หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 71

แม้ว่าถูซินเยว่จะไม่อยากคิดอะไร แต่เมื่อสัมผัสถูกกล้ามเนื้อที่แข็งแรงที่อยู่ใต้นิ้วมือของเธอนั้น เธอก็แอบหน้าแดงขึ้น หญิงสาวกระแอมไอขึ้นเพื่ออยากจะทำให้โล่งคอ

แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอยิ่งไอ ก็ยิ่งประหม่า ทำเอาคอของเธอแห้งผาก

ด้วยความพยายามที่จะเพิกเฉยต่อรูปร่างและกล้ามเนื้อหน้าท้องของชายหนุ่ม ถูซินเยว่ก็เบือนสายตาไปทางอื่น ใช้เวลานานกว่าจะทายาจนเสร็จ จากนั้นเธอก็รีบเดินหนีไป "ข้าจะไปล้างมือ"

พูดจบหญิงสาวก็วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

ซูจื่อหังก็มีความรู้สึกแปลก ๆ อยู่ในใจ ไม่เพียงแต่เขารู้สึกแปลก ๆ อยู่ในใจเท่านั้น ร่างกายของเขาเองก็ดูเหมือนจะ......

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ซูจื่อหังก็รีบส่ายหัวเพื่อกำจัดความคิดที่ไม่เหมาะสมทั้งหมดออกจากหัวไป

หลังจากที่หญิงสาวสงบสติอารมณ์ลงได้และเดินกลับเข้ามา ซูจื่อหังก็นอนอยู่บนเตียงโดยแกล้งทำเป็นหลับ ถูซินเยว่คิดว่าอีกฝ่ายหลับไปแล้วจริง ๆ เธอจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอกและรีบเข้านอน

ใกล้จะถึงเทศกาลปีใหม่แล้ว แม้ว่าหมู่บ้านต้าเย่จะอยู่ที่เจียงหนานซึ่งอยู่ทางตอนใต้ของแม่น้ำแยงซีเกียง แต่ปีนี้อากาศหนาวมากและดูเหมือนว่าหิมะอาจจะตก

ถูซินเยว่นอนอยู่บนพื้น และคิดว่าการนอนบนพื้นแบบนี้ตลอดเวลานั้นไม่ดี นอกจากนี้ห้องนี้ยังเล็กเกินไปจริง ๆ อยู่กันแบบแออัดแบบนี้ไม่ดีแน่ เธอต้องคิดหาหนทางหาเงินมาสร้างบ้านหลังใหม่

ถูซินเยว่คิดเรื่องนี้แล้วค่อย ๆ หลับไป เมื่อเธอตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้น ซูจื่อหังก็ทำอาหารเช้าเสร็จแล้ว

“ซินเยว่ ตื่นแล้วหรือ!” ไม่รู้ว่านางหยูกลับมาตั้งแต่เมื่อไร ทันทีที่นางเห็นถูซินเยว่ ดวงตาของนางก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม นางจับมือถูซินเยว่และดึงเธอให้นั่งลง พูดขึ้นว่า "เมื่อคืนเจ้าคงเหนื่อยมาก ข้าซื้อแม่ไก่แก่มาจากบ้านของหยวนเป่า วันนนี้ข้าจะทำน้ำแกงให้เจ้ากินนะ"

"หา?"

แม้ว่านางหยูจะใจดีกับตนมาก แต่ก็ไม่เคยกระตือรือร้นขนาดนี้มาก่อนนี่นา! ความกระตือรือร้นที่กลับทำให้ถูซินเยว่รู้สึกตื่นตระหนก เธอชะงักไปเล็กน้อย แล้วเหลือบมองไปที่ซูจื่อหังโดยอยากรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นหรือไม่ แต่นึกไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะก้มหน้าก้มตากินข้าว อีกอย่างนางหยูเองก็ไม่ได้พูดคุยกับเขา แล้วทำไมเขาถึงหน้าแดง?

ถูซินเยว่คิดอยู่นานแต่ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอจึงเลิกคิด อย่างไรแล้วมีเนื้อไก่กินก็ถือเป็นเรื่องที่ดี นับตั้งแต่ถูซินเยว่ไปล่าสัตว์มาจากบนเขา ความเป็นอยู่ในครอบครัวก็ดีขึ้นไม่น้อย แต่ทว่าก็แค่กินดีอยู่ดีขึ้นเท่านั้น หากจะสร้างบ้านหลังใหม่ ก็ยังห่างไกลอยู่มาก

ดังนั้นเมื่อใดก็ตามที่มีเวลาว่าง ถูซินเยว่ก็คิดแต่ว่าจะหาเงินด้วยวิธีไหนดี

หลังจากที่ซูจื่อหังกินข้าวเสร็จแล้ว เขาก็เริ่มเปลี่ยนเสื้อผ้าและสวมรองเท้ากันฝน ถูซินเยว่มองดูท่าทางของเขาก็ถามขึ้นอย่างสงสัยว่า "ข้างนอกฝนไม่ตก เจ้าแต่งตัวเช่นนี้จะไปไหน?"

“ไปที่อ่างเก็บน้ำ” ซูจื่อหังเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้วก็หยิบถังที่อยู่ด้านข้างขึ้นมาแล้วพูดว่า “ไปเก็บหอยมุกน้ำจืดที่อ่างเก็บน้ำ เราจะได้ทำน้ำแกงกินกัน"

“หอยมุกน้ำจืด?” ถูซินเยว่ชะงักไปครู่หนึ่ง แม้ว่าเธอจะย้อนอดีตมาระยะหนึ่งแล้ว แต่เธอก็ยังไม่เคยเห็นว่าการเก็บหอยมุกน้ำจืดนั้นทำอย่างไร

แต่เธอรู้ว่าไข่มุกที่หายากและราคาแพงนั้นก็ได้มาจากหอยมุกน้ำจืดชนิดนี้

เมื่อมองดูดวงตาของหญิงสาวที่เต็มไปด้วยความสนอกสนใจ ซูจื่อหังก็ก้มหน้าถามว่า "วันนี้เจ้าไม่มีอะไรทำ งั้นก็ไปดูกับข้าสิ ไปเดินเล่นอยู่แถว ๆ นั้นก็ได้"

“ได้” ถูซินเยว่พยักหน้าอย่างมีความสุข

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน