หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 73

ด่าเสร็จ ซูเฟิงอี้ก็ไม่กล้าอยู่ต่อหน้าอีกฝ่ายนาน เพราะนางกลัวว่าถูซินเยว่จะอาละวาดขึ้นมากอีก นางจึงไม่ขอเสี่ยง

ดังนั้นเมื่อด่าจนหายโกรธแล้ว ซูเฟิ่งอี๋ก็วิ่งหนีไป

เมื่อมองดูอีกฝ่ายที่วิ่งหนีไป ถูซินเยว่ก็หันมาหาซูจื่อหังและถามขึ้นว่า "เจ้าว่าข้าขี้งกหรือเปล่า?"

“ไม่แน่นอน!” ซูจื่อหังส่ายหน้าหัวมองไปยังถูซินเยว่ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความไว้วางใจ เขาเลิกคิ้วแล้วพูดว่า "ไม่ว่าภรรยาของข้าจะพูดอะไรก็ถูกไปหมด"

ถูซินเยว่ที่ยังคงรู้สึกโกรธในตอนแรก แต่เมื่อได้ยินสิ่งนี้ก็หัวเราะออกมาทันที

เธอพูดว่า "คล้อยตามคนอื่นอย่างไม่หลับหูหลับตาแบบนี้ มันไม่ดีนะ"

“ข้าไม่ได้คล้อยตามอย่างไม่หลับหูหลับตาเสียหน่อย ข้าก็แค่เป็นคนเชื่อฟัง" น้ำเสียงของซู่จื่อหังค่อนข้างจริงจัง

ถูซินเยว่ "..."

เธอยอมแพ้ผู้ชายคนนี้แล้วจริง ๆ

ในความเป็นจริงแล้ว ไม่ใช่ว่าถูซินเยว่จะเสียดายหอยมุกพวกนั้นถึงได้ปฏิเสธซูเฟิ่งอี๋ไป

แต่สำหรับคนหน้าด้านอย่างซูเฟิ่งอี๋นั้น หากมีครั้งที่หนึ่งก็จะต้องมีครั้งที่สองครั้งที่สาม หากครั้งนี้ตนให้หอยมุกกับนางไป ต่อไปไม่ว่าที่บ้านมีของดีอะไร อีกฝ่ายก็คงแบกหน้ามาขออย่างไร้ยางอายอีกเป็นแน่

ถูซินเยว่ไม่ใช่แม่พระ ในทางกลับกันเธอเป็นคนแค้นไม่ลืม

ในตอนที่นางหยูได้รับบาดเจ็บสาหัส และพวกเขาไม่เหลืออะไรเลย ถูซินเยว่ยังจำไม่ลืมมาจนถึงทุกวันนี้ว่าตระกูลซูขับไล่ไสส่งพวกเขาออกไปอย่างเลือดเย็นขนาดไหน

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ถูซินเยว่ก็ถอนหายใจ

โชคดีที่ในที่สุดพวกเขาก็รอดชีวิตจากวันที่มืดมนเหล่านั้นได้ ต่อไปก็จะมีแต่สิ่งดีขึ้นตามมาเรื่อย ๆ !

ในที่สุดทั้งสองคนก็ล้างหอยมุกทั้งหมดจนสะอาด

ใช้เวลาไปสองชั่วยาม ทั้งคู่รู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมากที่ได้หอยมุกกลับบ้านมาไม่น้อย

เมื่อเดินผ่านบ้านของหยวนเป่า ถูซินเยว่ก็หยิบหอยมุกตัวใหญ่ ๆ สองสามตัวมอบให้นางเฉินภรรยาของหยวนเป่า แล้วพูดขึ้นว่า "พวกข้าไปเก็บมาเมื่อเช้า เอามาให้พวกเจ้าลองชิมน่ะ"

หลังจากที่นางเฉินได้ยินคำพูดนั้นก็ชะงักไปเล็กน้อย ถามขึ้นอย่างประหลาดใจว่า "ซินเยว่ เจ้าลงไปในน้ำทำไม?"

“หา?” ถูซินเยว่ชะงัก ไม่เข้าใจว่านางเฉินหมายถึงอะไร เธอเห็นอีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้อย่างลับ ๆ ล่อ ๆ พูดขึ้นว่า "ข้าจะบอกเจ้าให้นะ เป็นภรรยาวันแรกน่ะ ไม่ควรลงไปในน้ำ มันไม่ดีต่อร่างกาย"

“หา?” ถูซินเยว่ยิ่งงงงันมากขึ้นไปอีก

ภรรยาวันแรกอะไรกัน?

เธอแต่งงานเข้ามาในตระกูลซูอย่างน้อยก็ครึ่งปีแล้ว แล้วเธอจะเป็นภรรยาวันแรกได้ยังไงกัน?

เมื่อเห็นว่าเธอไม่เข้าใจสิ่งที่ตนพูด จู่ ๆ นางเฉินก็ดูจนปัญญา จึงได้แต่กระซิบกระซาบอย่างกระวนกระวายว่า "ก็เข้าหอวันแรกอย่างไงล่ะ เมื่อวานนี้... เจ้า.... ก็คือว่า.... สรุปก็คือ วันนี้เจ้าไม่ควรลงไปในน้ำ"

นางเฉินพูดชัดเจนขนาดนี้แล้ว หากถูซินเยว่ยังไม่เข้าใจอีกก็คงเป็นคนที่โง่เง่ามากจริง ๆ เธอสับสนงุนงงอยู่ครู่ใหญ่ ในที่สุดเธอก็ถามขึ้นอย่างงงงันว่า "ไม่ใช่ อยู่ดี ๆ ทำไมเจ้าถึง....."

“แหม ก็เมื่อวานแม่เจ้ามาถึงบ้านข้า ข้าดูก็รู้แล้วล่ะ ยินดีกับเจ้าด้วยนะ!" นางเฉินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ พอสนิทสนมกันถึงได้รู้ว่าท่าทีที่ดูเขินอายนั้น พอได้คุยกับคนที่สนิทก็สามารถพูดได้ทุกเรื่อง

แน่นอนว่าก่อนที่ถูซินเยว่จะทันได้โต้ตอบ เธอก็ได้ยินนางเฉินพูดด้วยสีหน้าที่ไม่อาจจะเข้าใจได้ "วันนี้ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้ดีกว่า เดี๋ยววันหลังข้าจะสอนวิธีตั้งครรภ์เจ้าตัวน้อยให้เจ้าเอง"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน