หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 79

"ตระกูลซูยากจนมากๆ ไม่ใช่หรือ?" ทำไมอยู่ดีๆ ถึงใจกว้างขนาดนี้?

ภรรยาของต้าจู้คิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ

ต้าจู้กลับแสยะยิ้ม และมองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่เหมือนมองคนโง่เขลา เขาเก็บเหรียญทองแดงทั้งหมดบนโต๊ะกลับเข้าไปในถุงพร้อมพูดว่า "ใครบอกเจ้าหรือว่าตระกูลซูยากจนมาก? หมู่นี้ซินเยว่นำอาหารป่าไปให้บ้านหยวนเป่าบ่อยๆ เจ้าไม่รู้เลยหรือ? มีสะใภ้แบบนี้ทั้งคน ตระกูลซูยังเรียกว่าจนอีกงั้นรึ?"

"ถูซินเยว่อีกแล้วหรือ..." ภรรยาของต้าจู้ขมวดคิ้ว

ตั้งแต่ที่เกิดเรื่องหลางฮุยเมื่อสองเดือนก่อนก็ไม่มีใครกล้ามีปัญหากับถูซินเยว่ซึ่งๆ หน้าอีก

นอกจากนี้ จากการที่ซูเฟิ่งอี๋ปล่อยข่าวทั้งเจตนาและไม่เจตนานั้นทำให้ทุกคนรู้วึกว่าถูซินเยว่มีนิสัยดุร้าย ชอบใช้กำลังทำร้ายผู้คน ดังนั้นทุกคนจึงพยายามเลี่ยงอีกฝ่าย

ภรรยาของต้าจู้เองก็เช่นกัน ก่อนหน้านี้นางเคยเตือนภรรยาของหยวนเป่าไปหลายครั้งว่าให้อยู่ห่างจากถูซินเยว่ แต่น่าเสียดายที่อีกฝ่ายไม่ได้เชื่อคำพูดของตนเอง กลับยิ่งสนิทชิดเชื้อกับถูซินเยว่มากขึ้น และหมู่นี้ภรรยาของหยวนเป่าก็แทบจะไม่มาเล่นกับนางเลย

เดิมทีภรรยาของต้าจู้ยังรอหัวเราะเยาะภรรยาของหยวนเป่า แต่นึกไม่ถึงว่าถูซินเยว่จะดีกับภรรยาของหยวนเป่ามมากขึ้นทุกวัน

เรื่องนี้ทำให้นางรู้สึกเสียสมดุลในใจอย่างมาก

"ยัยถูซินเยว่ใช้วิธีการอะไรและหาเงินมาจากที่ไหนกันแน่?" ภรรยาของต้าจู้กรอกลูกตาไปมา และฉายแววหลักแหลมขึ้นมา

ซูจื่อหังนำของไปส่งให้บ้านหยวนเป่าแล้ว ก็กลับบ้านตนเองไปช่วยถูซินเยว่ทำลอบดักกุ้งต่อ

ห้าวันต่อมา ต้าจู้นำเรือที่ต่อเสร็จไปส่งที่บ้านของซูจื่อหัง

"เรือลำนี้ดูแข็งแรงดี พี่ต้าจู้ ขอบคุณพี่มาก" ถูซินเยว่เดินมาถึงด้านหน้าของเรือ และใช้มือเคาะไปที่ตัวเรือ จากนั้นก็พยักหน้า

ต้าจู้ยกมือขึ้นลูบศรีษะของตนเองทันที และพูดว่า "ไม่มีปัญหาก็ดีแล้ว ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ข้าขอตัวกลับก่อนล่ะ"

"ต้าจู้เอ้ย จะอยู่กินข้าวที่นี่ก่อนไหม" ขณะนั้นนางหยูไเดินออกมาจากในบ้าน ยิ้มและพูดว่า "หมู่นี้ไม่เห็นเจ้ามาเที่ยวที่บ้านเลย อาหารเที่ยงเสร็จพอดี เจ้ากินก่อนแล้วค่อยกลับสิ"

"ไม่ได้หรอก แม่นางโจวยังรอข้าอยู่ที่บ้าน..." ต้าจู้รีบพูดขึ้น แม่นางโจวที่เขาพูดถึงก็คือภรรยาของต้าจู้นั่นเอง

ที่จริงแล้วเป็นเพราะแม่นางโจวหมู่นี้ต้าจู้จึงมักจะปล่อยข่าวลือของถูซินเยว่ลับหลังอยู่บ่อยๆ ดังนั้นเขาจึงรู้สึกไม่ดีที่ต้องทานอาหารที่นี่ แม้แต่ตัวเขาก็ยังรู้สึกอับอายขายหน้า แต่นึกไม่ถึงว่านางหยูจะเซ้าซี้ให้ต้าจู้อยู่ทานอาหารที่บ้านให้ได้

คนในชนบทก็เป็นเช่นนี้ หากใครช่วยเหลืออะไรครอบครัวตนเอง การชักชวนให้อีกฝ่ายทานอาหารที่บ้านนั้นเป็นเรื่องที่ปกติสมควรอย่างยิ่ง ซึ่งนางหยูไม่ได้คิดอะไรมากมาย

ด้วยความเซ้าซี้ซ้ำไปซ้ำมาของนางหยู ต้าจู้จึงได้แต่อยู่ทานอาหารด้วย

เมื่ออาหารเที่ยงถูกนำมาจัดวางบนโต๊ะ ก็ทำให้เขาตะลึง นึกไม่ถึงว่าอาหารเที่ยงของตระกูลซูจะจัดเต็มมากขนาดนี้

เนื้อกระต่ายหนึ่งจาน แครอทหนึ่งจาน ยังมีผัดพริกกับแกงจืดฟักทอง และข้างๆ ยังมีไข่ตุ๋นด้วย...เอ่อ...เดิมทีต้าจู้ไม่อยากอยู่ทานอาหารที่นี่ แต่เมื่อเห็นอาหารที่อยู่บนโต๊ะไม้ ทันใดนั้นท้องก็รู้สึกหิวขึ้นมา

หลังจากที่ทานอาหารเสร็จ ในตอนที่เดินทางกลับ ต้าจู้รู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก เขาไม่ควรฟังคำเหล่านั้นที่ให้ตัดความสัมพันธ์กับตระกูลซูของภรรยาเลย หากไม่ใช่เพราะคำพูดของแม่นางโจว บางทีตอนนี้ความสัมพันธ์ของเขากับตระกูลซูอาจจะยังสนิทกันดีดังเช่นในอดีตก็ได้

เมื่อเห็นตระกูลซูในตอนนี้ อันที่จริงต้าจู้เองก็คาดหวังเช่นกัน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน