หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 69

แม้ว่าอาหารการกินของเจ้าของร่างเดิมจะไม่ดีเท่าไหร่นัก แต่นางกลับมีพัฒนาการทางร่างกายที่ดีพอสมควร บวกกับที่เจ้าของร่างเป็นคนร่างอ้วนสิ่งใดที่ควรมีก็มี โดยปกติประจำเดือนควรจะมานานแล้ว

แต่น่าเสียดายที่ว่าหลังจากเทศกาลตรุษจีน เจ้าของร่างก็จะอายุสิบห้าปีแล้ว แต่ประจำเดือนของนางก็ยังไม่มา เนื่องจากช่วงเวลาที่ผ่านมาถูซินเยว่ยุ่งเสียจนไม่มีเวลามาคิดถึงเรื่องนี้ จนมาถึงตอนนี้ที่พอจะมีเวลาว่างเธอจึงนึกขึ้นได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ฉงเป่าเคยบอกเธอว่าสาเหตุที่เจ้าของร่างเดิมอ้วนถึงเพียงนี้ ไม่ใช่เป็นเพราะอาหารการกิน และไม่ใช่เป็นโดยแต่กำเนิด แต่เป็นเพราะเจ้าของร่างถูกวางยาพิษตั้งแต่อยู่ในครรภ์ของแม่ซึ่งทำให้บางอย่างในร่างกายถูกทำลาย ดังนั้น หลังจากที่เกิดมาก็ทำให้นางมีรูปร่างและหน้าตาอัปลักษณ์เช่นนี้

ถูซินเยว่อยากรู้เรื่องนี้มาก

โดยปกติแล้วเจ้าของร่างเดิมอาศัยอยู่ในชนบท ซึ่งไม่น่าจะต้องมีการแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นถึงขั้นต้องวางยาพิษ ยิ่งไปกว่านั้น ยาพิษที่ฉงเป่ากล่าวถึงนั้นไม่ได้หาได้ง่าย ๆ สำหรับคนธรรมดาทั่วไป

หลังจากที่คิดไปคิดมาหลายตลบแต่ก็ยังคิดไม่ออก ถูซินเยว่จึงทำได้เพียงพักเรื่องนี้ไว้ชั่วคราวก่อน เพราะท้ายที่สุดแล้วมีหลายสิ่งที่เธอไม่สามารถเข้าใจได้ด้วยตัวเอง ดังนั้นเธอจึงต้องไปถามแม่ของเจ้าของร่างเดิม

หากหลังจากผ่านเทศกาลตรุษจีนไปแล้ว ประจำเดือนยังไม่มาอีก เธอก็คงจะต้องไปให้หมอหลี่ตรวจดูอาการสักหน่อยแล้ว

ตอนนี้ตนย้อนอดีตมายังสมัยโบราณ ถูซินเยว่รู้ดีว่าภาวะการเจริญพันธุ์มีความสำคัญต่อผู้หญิงมากขนาดไหน

ดังนั้นเรื่องนี้จึงไม่ควรมองข้ามเด็ดขาด

ถูซินเยว่กำลังกินข้าวไปด้วยและคิดไปด้วย เมื่อซูจื่อหังเห็นว่าเธอเหม่อลอย ก็ยื่นเท้าออกไปสะกิดถูซินเยว่ใต้โต๊ะ ถูซินเยว่จึงได้รีบตั้งสติกลับมา และมองดูอีกฝ่ายอย่างรู้สึกขอโทษ จากนั้นจึงกินข้าวต่อ

นางหยูเห็นท่าทางของคนทั้งคู่ ก็ยิ้มขึ้นมาอย่างมีความหมาย

หลังจากที่ทั้งสามคนกินข้าวเสร็จแล้ว นางหยูก็เริ่มล้างจานชาม นับตั้งแต่ถูซินเยว่ขึ้นไปล่าสัตว์บนภูเขา นางหยูก็ดูแลเอาใจใส่เธอเป็นพิเศษ งานต่าง ๆ ในบ้านไม่ต้องให้ถูซินเยว่ดูแลแม้แต่น้อย ถูซินเยว่จะไปล้างจาน นางก็ไม่ยอม

ถูซินเยว่พอใจมากที่ได้พบกับแม่สามีที่ดีเช่นนี้จนไม่รู้จะพูดคำไหนออกมา

หลังอาหารเย็น นางหยูบอกว่าจะไปเที่ยวเล่นที่บ้านของหยวนเป่า ตอนกลางคืนอาจจะไม่กลับมานอนที่บ้าน พูดจบ ก็ยิ้มให้ซูจื่อหังและถูซินเยว่อย่างมีเลศนัย และเดินจากไปโดยไม่สนใจคำคัดค้านของคนทั้งสอง

ตอนนี้ฟ้ายังไม่มืด พวกเขาไม่ได้กังวลถึงความปลอดภัยของนางหยูมากนัก แต่เมื่อพวกเขาแค่เห็นสายตาที่มีเลศนัยของนางหยูก่อนจะออกจากบ้านไป ก็ทำเอาทั้งสองเขินจนหน้าแดง

พวกเขาไม่ใช่คนโง่ ดังนั้นพวกเขาจึงรู้ได้ทันทีว่าท่าทีของนางหยูนั้นหมายถึงอะไร

แต่ทว่าแม้ว่าทั้งสองคนจะกลับมาพบกันอีกครั้งหลังจากแยกทางกันมานาน แต่พวกเขากลับไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลย ตอนนี้นางหยูไปแล้ว ถูซินเยว่ก็รู้สึกประหม่าจึงรีบลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า "ข้า ข้าไปต้มน้ำให้เจ้าอาบก็แล้วกัน"

ซูจื่อหังเดินทางกลับมาเหนื่อย ๆ อาบน้ำก่อนนอนจะได้หลับสบาย

“อืม” ชายหนุ่มพยักหน้า มองดูเบื้องหลังของหญิงสาว ไม่รู้เพราะเหตุใดแต่ชายหนุ่มจู่ ๆ ก็รู้สึกคอแห้ง เขารีบยื่นมือออกมาหยิบถ้วยชาบนโต๊ะ ดื่มน้ำเข้าไปอึกใหญ่ เมื่อน้ำเย็น ๆ ไหลผ่านลงท้อง ความร้อนในใจของซูจื่อหังก็สงบลงอย่างมาก

หลังจากที่ถูซินเยว่เตรียมน้ำร้อนเสร็จแล้ว เธอก็บอกซูจื่อหังให้ทราบ จากนั้นก็หันหลังเดินออกไปเก็บข้าวเก็บของในลานบ้านอย่างรู้งาน ปล่อยให้ซูจื่อหังได้อาบน้ำตามลำพัง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน