงง แต่เมื่อเขาก้มลงมองให้ชัด ๆ ว่าสิ่งของที่อยู่ในมือนั้นคืออะไร รูม่านตาของเขาก็เบิกกว้างเล็กน้อย หน้าอกเหมือนถูกกระแทกด้วยอะไรบางอย่าง รู้สึกประหม่าไปทั่วทั้งร่าง

สิ่งนี้กลับกลายเป็นกางเกงชั้นในของเขา......

เมื่อนึกถึงสายตาที่จงใจหลีกเลี่ยงของถูซินเยว่ และการบีบบังคับขู่เข็ญของตน ซูจื่อหังก็กระแอม เป็นครั้งแรกในชีวิตเขาที่เขาอยากจะหารอยแยกบนแผ่นดินและมุดหนีไป

“คนเลว ซูจื่อหังบ้า ผู้ชายบ้าบออะไรก็ไม่รู้!" หลังจากที่ถูซินเยว่วิ่งหนีไป เธอก็นั่งอยู่บนก้อนหินใหญ่หลังบ้าน ถอนหญ้าที่อยู่ด้านข้างไปพร้อมกับสาปแช่ง

“ข้าไม่ได้ตั้งใจ" ซูจื่อหังรู้สึกหดหู่ เดิมทีเขาแค่อยากจะพูดคุยกับถูซินเยว่ดี ๆ แต่ไม่รู้ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ เมื่อเห็นถูซินเยว่ทำหน้าบูดบึ้งด้วยความเจ็บปวด ซูจื่อหังก็รีบวางชามข้าวลงแล้วก้มลงพูดว่า "เป็นไงบ้าง? เจ็บมากหรือเปล่า หรือจะให้ข้า...."

เขาอยากจะบอกว่าเขาจะนวดให้ แต่เมื่อเขาเห็นบริเวณที่ถูซินเยว่ถูกกระแทก เขาก็หยุดคิดทันที รีบกลืนคำพูดนั้นลงท้องไป

“เจ้าถอยไปซะ" ถูซินเยว่มองชายหนุ่มอย่างจนปัญญา มีแต่เรื่องน่าอายทั้งวันทั้งคืนจริง ๆ ถูซินเยว่เจ็บหน้าอกมาก ไม่ได้กินอาหารเย็นมากนักก็เข้าไปนอนในห้องของตัวเองทันที

เธอตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น แม้ว่าความขุ่นเคืองเมื่อวานจะหายไปแล้ว แต่ซูจื่อหังก็ออกจากบ้านไปสำนักบัณฑิตเรียบร้อยแล้ว

เดิมทีครอบครัวมีกันอยู่สามคน จู่ ๆ ก็มีคนหนึ่งหายไป ถูซินเยว่รู้สึกโหวง ๆ ไม่ชิน

เธอตื่นแต่เช้าและนำเสื้อผ้าไปซักตามปกติ สิ่งที่เกิดขึ้นหนักกว่าเมื่อวานอีกก็คือบรรดาพวกผู้หญิงเหล่านั้น ไม่มีใครกล้าคุยกับเธอเลย ต่างก็พยายามหลีกเลี่ยงเธออยู่ห่าง ๆ

ถูซินเยว่กระพริบตาปริบ ๆ รู้สึกจนคำพูด แต่ไม่มีใครเข้ามาคุยด้วยก็ดี ด้านหน้าเธอมีพื้นที่ขนาดใหญ่สามารถซักผ้าได้

หลังจากซักผ้าเสร็จแล้ว ถูซินเยว่ก็กลับบ้าน กำลังจะต้มยาให้นางหยู นางหยูกลับถามขึ้นว่า "ซินเยว่ ยานั้นยังเหลืออยู่อีกเท่าไหร่?"

ถูซินเยว่เหลือบมองแล้วตอบว่า "เหลืออีกแค่สองสามวันเท่านั้น"

“ข้าว่าเดี๋ยวกินหมดแล้ว เราก็ไม่ต้องไปซื้อมาแล้ว ข้ารู้สึกว่ามือข้าดีขึ้นมากแล้ว" นางหยูแนะนำอย่างลำบากใจ