หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 58

พอเด็กหนุ่มในโรงเตี๊ยมเห็นของที่อยู่ในตะกร้า ทันใดนั้นแววตาแห่งความประหลาดใจก็ฉายออกมา พูดขึ้นว่า "คือสัตว์ป่าจริง ๆ ด้วย"

“ก็ใช่น่ะสิ”ถูซินเยว่เงยหน้าขึ้น เผยให้เห็นลักยิ้มทั้งสองข้างบนใบหน้าอ้วนของเธอ จากนั้นพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า “ข้าเอาของมาขายจริง ๆ ไม่ใช่มาขโมยสูตรอาหาร เจ้าดูเองละกันว่าจะมีแม่ครัวที่ไหนอายุน้อยเช่นข้า?"

"ก็จริง” หญิงอ้วนผู้นี้ดูยังไงก็ไม่เหมือนแม่ครัว หากนางเป็นแม่ครัวจริง ดูจากขนาดตัวคงจะกินข้าวเก่งจนไม่มีที่ไหนเลี้ยงไหว

เมื่อนึกได้ถึงตรงนี้ เด็กชายก็ยิ้มออกมาแล้วพูดว่า "งั้นเจ้ามากับข้า ข้าจะพาเจ้าไปหาพ่อบ้านที่เป็นฝ่ายจัดซื้อ"

ถูซินเยว่พยักหน้าและเดินตามเด็กชายเข้าไป ระหว่างทางเธอแบกตะกร้าของเธอเองไว้บนหลัง ประพฤติตัวเรียบร้อย และไม่มองซ้ายแลขวาแม้แต่น้อยซึ่งทำให้เด็กชายประทับใจในตัวเธอยิ่งขึ้นไปอีก

“เจ้ารออยู่ที่นี่ก่อน” เด็กชายสั่ง จากนั้นก็เดินกลับไปที่ห้องครัวและเรียกพ่อบ้านที่ดูแลเรื่องการจัดซื้อออกมา

พ่อบ้านคนนั้นเป็นชายวัยกลางคนอายุประมาณสี่สิบปีสวมเสื้อคลุมสีเทามีแววตาเฉียบคม มองแวบแรกก็สามารถบอกได้ว่าเขาเป็นคนเจ้าเล่ห์และฉลาด

ถูซินเยว่คิดอยู่ในใจ แต่สีหน้าเรียบเฉย จากนั้นจึงยกมือขึ้นมาทำท่าคำนับพ่อบ้าน

“เจ้าเองงั้นหรือ ที่มาขายสัตว์ป่าที่ล่ามาได้ที่โรงเตี๊ยมของเรา?" พ่อบ้านถามขึ้นทันทีที่นั่งลงบนเก้าอี้ ดื่มชาไปพลางขณะที่หรี่ตาเอ่ยถาม

ถูซินเยว่พยักหน้า วางตะกร้าไว้ข้างหน้าพ่อบ้าน พยักเพยิดพูดไปทางตะกร้าพูดขึ้นว่า "ถูกต้อง ข้ามีไก่ฟ้า แล้วก็เลียงผา"

พูดจบ เธอก็หยิบไก่ป่าและเลียงผาออกมาพร้อมกัน วางไว้บนพื้นข้างหน้า พ่อบ้านพอเหลือบมองดวงตาก็สว่างวาบขึ้นทันที

เยี่ยมมาก หลายเดือนมานี้เดิมทีก็หาอาหารป่าดี ๆ ยากอยู่แล้ว และต่อให้หาได้ก็เป็นแค่พืชผักเล็ก ๆ น้อย ๆ หรือสัตว์ป่าตัวผอมแห้ง นึกไม่ถึงว่าหญิงสาวอายุอานามเพียงเท่านั้น กลับหาเลียงผาตัวอ้วนพีขนาดนี้มาได้

พ่อบ้านยื่นมือออกมาแล้วยกเลียงผาขึ้น ก็เห็นว่าหนังของเลียงผาเป็นมันแวววาวและแข็งแรงมาก ดวงตาฉายแววพึงพอใจ

บังเอิญว่าอีกไม่กี่วันนายอำเภอกำลังจะจัดงานเลี้ยงในโรงเตี๊ยมพอดี เขายังคิดอยู่ว่าจะหาอาหารป่าอะไรออกมาทำอาหารดี ในเวลานี้ไม่มีอะไรจะดีไปกว่านี้อีกแล้ว

พ่อบ้านคิดในใจอย่างปลื้มปริ่ม แต่เขากลับไม่แสดงออกทางสีหน้าแม้แต่น้อย

เขากำหมัดขึ้นมากระแอมหนึ่งที จากนั้นหรี่ตาลงแล้วพูดว่า "เลียงผาตัวนี้ดูเนื้อหนังไม่เลว ข้าจะรับไว้ เอาอย่างนี้แล้วกัน เลียงผากับไก่ป่ารวมกันห้าร้อยอีแปะ เจ้าว่าอย่างไร?" พ่อบ้านพูดขึ้นอย่างจริงจังราวกับพูดขึ้นเพื่อผลประโยชน์ของถูซินเยว่ แต่หลังจากที่ถูซินเยว่ได้ยินคำพูดของอีกฝ่ายแล้ว ก็หัวเราะออกมาทันที

“ท่านพ่อบ้าน ท่านพูดจริงหรือ?"

ดวงตาของหญิงสาวไร้เดียงสาแฝงด้วยรอยยิ้ม จ้องมองไปที่เขา ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใดอีกฝ่ายเป็นแค่เด็กผู้หญิงอายุสิบกว่าปี แต่พ่อบ้านกลับรู้สึกว่าถูกอีกฝ่ายมองทะลุเข้าไปข้างในจิตใจของตนได้

พ่อบ้านกระแอมขึ้นอีกครั้งแล้วพูดว่า "ของพวกนี้ข้าให้เจ้าห้าร้อยอีแปะถือว่าช่วยเหลือเจ้าแล้วนะ เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ข้าลองคิดดูแล้ว เห็นแก่เจ้าอายุยังน้อย ข้าจะบวกให้เจ้าเพิ่มอีกเล็กน้อย สักห้าร้อยห้าสิบอีแปะก็แล้วกัน หากต้องการมากกว่านี้ ข้าก็คงไม่รับไว้"

เขาพูดอย่างจงใจ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน