หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 76

วันต่อมา ซูจื่อหังก็ทำตามสัญญา ลุกมาเก็บหอยกาบที่แม่น้ำแต่เช้า เมื่อถูซินเยว่ตื่น ก็เห็นถังน้ำในลานบ้านใส่หอยกาบไว้เต็มถัง

และจำนวนยังเยอะกว่าวันนั้นอีกเล็กน้อยด้วย

ก่อนหน้านี้ถูซินเยว่ไปกับเขาด้วย ทั้งสองคนช่วยกันเก็บไปหนึ่งชั่วยามถึงเก็บได้มากขนาดนี้ ซึ่งเดาได้เลยว่าวันนี้ซูจื่อหังตื่นไปเก็บตั้งแต่ตอนไหน

นึกไม่ถึงว่าชายหนุ่มจะรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับตนเอง ทำให้ถูซินเยว่รู้สึกหวานชื่นในใจ

เธอไปตักน้ำมา หลังจากล้างหน้าเสร็จก็ทาครีมบำรุงด้วยความระมัดระวัง

เธอผสมน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ไปในครีมบำรุงด้วย หมู่นี้รอยแผลเป็นที่หลงเหลือจากฝีหนองบนใบหน้าของถูซินเยว่ค่อยๆ จางลงแล้ว ซึ่งทำให้ใบหน้าเธอเนียนเด้งดั่งผิวของไข่ต้ม

เมื่อมองดูตนเองที่ค่อยๆ เปลี่ยนแปลงไปทุกวันในกระจก ถูซินเยว่ก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก

เพียงแต่เมื่อเธอนับๆ ดู ก็ดูเหมือนว่าจะถึงเวลาที่ต้องขึ้นไปเอาเหยื่อบนภูเขาอีกแล้ว

หลังจากกินข้าวและเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ถูซินเยว่ก็ตั้งใจจะขึ้นภูเขาไปคนเดียว

แต่คิดไม่ถึงว่าอยู่ๆ ซูจื่อหังจะเดินออกมาจากในบ้าน พูดว่า "ข้าไปกับเจ้าด้วย"

เมื่อถูซินเยว่มองไป ก็เห็นว่าอีกฝ่ายตอนที่เดินเข้าไปเมื่อสักครู่ยังสวมชุดคลุมยาว แต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย แสดงให้เห็นว่าเขาคิดไว้แต่แรกแล้ว

แต่...

หญิงสาวลังเลเล็กน้อย

ตลอดเวลาที่ผ่านมา นางหยูและซูจื่อหังต่างก็เข้าใจว่าเหยื่อที่เธอล่ามาล้วนได้มาจากที่เธอวางกับดักจับมา แต่มีเพียงตัวของถูซินเยว่ที่รู้ว่า ช่วงนี้เธอได้รักษาความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับเสี่ยวหวง

ทุกครั้งที่เธอขึ้นไปบนภูเขา เธอจะนำน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ไปเลี้ยงเสี่ยวหวง ส่วนเสี่ยวหวงก็จะรับผิดชอบนำเหยื่อมาแลกกับตนเอง

เสือที่รู้ความตัวนี้ไม่เคยลืมเรื่องนี้เลยสักครั้ง

เธอรู้ว่าเสี่ยวหวงไม่ทำร้ายผู้คน แต่ซูจื่อหังไม่รู้

หลังจากครุ่นคิดครู่หนึ่ง ถูซินเยว่ก็ส่ายหน้าปฏิเสธ "ข้าไปเองคนเดียวก็พอ เจ้าพักผ่อนรอข้าอยู่ที่บ้านเถิด"

"เพราะอะไร?" ซูจื่อหังไม่พอใจ ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า "เมื่อก่อนข้าอยู่สำนักบัณฑิต ไม่อาจขึ้นภูเขาเป็นเพื่อนเจ้า นั่นเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ แต่ตอนนี้ข้าปิดเทอมกลับมาแล้ว ทั้งๆ ที่ข้าอยู่บ้านก็ว่างไม่มีอะไรทำ ยังต้องปล่อยให้เจ้าขึ้นภูเขาคนเดียว ข้าทำใจไม่ได้"

ซูจื่อหังพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่าย ถูซินเยว่ก็กลั้นขำไม่ไหว ระเบิดหัวเราะออกมา

"บนภูเขาไม่อันตรายสักหน่อย เจ้าก็ปล่อยให้ข้าไปคนเดียวเถอะ"

"ไม่ได้!" ซูจื่อหังส่ายหน้า และพูดว่า "ใครว่าบนภูเขาไม่อันตราย แผ่นหลังข้ายังมีแผลอยู่เลย"

ขณะที่พูดเขาก็ไม่อยากจะยืดเยื้อกับถูซินเยว่ จึงแย่งตะกร้าของอีกฝ่ายมาแบกไว้เอง จากนั้นก็จับมือถูซินเยว่เดินไป

หัวรั้นจริงๆ เลย!

ถูซินเยว่ยกมือนวดขมับอย่างจนปัญญา ช่างเถอะๆ ตนเองล่าสัตว์มาได้อย่างไร นานๆ เข้าก็ไม่อาจปิดบังซูจื่อหังได้อยู่ดี ในเมื่ออีกฝ่ายเป็นสามีของตนเอง ตนเองก็ควรเรียนรู้ที่จะเชื่อใจอีกฝ่าย

อีกอย่าง เสี่ยวหวงก็น่ารักขนาดนี้ ซูจื่อหังต้องไม่กลัวแน่นอน

เกรงว่าตัวถูซินเยว่ ณ ตอนนี้ที่กำลังบ่นว่าในใจคงลืมไปแล้วว่า เมื่อสองเดือนก่อนตอนที่ตนเองเพิ่งได้พบกับเสี่ยวหวงแรกๆ ก็ถูกอีกฝ่ายขู่จนตกใจกลัวหนีหัวซุกหัวซุน คินนั้นที่กลับถึงบ้านยังฝันร้ายด้วย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน