หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 45

เมื่อตอนที่ซูจื่อหังยังอยู่ นางหยูไม่กล้าเอ่ยปาก เพราะนางรู้ดีว่าซูจื่อหังจะไม่เห็นด้วยเป็นแน่

แต่ตอนนี้ซูจื่อหังไปสำนักบัณฑิตแล้ว นางหยูก็อดพูดขึ้นไม่ได้ ในบ้านก็ไม่ได้มีเงินมากเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่ละเดือนต้องมาเสียเงินไปแบบนี้ ทั้งครอบครัวก็จะเดือดร้อน

เมื่อเห็นถูซินเยว่เงียบงัน นางหยูก็ตาแดงก่ำ พูดว่า "พวกเจ้าไม่บอกข้าก็รู้ มือที่พิการของข้านี้มันไม่มีทางรักษาให้หายได้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจะกินยาไปอีกทำไม เปลืองเงินไปเปล่า ๆ "

หลังจากฟังคำพูดของนางหยู ถูซินเยว่ก็ขมวดคิ้ว จากนั้นจึงนั่งลงบนม้านั่งตัวเล็ก ส่ายหัวอย่างแน่วแน่แล้วพูดว่า "ไม่ได้"

เมื่อเห็นว่าดวงตาของนางหยูแดงก่ำ ยืนเช็ดน้ำยาอยู่ข้าง ๆ ถูซินเยว่ก็ขมวดคิ้วพูดว่า "ครอบครัวไม่มีเงินก็จริงอยู่ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีเงินจนไม่สามารถรักษาอาการเจ็บป่วยได้ อย่าคิดว่าหากซูจื่อหังอยู่แล้วจะไม่เห็นด้วย ต่อให้เขาไม่อยู่ ข้าก็ไม่เห็นด้วย"

ถูซินเยว่พูดอย่างเด็ดขาด ไม่ให้นางหยูมีโอกาสปฏิเสธได้

นางหยูชะงักไป จากนั้นก็ก้มหน้าถอนหายใจ

นางไม่ได้ต้องการทดสอบว่าถูซินเยว่มีความกตัญญูต่อนางหรือไม่ แต่นางแค่หวังว่าจะประหยัดเงินที่บ้านเท่านั้น เพราะอย่างไรแล้ว มือของตนก็ใช้งานไม่ได้อีกต่อไป ต่อให้กินยาอีกเท่าไหร่ก็ไม่มีประโยชน์ นางถามหมอหลี่เป็นการส่วนตัวได้คำตอบว่ามือข้างนี้ของนางพิการไปแล้ว และไม่มีโอกาสที่จะดีขึ้นด้วยซ้ำ

นางหยูนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวเล็ก ๆ สีหน้าเศร้าสร้อย

ถูซินเยว่เหลือบมองนางหยู ถอนหายใจอย่างจนปัญญา นางหยูกำลังคิดอะไรอยู่ แน่นอนว่าตนรู้ดี แต่ว่าเรื่องนี้ หากนางยอมรับปาก ต่อไปจะอธิบายเรื่องนี้ให้ซูจื่อหังฟังอย่างไร

“ท่านแม่ วางใจเถอะ ข้าจะต้องรักษามือของท่านให้หายดีแน่นอน" ถูซินเยว่เดินมาคุกเข่าต่อหน้านางหยู เมื่อเห็นสายตาที่ไม่เชื่อของนางหยู เธอก็ยื่นมือมาบีบนวดหลังมือของนางหยู จากนั้นก็พูดขึ้นว่า "ข้าจะทำตามที่พูด ท่านวางใจเถอะ"

ต่อให้ยาเหล่านั้นไม่ได้ผล แต่ก็ยังมีน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ในมิติอยู่นี่! น้ำพุศักดิ์สิทธิ์สามารถชุบชีวิตต้นไม้ที่ตายแล้วได้ การรักษาอาการบาดเจ็บที่มือของนางหยูต้องใช้เพียงแค่เวลาเท่านั้น

สิ่งที่เธอกังวลคืออีกเรื่องหนึ่ง นั่นก็คือครอบครัวของเธอยากจนเกินไป

เธอต้องรีบหาหนทางเพื่อช่วยให้ครอบครัวหลุดพ้นจากความจนโดยเร็ว

หลังจากปลอบใจนางหยูแล้ว ถูซินเยว่ก็นั่งยอง ๆ ที่ลานบ้านดัดแปลงกับดักหนูที่มีอยู่ในบ้าน ตั้งใจว่าจะเอาไปดักหนูบนภูเขา หาสัตว์ป่ากลับมา

ตอนจะออกไปข้างนอก ถูซินเยว่บอกนางหยูว่าจะไปเก็บผักป่า จากนั้นวางกับดักหนูที่ดัดแปลงแล้วลงในตะกร้า หยิบขวานขึ้นมาแล้วออกเดินทาง

หมู่บ้านต้าเย่ล้อมรอบไปด้วยภูเขาสีเขียวและน้ำใส เป็นป่าที่อยู่ในภูเขาลึก ที่นี่เป็นแหล่งน้ำและหุบเขาลึกชั้นดี ได้ยินมาจากนางหยูว่ามีสัตว์ป่ามากมายบนภูเขา เพียงแต่ว่าบนภูเขามักจะมีสัตว์ป่าดุร้ายออกมา ดังนั้นชาวบ้านจึงไม่กล้าเข้าไปล่าสัตว์บนภูเขา

แน่นอนว่าคำพูดเหล่านี้ไม่สามารถทำให้ถูซินเยว่หวาดกลัวได้ เธอเป็นคนที่กล้าเผชิญหน้ากับความยากลำบากอยู่แล้ว ถึงแม้จะรู้ว่าบนภูเขามีอันตรายรออยู่ แต่ถูซินเยว่ก็พร้อมต่อสู้เพื่อให้ความเป็นอยู่ของครอบครัวดีขึ้น

วันนี้เป็นวันแรกที่ซูจื่อหังไปที่สำนักบัณฑิต ครึ่งเดือนหลังจากนี้ อีกฝ่ายจะมีช่วงวันหยุดได้กลับมาบ้าน ถึงตอนนั้นถูซินเยว่จะทำให้ซูจื่อหังประหลาดใจแน่นอน เมื่อคิดได้ถึงตรงนี้ หญิงสาวก็อดยิ้มขึ้นมาไม่ได้ กำขวานในมือไว้แน่น

แต่ทว่าเมื่อมองดูแผ่นหลังที่ส่ายไปมาของถูซินเยว่ พี่สะใภ้หยวนเป่าก็อดรู้สึกกังวลขึ้นมาไม่ได้

ถูซินเยว่ไม่ได้คิดอะไรมาก เธอไม่มีทางยอมแพ้ในสิ่งที่เธอตั้งใจจะทำเพียงเพราะคำเตือนเพียงไม่กี่ประโยค หญิงสาวเดินเข้าไปในภูเขาโดยอาศัยความจำจากครั้งก่อนที่ไปกับซูจื่อหัง

ครั้งล่าสุดที่มีซูจื่อหังอยู่ข้าง ๆ เธอก็ไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ครั้งนี้มาคนเดียว ทุกอย่างรอบตัวดูเงียบสงบไปหมด ไม่มีเสียงอื่นใดนอกจากเสียงร้องของแมลงและนก ต้องบอกว่าถูซินเยว่ก็แอบรู้สึกหวิวอยู่ในใจเช่นกัน

กำลังคิดอยู่ เสียงของฉงเป่าก็ดังเข้ามาในหูอย่างเหมาะเจาะ เขาร้องตะโกนว่า "เมื่อกี้ข้าหลับไปพักเดียว ทำไมเจ้าขึ้นภูเขามาเสียแล้วล่ะ ครั้งที่แล้วเจอหมูป่าเข้า หากไม่ใช่ว่าเจ้าโชคดี ก็คงกลับลงมาไม่ได้แล้ว"

ถูซินเยว่บุ้ยปาก ทำปากจู๋แล้วพูดว่า "ก็ไม่รู้สินะว่าครั้งที่แล้วใครเป็นคนบอกข้าอย่างตื่นเต้นว่าหมูป่าอยู่ตรงไหน ให้ข้ารีบไปจัดการหมูป่า"

“ก็เพราะว่าข้าไม่รู้ว่าความสามารถในการต่อสู้ของเจ้านั้นไม่ได้เรื่องน่ะสิ" ฉงเป่าพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ

ถูซินเยว่ขี้เกียจเกินกว่าจะคุยกับมัน เธอมองหาที่ลับตาแล้วแอบทำเครื่องหมายเอาไว้ จากนั้นจึงนำกับดักหนูวางไว้ข้างใน ตั้งใจว่าอีกสองสามวันจะกลับมาดู หลังจากทำทั้งหมดนี้แล้ว เธอก็ปัดมือเบา ๆ เงยหน้าขึ้น ทันใดนั้นก็ตระหนักว่าเธอเดินเข้าไปในป่าลึกมากขึ้นเรื่อย ๆ

อีกทั้ง สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ก็คือป่าลูกพลับขนาดใหญ่

“ที่นี่ทำไมถึงมีลูกพลับเยอะขนาดนี้?" ถูซินเยว่ประหลาดใจ รีบแบกตะกร้าวิ่งเข้าไปทันที