หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 75

หากยอมแพ้ให้กับพวกเขาในครั้งนี้ ก็จะมีเรื่องทำนองนี้เกิดขึ้นอีกเรื่อย ๆ

แต่นางหยูตัดสินใจแล้ว จึงส่ายหัวแล้วพูดขึ้นว่า "ให้พวกเขาไปเถอะ"

พูดจบ นางก็เดินไปหาแม่เฒ่าตระกูลซูแล้วพูดเบา ๆ ว่า “ท่านแม่ ที่ผ่านมาข้าผิดเอง สุขภาพข้าไม่ค่อยดีจึงไม่ค่อยได้มาเยี่ยมท่าน หลังจากนี้ข้าจะมาเยี่ยมท่านแม่บ่อย ๆ นะ ”

"หึ!" แม่เฒ่าตระกูลซูเหลือบมองนางแล้วพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า "ถือว่าเจ้ายังรู้จักกาลเทศะอยู่นะ"

พูดจบ นางก็ไม่ใส่ใจนางหยู ยกถังหอยมุกขึ้นและเดินจากไป

หลังจากที่ร่างของแม่เฒ่าตระกูลซูพ้นสายตาไปแล้ว นางหยูถึงได้เดินไปนั่งลงบนเก้าอี้อย่างเลื่อนลอยด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก

สีหน้าของถูซินเยว่ก็ดูแย่พอ ๆ กัน

ผลจากการทำงานหนักอย่างเหน็ดเหนื่อยถูกพรากไปในพริบตา แล้วถูซินเยว่จะไม่เสียใจได้อย่างไร?

เดิมทีเธออยากจะลองชิมดูว่าหอยมุกจะอร่อยเพียงไหน

ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่ทำให้เธอโกรธมากขึ้นไปอีกก็คือ แม้เวลาจะผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว แต่นางหยูก็ยังโง่เขลาไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด

“ท่านแม่ ทำไมท่านต้องให้หอยมุกพวกเขาไปด้วย?"

ถูซินเยว่นั่งลงตรงข้ามกับนางหยู

เธอมักจะพูดอะไรตรงไปตรงมาเสมอ

เมื่อนางหยูได้ยินดังนั้น ก็ริมฝีปากสั่นระริกแล้วพูดขึ้นว่า "ข้ารู้ว่าเจ้าอยากพูดอะไร แต่อย่างไรแล้วนางก็เป็นแม่สามีของข้า ข้ารับปากกับพ่อของซูจื่อหังไว้ว่าจะต้องกตัญญูรู้คุณพวกเขา แต่ครึ่งปีมานี้ ข้าไม่ได้ไปเยี่ยมพวกเขาเลยจริง ๆ "

เมื่อพูดถึงตรงนี้ นางหยูก็แสดงสีหน้ารู้สึกผิดอย่างมากและพูดว่า "ไม่ว่าแม่สามีจะทำผิดแค่ไหน แต่นางก็คือแม่สามีของข้า ช่างเถอะ นางอยากกินหอยมุก ก็ให้นางไปเถอะ...."

เมื่อพูดถึงตรงนี้ นางหยูก็ดูโศกเศร้า ราวกับกำลังคิดว่าเมื่อก่อนนางไม่ควรจะปฏิบัติตนเช่นนี้กับแม่เฒ่าตระกูลซู

ถูซินเยว่โกรธมากจนอยากจะเป็นลม

เธอเงียบไปครู่หนึ่ง และเพื่อป้องกันไม่ให้ใช้คำพูดรุนแรงขณะที่กำลังโกรธอยู่ เธอจึงตัดสินใจแบกจอบออกไปขุดดินก่อน

ตอนเย็น หลังจากที่ซู่จื่อหังกลับมา ถูซินเยว่ก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟัง

เมื่อซูจื่อหังได้ยินดังนั้น เขาก็ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า "ท่านย่าและท่านป้าทำเกินไปจริง ๆ กล้ามารังแกท่านแม่เช่นนี้"

“และท่านแม่ก็เต็มใจที่จะถูกรังแก!” เมื่อคิดถึงตรงนี้ ถูซินเยว่ก็รู้สึกพูดไม่ออก

เดิมทีเธอคิดว่าความคิดที่เธอปลูกฝังให้กับนางหยูในตลอดหกเดือนที่ผ่านมาจะสามารถเปลี่ยนความโง่เขลาของอีกฝ่ายได้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอคงจะไร้เดียงสาเกินไป

แม่เฒ่าตระกูลซูเข้ามาพูดแค่สองสามคำ นางหยูก็ยอมแพ้ไปง่าย ๆ

ถูซินเยว่ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห เธอเตะเท้าไปที่ธรณีประตูจนเจ็บระบม

ซูจื่อหังรีบเข้าไปจับขาของเธอไว้แล้วพูดอย่างจนใจ "โมโหก็โมโหไปสิ จะลงโทษตัวเองทำไม"

“ข้าก็แค่ไม่ทันระวังน่ะ!"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน