หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 70

เมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินหนีไป ซูจื่อหังก็ชะงัก รีบถามขึ้นว่า "ซินเยว่ เจ้าจะไปไหน?"

“ข้าจะออกไปข้างนอก!” ถูซินเยว่หันกลับมามองซูจื่อหังอย่างโกรธเคือง จากนั้นก็ขมวดคิ้วถามขึ้นว่า "ข้ากับเจ้าเป็นสามีภรรยากัน แต่ตอนนี้เกิดเรื่องขึ้น แต่สิ่งแรกที่เจ้าคิดเจ้ากลับไม่ใช่การหาวิธีมาแก้ไขปัญหากับข้า แต่กลับมาปิดบังข้า ไม่อยากให้ข้ารู้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็จะไม่อยู่ขัดหูขัดตาเจ้าอีกต่อไป ข้าจะออกไปข้างนอก ไม่อยู่รกหูรกตาเจ้า"

หญิงสาวเดินออกไปตามที่พูดทันที

ซูจื่อหังตกใจ คิดว่าอีกฝ่ายกำลังจะกลับไปบ้านพ่อแม่ของเธอ และเขาไม่รู้ว่าทำไมเขารู้สึกร้อนรนอย่างมาก เขาลุกขึ้นยืนและเดินออกจากห้องไปทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้า

เมื่อเห็นว่าถูซินเยว่ออกมาถึงลานบ้านแล้ว เขาก็รีบคว้ามือเธอไว้ ขอร้องขึ้นว่า "เจ้าอย่าไปเลยนะ ข้าไม่ได้หมายความแบบนั้น"

“แล้วเจ้าหมายความว่าอะไร” ถูซินเยว่หันกลับมาและมองไปที่ชายตรงหน้า

เธอไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงโกรธมากขนาดนี้ สมองบอกกับเธอว่าต้องใจเย็น ๆ สงบสติอารมณ์ แต่เมื่อเธอเห็นรอยฟกช้ำบนตัวของซูจื่อหังแล้วนั้น ในใจก็รู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

แต่ผู้ชายกระล่อนขี้โกหกคนนี้กลับไม่บอกเธอว่าเกิดอะไรขึ้น พอถูกจับได้ก็ยังจะโกหกต่อไปอีก แล้วจะไม่ให้ถูซินเยว่โกรธได้อย่างไร

ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห ถูซินเยว่สะบัดมือซูจื่อหังออก พูดขึ้นว่า "ปล่อยข้า ข้าไม่อยากคุยกับเจ้า"

"ไม่"

ทั้งสองคนได้แต่ยืนตัวแข็ง ไม่มีใครยอมใคร ในขณะที่ถูซินเยว่กำลังจะใช้ถ้อยคำรุนแรงพูดขึ้นมานั้น จู่ ๆ ซูจื่อหังก็อุ้มถูซินเยว่ขึ้นมา จากนั้นก็เดินตรงเข้าไปในบ้านทันที

ถ้าเป็นแต่ก่อน ซูจื่อหังคงอุ้มอีกฝ่ายไม่ไหว เพราะตอนนั้นถูซินเยว่มีน้ำหนักถึงหนึ่งร้อยกิโลกรัม! แต่ตอนนี้ถูซินเยว่หนักแค่หกสิบกิโลกรัม จึงไม่เป็นปัญหาสำหรับซูจื่อหังอีกต่อไป

เขาก้าวเข้าไปในบ้านโดยไม่สนใจถูซินเยว่ที่ดิ้นรนขัดขืนอยู่ จากนั้นก็ปิดประตูเสียงดัง "ปัง"

พวกเขาทั้งสองไม่รู้เลยว่าในขณะนี้นางหยูซึ่งกลับมาจากบ้านหยวนเป่าแล้วกำลังยืนอยู่นอกรั้วเพื่อสังเกตการณ์ ก็เห็นว่าลูกชายอุ้มลูกสะใภ้เข้าไปในบ้าน รู้สึกเบิกบานใจขึ้นมาทันที

“ลูกชายแม่นี่เก่งจริง ๆ" นางหยูดีใจเป็นอย่างมาก เดิมทีเขาคิดว่าด้วยลักษณะนิสัยของซูจื่อหัง คงไม่กล้าเป็นฝ่ายเริ่มเรื่องนั้นกับถูซินเยว่ก่อน ถึงตอนนั้นนางก็คงต้องรอเก้อ แต่คาดไม่ถึงว่าลูกชายของนางกลับอุ้มถูซินเยว่เข้าไปในบ้านแบบนั้น

เมื่อนึกได้ถึงตรงนี้ นางหยูก็รู้สึกว่าคืนนี้ไม่ควรกลับไปรบกวนพวกเขาจะดีกว่า คงต้องไปขออาศัยบ้านของหยวนเป่าสักคืน พรุ่งนี้ค่อยกลับมา

นางหยูจากไปอย่างมีความสุข โดยไม่รู้เลยว่าเหตุการณ์ข้างในนั้นกลับเป็นอีกอย่าง

“ปล่อยข้า!” ถูซินเยว่รู้สึกหงุดหงิด ผู้ชายคนนี้เป็นผีบ้าอะไรนะ พูดไม่รู้เรื่องหรืออย่างไรกัน ทำไมพูดอะไรกับเขาก็ไร้ประโยชน์สิ้นดี

“ไม่ปล่อย ถ้าข้าปล่อยเจ้าไป เจ้าก็ต้องหนีไปอีก" ซูจื่อหังส่ายหน้า หลังจากที่เข้ามาในห้องแล้ว ก็ปล่อยถูซินเยว่ลงบนเตียง จากนั้นจึงพูดขึ้นอย่างจงใจว่า "ภรรยาข้านี่ตัวเบาจริง ๆ "

ถูซินเยว่ที่รู้สึกโกรธอยู่ในตอนแรก เมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

คิดไม่ถึงว่า ชายที่อยู่บนเขาที่มีท่าทางจริงจังในสมัยก่อน กลับรู้จักมีอารมณ์ขันแบบนี้ เธอควรจะทอดถอนใจหรือหัวเราะกับคำพูดที่ไม่จริงใจของอีกฝ่ายดี

“ข้าเป็นถึงหญิงอ้วนที่มีชื่อเสียงในหมู่บ้าน หากใครได้ยินคำพูดนี้ของเจ้า คงจะหัวเราะจนฟันร่วง"

ถูซินเยว่มองไปที่ชายตรงหน้าเธออย่างจริงจัง คาดไม่ถึงว่าซูจื่อหังกลับพูดขึ้นอย่างหน้าตาเฉยว่า "งั้นก็ให้พวกเขาหัวเราะจนฟันร่วง ถึงยังไงภรรยาข้าก็ตัวเบาที่สุดสำหรับข้า"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน