หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 59

ถูซินเยว่ ไม่ได้สนใจเรื่องนี้มากนัก เธอคิดแต่จะไปพบซูจื่อหัง ดังนั้นหลังจากได้เงินแล้ว เธอก็รีบกล่าวลาพ่อบ้านอย่างรวดเร็ว

“หลังจากนี้ถ้าเจ้ามีของดี ๆ มาอีก ก็นำมาที่โรงเตี๊ยมเทียนเซียงแห่งนี้ ข้าแซ่เฉียน คนอื่น ๆ เรียกข้าว่าพ่อบ้านเฉียน"

"ได้จ้ะ!"

พ่อบ้านเฉียน ซึ่งแปลว่าเงิน แซ่นี้ช่างสอดคล้องกับลักษณะของพ่อบ้านเสียจริง

เมื่อเดินมาถึงถนน ถูซินเยว่ถามคนสองคนที่สัญจรไปมาเพื่อให้แน่ใจว่าสำนักบัณฑิตไปทางไหน จากนั้นเธอก็เร่งฝีเท้าออกเดินทันที หวังจะได้พบกับซูจื่อหังโดยเร็ว

แต่ไม่คาดคิดว่าขณะที่เธอเดินไปตามถนนนั้น ก็เห็นร่างที่ดูคุ้นตาร่างหนึ่งอยู่ที่หัวมุมถนน

“นี่ นี่คือท่านพี่ซูไม่ใช่หรือ?”

เขาควรจะอยู่ที่สำนักบัณฑิตไม่ใช่หรือ? ทำไมมาที่อยู่หัวมุมถนนตรงนี้กันนะ?

ถูซินเยว่มองจากระยะไกลพบว่าซูจื่อหังนั่งอยู่บนม้านั่งเล็ก ๆ และมีภาพวาดมากมายวางอยู่ตรงหน้าเขา

เมื่อเห็นเช่นนี้ ถูซินเยว่ก็เดาได้ทันที ตอนนี้เป็นเวลาอาหารกลางวัน ซูจื่อหังต้องถือโอกาสใช้เวลานี้ออกมาขายภาพวาดเพื่อหารายได้เพิ่มแน่ ๆ

ชายหนุ่มสวมชุดคลุมสีขาว แม้ว่าเขาจะนั่งอยู่บนม้านั่งตัวเล็ก ๆ แต่ก็ไม่ได้กระทบต่อบุคลิกภาพที่สง่างามของเขาเลยแม้แต่น้อย นอกจากนี้ในมือของอีกฝ่ายยังถือหนังสือไว้ม้วนหนึ่ง เขาอ่านหนังสือและขายภาพวาดไปพร้อม ๆ กัน

เขาไม่เพียงแต่ทำงานหนักอยู่ที่บ้านเท่านั้น และยังพยายามทำงานหนักนอกบ้านให้ดีที่สุดเช่นกัน!

ด้วยเหตุผลบางอย่าง จู่ ๆ หัวใจของเธอก็รู้สึกอบอุ่นขึ้น ราวกับว่าเธอกำลังถูกโอบกอดด้วยบางสิ่งบางอย่าง

ถูซินเยว่ยื่นมือออกมาแตะอาหารที่ยังอุ่นอยู่ในตะกร้า แล้วรีบก้าวเดินต่อไป

“ท่านพี่ซู!” หญิงสาวซ่อนความไม่สบายใจและความสงสารทั้งหมดไว้ แล้ววิ่งออกไปพร้อมกับตะโกนไปด้วยความตื่นเต้น

หลังจากที่ซูจื่อหังได้ยินเสียงของถูซินเยว่ ก็มีสีหน้าประหลาดใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา เขาหันกลับไปและเห็นร่างที่คุ้นเคยวิ่งเข้ามาหา ทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มพร้อมกับลุกขึ้นยืน

“ซินเยว่ เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร” หญิงสาววิ่งไปตรงหน้าของชายหนุ่มพร้อมกับหายใจหอบแฮ่ก ๆ ซูจื่อหังวางเก้าอี้ตัวเล็กไว้ข้างหน้าเธอแล้วพูดว่า "รีบนั่งลงก่อน"

ถูซินเยว่รีบนั่งลงอย่างเชื่อฟัง หลังจากนั่งลงแล้วเธอก็ยิ้มขึ้นแล้วพูดว่า "ข้าก็มาหาเจ้ายังไงล่ะ"

พูดจบ ถูซินเยว่ก็เหลือบมองซูจื่อหังพร้อมกับถามว่า "ท่านพี่ซู เจ้ากินข้าวหรือยัง?"

“ยังน่ะ เจ้าก็ยังไม่ได้กินงั้นหรือ งั้นข้าพาเจ้าไปกินข้าวดีไหม?” เมื่อได้ยินว่าถูซินเยว่ขึ้นไปล่าสัตว์บนภูเขาอีกครั้ง ซูจื่อหังก็รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาเล็กน้อย ในช่วงไม่กี่วันมานี้เขาได้กำไรเล็กน้อยจากการขายภาพวาดซึ่งเพียงพอที่จะพาถูซินเยว่ไปทานอาหารมื้ออร่อย

คาดไม่ถึงว่าเมื่อถูซินเยว่ได้ยินเช่นนี้ เธอกลับส่ายหัวแล้วพูดขึ้นว่า "ข้าเอาอาหารมาด้วย เป็นน้ำแกงที่ท่านแม่ทำเองกับมือเลยนะ"

พูดจบ เธอก็หยิบอาหารที่ห่อไว้แน่นออกมาจากตะกร้าบนหลังของเธอ

“อ่ะ นี่!” ถูซินเยว่ยื่นชามให้ซูจื่อหัง และหยิบชามอีกใบขึ้นมา

ซูจื่อหังเปิดฝาชามข้าวและกำลังจะก้มลงไปกิน กลับพบว่าอาหารในชามของตนเองนั้นต่างจากอาหารในชามของถูซินเยว่

ชามของเขาเต็มไปด้วยเนื้อและน้ำแกง แต่ทว่าชามของถูซินเยว่กลับเต็มไปด้วยผัก

“เจ้ากินของข้าเถอะ” ซูจื่อหังขมวดคิ้วขึ้น และวางชามข้าวของตนเองไว้ตรงหน้าถูซินเยว่ พูดจบ เขาก็หยิบชามของถูซินเยว่ขึ้นมา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน