หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 68

ซูจื่อหังกำลังศึกษาอยู่ที่สำนักบัณฑิต สำนักบัณฑิตนี้ก็เหมือนโรงเรียนในปัจจุบัน มีวันหยุดประจำปี ครั้งนี้ซูจื่อหังกลับมาก็เนื่องจากเป็นวันหยุดประจำปี

ในช่วงเวลานี้ แม้ว่าถูซินเยว่จะไปขายเนื้อสัตว์ที่ตลาดอยู่บ่อยครั้ง แต่กลับไม่ได้แวะไปเยี่ยมซูจื่อหังเลย

แต่ก่อนเธอเป็นคนตรงไปตรงมา แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด ต่อหน้าซูจื่อหังเธอกลับรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจอย่างบอกไม่ถูก เธอกลัวว่าหากตนแวะไปหาซูจื่อหัง ถึงตอนนั้นก็จะเจอเข้ากับเพื่อนร่วมชั้นของซูจื่อหังคนนั้นอีก

พี่ซูหน้าตาหล่อเหลาขนาดนี้ แต่ตัวเองกลับรูปร่างหน้าตาเหมือนหมู หากไม่ผอมลง ถูซินเยว่ก็จะไม่ยอมออกไปไหนเพื่อหลีกเลี่ยงการทำให้ซูจื่อหังต้องอับอายขายหน้า

กำลังคิด ๆ อยู่ จู่ ๆ นางหยูก็เข้ามาจับมือเธอแลวพูดอย่างตื่นเต้นว่า "ดูนั่นสิ ใช่ซูจื่อหังหรือเปล่า"

ถูซินเยว่มองตามสายตาของอีกฝ่าย ก็เห็นร่าง ๆ หนึ่งกำลังเดินมาจากที่ไกล ๆ เงาร่างนั้นผอม ๆ สูง ๆ ใส่เสื้อคลุมสีเขียว ในมือถือถุงใส่ของอยู่

สายตาของถูซินเยว่ดีกว่าของนางหยูเล็กน้อย เมื่อเห็นก็จำได้ทันทีว่านั่นคือซูจื่อหัง

“ใช่พี่ซูจริง ๆ ด้วย!"

ทันทีที่หญิงสาวพูดจบ ซูจื่อหังซึ่งกำลังเดินมาจากระยะไกลก็เห็นพวกเขาเช่นกัน จึงยกมือขึ้นมาโบกไม้โบกมือทักทาย

เมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่าย นางหยูก็มั่นใจทันที จึงพยักหน้าอย่างปลื้มปริ่ม "จื่อหัง จื่อหังจริง ๆ ด้วย!"

ขณะที่พูด นางหยูก็เดินไปต้อนรับลูกชาย

หลังจากเดินเข้าไปหาซูจื่อหังแล้ว นางหยูยังไม่ทันจะยืนได้มั่นคง ซูจื่อหังก็ยื่นมือมาประคองอีกฝ่าย แล้วพูดว่า "ท่านแม่ ทำไมไม่รอข้าอยู่ในบ้าน ข้างนอกอากาศหนาว...."

“ไม่หนาว ๆ แม่อยากเห็นหน้าเจ้าเร็ว ๆ " นางหยูเอื้อมมือไปตบไหล่ของซูจื่อหังอย่างมีความสุข จากนั้นก็มองดูอีกฝ่ายอย่างพินิจพิเคราะห์ พูดขึ้นว่า "เจ้าผอมไปนะ"

“ไม่หรอก” เมื่อเห็นสีหน้าของนางหยูเช่นนี้ ซูจื่อหังก็ส่ายหน้าและหัวเราะขึ้นมา แต่ทว่า เมื่อสายตาของเขาเหลือบไปเห็นมือของนางหยู ก็ต้องประหลาดใจขึ้นมาทันที

“ท่านแม่ มือของท่าน?"

“มือของข้าหายดีแล้ว!” นางหยูยิ้มกว้างแต่น้ำเสียงของนางราบเรียบ

ซูจื่อหังบีบมือของนางหยูเล็กน้อย เมื่อเห็นมือที่เคยได้รับบาดเจ็บของนางหยูสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ จึงพูดขึ้นว่า "ท่านแม่ ท่านหมอหลี่เคยบอกว่ามือของท่านรักษาไม่หายแล้วไม่ใช่หรือ แล้วนี่เขาใช้วิธีอะไรที่ทำให้มือของท่านหายดีได้?"

นางหยูเลี้ยงดูซูจื่อหังจนเติบใหญ่มาเพียงลำพัง และซูจื่อหังเองก็มีความกตัญญูมาโดยตลอด ปกติตอนอยู่ที่สำนักบัณฑิตสิ่งที่กังวลใจเขามากที่สุดก็คือมือของนางหยู ตอนนี้เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายดีขึ้นจนเป็นปกติ เขาแทบจะกระโดดขึ้นด้วยความดีใจ

อย่างไรก็ตาม ซูจื่อหังนั้นเป็นคนสุขุมมาแต่ไหนแต่ไร ถึงแม้ว่าจะดีใจมากขนาดไหนแต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี ใบหน้าของเขากลับดูสงบราบเรียบเป็นอย่างมาก

ในทางกลับกัน นางหยูหลังจากฟังคำพูดของซูจื่อหังแล้ว ก็โบกไม้โบกมือพูดขึ้นว่า "ไม่ใช่ท่านหมอหลี่หรอก เป็นซินเยว่ต่างหาก ซินเยว่นางบอกว่านางไปร่ำเรียนการนวดมาจากในอำเภอ นางมานวดให้ข้าทุกวัน นวดไปนวดมามือของข้าก็มีความรู้สึกขึ้นมา"

พูดจบ นางหยูก็ชี้ไปที่ถูซินเยว่ที่กำลังเดินขึ้นมาจากด้านหลัง ซูจื่อหังก็เงยหน้าขึ้นเช่นกัน

แต่ทว่า ในทันทีที่เขามองเห็นถูซินเยว่นั้น ใบหน้าที่เดิมดีสงบราบเรียบ ก็ฉายแววแปลกใจออกมาอย่างระงับไม่ได้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน