หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 78

เพราะมีภาพแบบ ดังนั้นถูซินเยว่ที่ทำลอบดักกุ้งตามแบบจึงไม่ยากเย็นมากนัก

หลังจากที่ซูจื่อหังเพาะปลูกเสร็จก็มาช่วยเธอทำด้วย ทั้งสองคนขลุกรวมกันอยู่พักใหญ่ ลอบดักกุ้งก็เพิ่งทำไปได้แค่ส่วนหนึ่ง ถูซินเยว่มองไปที่แบบก็พบว่ามันยังห่างไกลจากความสำเร็จมาก

หญิงสาวลุกขึ้นบิดขี้เกียจด้วยความเซ็งๆ และพูดว่า "หนทางอีกยาวไกล!"

ซูจื่อหังอมยิ้มและพูดว่า "ใช้สำนวนเป็นแล้วหรือ?"

หลังจากที่คลุกคลีอยู่กับถูซินเยว่เป็นเวลานาน เขาก็เพิ่งรู้ว่าหญิงสาวเหมือนดั่งขุมทรัพย์ล้ำค่าที่ซ่อนสิ่งต่างๆ ซึ่งเขาไม่รู้ไว้มากมาย

อย่างเช่นบางครั้งถูซินเยว่ก็เสนอความคิดที่ตนเองไม่เคยรู้จักมาก่อน และบางทีอีกฝ่ายก็จะพูดประโยคแปลกประหลาดที่ตนเองนั้นไม่เคยแม้จะได้ยินมาก่อนเสียด้วยซ้ำ

นอกจากนี้ทั้งๆ ที่ถูซินเยว่ไม่เคยร่ำเรียนมาก่อน แต่บางครั้งสิ่งที่เธอพูดออกมากลับมีเหตุมีผลมีน้ำหนักน่าเชื่อถือ ขนาดที่แม้แต่ตนเองก็ต้องยอม

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ดวงตาของซูจื่อหังก็ฉายแววความภาคภูมิใจ

เขายื่นมือออกมานวดไปที่หน้าผากของภรรยา ในใจพลางคิดว่าภรรยาของตนเองนั้นช่างแตกต่างจากทุกๆ คนเสียจริง

"รอทำลอบดักกุ้งเสร็จแล้ว ยังต้องต่อเรือเล็กอีกลำหนึ่ง" ถูซินเยว่หน้านิ่วและพูดว่า "เรือเล็กต่อค่อนข้างยาก ไปให้ช่างไม้ในหมู่บ้านต่อน่าจะดีกว่า"

"บ้านของต้าจู้อย่างไรล่ะที่เป็นช่างไม้ ถึงเวลาเจ้าเอาไปให้เขาก็ได้" ซูจื่อหังถามต่อว่า "เจ้าจะไปจับปลาจริงๆ หรือ?"

"แน่นอนอยู่แล้ว!"

เมื่อเห็นว่าน้ำเสียงของซูจื่อหังมีความสงสัย ถูซินเยว่ก็รีบเงยหน้าขึ้นพร้อมกับดวงตาที่เป็นประกาย จากนั้นก็พูดว่า "นี่เป็นโอกาสการค้าขาย เจ้าไม่เข้าใจ ถึงเวลาหากข้าทำเรื่องนี้ให้สำเร็จได้จริงๆ บางทีพวกเราก็อาจหลุดพ้นจากความยากจนได้เสียที"

"เจ้าเนี่ยนะ" ซูจื่อหังนวดหน้าผากของถูซินเยว่เบาๆ และถามว่า "เจ้าว่ายน้ำเป็นไหม?"

ไม่ใช่ว่าเขาดูถูกถูซินเยว่ แต่ซินเยว่ในอดีตทั้งอ้วนทั้งกลม แล้วยังเป็นยัยซื่อบื้อที่ไม่ฉลาดนัก จึงว่ายน้ำไม่เป็นแน่นอน

"ข้าว่ายไม่เป็น แต่ฝึกได้นี่นา" ถูซินเยว่เงยหน้าขึ้น มองไปที่ซูจื่อหังด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม จากนั้นก็พูดว่า "เจ้าต้องว่ายน้ำเป็นแน่นอน เจ้าก็สอนข้าสิ"

เมื่อเห็นดวงตาเป็นประกายของหญิงสาวมีแววความนับถือปรากฏ เดิมทีซูจื่อหังอยากปฏิเสธ แต่ตอนนี้กลับปฏิเสธไม่ลงคอเสียแล้ว เขาไอกระแอม จากนั้นก็เลิกคิ้วถามว่า "เจ้าจะฝึกว่ายน้ำจริงๆ หรือ?"

"แน่นอน หรือมันจะเป็นเรื่องโกหกได้อีกอย่างนั้นหรือ?" ถูซินเยว่หัวเราะ แล้วเดินไปยืนข้างๆ ซูจื่อหัง เดิมทีเธอมีสิ่งที่จะพูด แต่เมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่าย ก็อดที่จะก้มหัวลงไม่ได้ ไหล่บางสั่นกระตุก และหัวเราะออกมา "หรือว่าเจ้าก็ว่ายน้ำไม่เป็น ก็เลยไม่อยากสอนข้า?"

"ข้าว่ายเป็นอยู่แล้ว" แม้จะรู้ว่าหญิงตั้งใจพูดยุแหย่ตนเอง แต่ซูจื่อหังก็ยังติดกับดักอย่างห้ามไม่ได้

"หากเจ้าไม่เชื่อ ข้าจะพาเจ้าไปว่ายน้ำที่แม่น้ำคืนนี้เลย"

"ทำไมถึงเป็นตอนกลางคืน?" ถูซินเยว่ไม่เข้าใจ มันควรจะเป็นตอนกลางวันมิใช่หรือ?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน