หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 77

ภูมิใจ?

ถูซินเยว่ไม่เข้าใจ

ไม่กลัวตนเองก็แล้วไปเถอะ แต่จะภูมิใจเรื่องอะไรกัน?

ทว่าซูจื่อหังกลับหันหน้ามา และพูดด้วยแววตาเป็นประกายว่า "หากไม่ใช่เพราะภรรยาข้ามีจิตใจเมตตา ก็คงไม่ประสบโอกาสเช่นนี้ นอกจากนี้จะมีใครที่ไหนที่สามารถเป็นเพื่อนกับเสือ ที่รักเจ้าเป็นคนแรกเลย ข้าก็ต้องภูมิใจอยู่แล้ว"

นึกไม่ถึงว่าไอ้หนุ่มหลังเขาเวลาพูดชมเชยใครจะตรงไปตรงมาแบบนี้

ถูซินเยว่ไอกระแอมแก้เขินเพราะคำชมของซูจื่อหัง

ใบหน้าของหญิงสาวอมสีแดงระเรื่อ เธอเบือนหน้าหนี ไม่มองซูจื่อหัง เพื่อไม่ให้ตนเองเคอะเขินไปมากกว่านี้

ทว่าซูจื่อหังกลับแอบมองใบหน้าด้านข้างของถูซินเยว่อยู่ตลอด เขาพบว่าภรรยาของตนเองนับวันยิ่งสดสวย แม้แต่ตอนที่เขินอายก็ยังเปรียบดั่งบุปผางาม น่ารักเป็นอย่างมาก

ขึ้นภูเขาครั้งนี้ได้ของติดไม้ติดมือกลับมาด้วย ทั้งสองคนรู้สึกดีใจมาก

ซูจื่อหังคิดไว้ว่ากลับถึงบ้านจะทำผัดเผ็ดกระต่ายให้ถูซินเยว่กิน ระหว่างทางไม่มีอะไรทำ เขาจึงเล่าเรื่องสนุกๆ ในสำนักบัณฑิตให้อีกฝ่ายฟัง เมื่อถึงตรงที่ตลก ถูซินเยว่ก็ขำจนตัวโอนตัวเอน

บรรยากาศของทั้งคู่นับว่าเป็นไปด้วยดีตลอดทาง

ภายใต้แสงตะวันในฤดูหนาว ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ รูปโฉมหล่อเหลา กับหญิงสาวรูปร่างอิ่มเอิบ หน้าตาน่ารักไร้เดียงสา

ภาพนี้ได้ตกอยู่ในสายตาของคนที่เจตตาไม่ดี

"นั่นซูจื่อหังไม่ใช่รึ? เจ้าว่าคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เป็นใคร? ถูชิวหลานถือผักตระกร้าหนึ่ง ยืนมองแผ่นหลังของทั้งสองคนด้วยความสงสัย ถูหมิงซวนก็มองตามด้วยใบหน้าสงสัย

แม้ว่าตระกูลถูและตระกูลซูจะอยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน แต่ตระกูลหนึ่งอยู่ฝั่งตะวันตก อีกตระกูลหนึ่งอยู่ฝั่งตะวันออก และปกติถูซินเยว่ก็วุ่นอยู่กับการหาเงิน ไม่ค่อยได้กลับบ้าน ดังนั้นพวกเขาจึงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าถูซินเยว่ผอมลงแล้ว

"ไม่รู้จัก เหมือนไม่เคยเห็นมาก่อน" ถูหมิงซวนขมวดคิ้วและพูด

หมู่นี้ชีวิตในตระกูลเหลียงของนางไม่ราบรื่นอย่างมาก จึงเริ่มจะคิดถึงความดีของซูจื่อหังขึ้นมา เมื่อคิดถึงลักษณะของซูจื่อหังที่ทั้งตัวสูง หล่อเหลาและอ่อนโยน และหันมาดูเหลียงปินตัวเตี้ยๆ ตันๆ ถูหมิงซวนก็รู้สึกหงุดหงิดในใจ

นางมองซูจื่อหังจนใจลอย และไม่ได้คิดอะไรมาก

ทว่ากลับเป็นถูชิวหลานซึ่งมีนิสัยชอบยุแยงตะแคงรั่ว แสยะยิ้มเบาๆ อย่างอดไม่ได้

"ท่านแม่ยิ้มอะไรหรือ?"

"เจ้าช่างโง่เสียจริง" ถูชิวหลานยิ้มและพูดว่า "ไม่ต้องไปสนใจว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แต่ไม่ใช่ยัยซินเยว่หญิงอ้วนอัปลักษณ์แน่นอน นึกไม่ถึงว่าซูจื่อหังจะแอบคบชู้ เจ้าว่าถ้าเรื่องนี้รู้ไปถึงหูของอาสี่และอาสะใภ้สี่ของเจ้า พวกเขาจะโมโหจนกินข้าวไม่ได้กลืนปลาไม่ลงกันไหม"

ถูชิวหลานเป็นคนชอบสร้างปัญหาความปั่นป่วนมาแต่ไหนแต่ไร เมื่อพูดถึงตรงนี้ นางก็ทนไม่ไหวอีกแล้ว ยกมือขึ้นมาปิดปากและหัวเราะจนตัวเอน

เมื่อถูกแม่เตือนสติ ถูหมิงซวนก็รู้สึกตัว

ท่านแม่พูดถูก ซูจื่อหังกำลังรังเกียจที่ถูซินเยว่น่าเกลียดเกินไป จนขนาดทนไม่ไหวต้องแอบกินเล็กกินน้อยนอกบ้าน

แต่ก็จริง ซูจื่อหังต้องเผชิญหน้ากับหญิงอ้วนอัปลักษณ์ที่ฝีหนองเต็มหน้าอย่างถูซินเยว่ทุกวันก็ค่อนข้างจะลำบากอีกฝ่ายอยู่เหมือนกัน

จำได้ว่าครั้งก่อนถูซินเยว่ยังเอาปิ่นเงินที่ซูจื่อหังให้มาอวดตนเองอยู่เลย ถ้าเธอรู้เรื่องนี้เข้า ดีไม่ดีอาจโมโหจนเขมือบกินปิ่นเงินเข้าไปทั้งอันเลยก็ได้

ความสะใจปรากฏบนใบหน้าของหญิงสาว

"ไปๆ เรารีบกลับบ้านกัน เอาเรื่องนี้ไปบอกทุกคน"

ครุ่นคิดอยู่นาน ถูวินเยว่เองก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร ก็เลยเข้าไปคิดหาวิธีในมิตินั่นเอง

เมื่อฟังเธอพูดจบ ฉงเป่าก็ครุ่นคิดอย่างจริงจังครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "มิติไม่ให้ผู้ดูแลได้รับผลประโยชน์โดยไม่มีการลงมือลงแรง ดังนั้นในนี้จึงมีแค่เพียงภาพแบบและคำอธิบายวิธีการจับปลา ไม่มีของที่สำเร็จพร้อมใช้งาน"

"เข้าใจแล้ว!" เมื่อถูซินเยว่ได้ยินดังนั้นก็รู้สึกเศร้าสร้อยห่อเหี่ยว

แต่หลังจากนั้นครู่หนึ่งเธอก็กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง และพูดว่า "ช่างเถอะ ไม่มีแบบพร้อมใช้งานก็ไม่เป็นไร เจ้าภาพแบบและหนังสือมาให้ข้า ข้าไปคิดหาวิธีเอาเอง"

ฉงเป่าหาววอด และมองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า

แม้ว่าในตอนแรกเขาจะไม่ได้ชอบผู้ดูแลคนนี้มากนัก เพราะผู้ดูแลคนนี้หน้าตาน่าเกลียดมากๆ แถมยังอ้วน พูดจาก็โผงผาง

แต่เมื่อรู้จักกันนานวันเข้า ฉงเป่าก็พบข้อดีที่มีค่าอย่างมากของหญิงสาว

นั่นก็คือไม่ว่าถูซินเยว่จะพบเจอกับเรื่องอะไร เธอก็จะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เพียงจุดนี้ช่างล้ำค่าเป็นอย่างมาก ถ้าเปลี่ยนไปเป็นคนอื่นไม่มีทางที่จะทำได้เสียด้วยซ้ำ

หลังจากที่ถูซินเยว่ได้ภาพแบบและหนังสือ เธอก็เก็บหนังสือเอาไว้ในมิติ และภาพแบบออกไปด้วย ยุคโบราณไม่มีวัสดุที่ใช้ทำลอบดักกุ้ง แต่เธอคิดไตร่ตรองดูแล้วก็พบสิ่งที่สามารถใช้แทนได้

อย่างเช่นเส้นด้านที่มีความเหนียวสูงมาก

เมื่อคิดได้ดังนั้นถูซินเยว่ก็ลงมือทำทันที เธอขอให้ซูจื่อหังช่วยหาวัสดุมาให้ ตั้งใจว่าจะทดลองฝีมือด้วยการลองทำลอบดักกุ้งอันเล็กดูเองก่อน

ซูจื่อหังไม่ได้สงสัยอะไร และช่วยเธอหาวัสดุมาโดยที่ไม่ปริปากถามสักคำ

หลังจากที่ได้วัสดุมา ถูซินเยว่ก็เริ่มขลุกตัววิจัยทดลองอยู่ที่ลานหลังบ้านคนเดียว