หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 81

เมื่อเห็นแววตาสนุกสนานของถูซินเยว่ ซูจื่อหังก็ก้มมองหลังแขนของตนเองทีหนึ่ง จากนั้นก็หันหลังกลับ เดินไปตรงหน้าถูซินเยว่และพุูดว่า "เจ็บ"

เมินถูหมิงซวนไปเฉยๆ เลย

ถูหมิงซวนกระตุกมุมปาก ดวงตาฉายแววความโกรธ นางกัดฟันมองไปที่ซูจื่อหัง มือที่อยู่ในแขนเสื้อกำเข้าหากันแน่น เพราะคิดไม่ถึงเลยว่าชายหนุ่มจะไม่ไว้หน้าตนเองขนาดนี้

ถูหมิงซวนโกรธจนคลุ้มคลั่ง ทว่าถูซินเยว่กลับดีใจจนอยากหัวเราะเสียงดัง

โหดสุดๆ ไปเลย! เดิมทีเธอคิดว่าอย่างมากซูจื่อหังก็คงพูดสักประโยคสองประโยคกลบเกลื่อนถูหมิงซวน

แต่นึกไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะไม่พูดอะไร และเมินใส่กันเลย

ไม่ใช่แค่เพียงเท่านี้ ยังดึงตนเองไปกุ๊กกิ๊กให้อีกฝ่ายดูด้วย

ในเมื่อซูจื่อหังจะมาไม้นี้ ถูซินเยว่ก็ไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว

หญิงสาวก้มหน้าลง เป่าไปที่แผลของเขา จากนั้นก็ยื่นมือออกมาลูบไปที่หลังแขนของเขาเบาๆ และพูดด้วยความเป็นห่วงว่า "ลำบากเจ้าแล้ว กลับไปข้าจะชดเชยให้นะ"

"อื้อ" ซูจื่อหังรีบพยักหน้า มุมปากเผยรอยยิ้มจางๆ ให้เห็น

เดิมทีชายหนุ่มก็หน้าตาหล่อเหลาอยู่แล้ว พอยิ้มแบบนี้ก็ยิ่งหล่อไร้ที่ติมากขึ้น

เมื่อเห็นทั้งสองคนคลอเคลียกันไปมา ถูหมิงซวนที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็โกรธจนแทบบ้า นางส่งเสียงฮึดฮัด จากนั้นก็หันหลังจากไป

เมื่อเห็นแผ่นหลังของหญิงสาวไกลออกไป ถูซินเยว่ก็เอามือกุมท้องระเบิดหัวเราะออกมา กลับเป็นนางหลินที่ยืนอยู่ด้านข้าง ส่ายหน้าอย่างจนปัญญา และพูดว่า "ซินเยว่ เจ้าแกล้งกันเกินไปแล้ว"

"ข้าไม่ได้แกล้งเสียหน่อย ท่านดูท่าทีของนางเมื่อกี้นี้สิ คนที่เขาไม่รู้คงคิดว่านางจะมาให้ท่าสามีข้าเสียอีก" ถูซินเยว่ส่งเสียงฮึดฮัด เธอเป็นคนที่หวงแหนสิ่งของมากๆ ถ้าใครกล้ามาให้ท่าสามของเธอ ก็ต้องเตรียมใจโดนสั่งสอนให้ดี

ซูจื่อหังที่ได้ยินคำว่า "สามี" ก็รู้สึกชื่นมื่นไปทั้งตัว แม้แต่แผลบนหลังมือก็รู้สึกไม่ค่อยเจ็บเท่าไรแล้วด้วย

"ท่านแม่ แผลที่หลังท่านเป็นอย่างไรบ้าง?" ทันใดนั้นถูซินเยว่ก็นึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้ จึงถามอย่างอดไม่ได้ "เมื่อกี้ท่านย่าลงมือหนักเกินไปแล้ว ท่านย่าคิดจะตีข้าให้ตายไปเลยหรือไง"

ถูซินเยว่รู้สึกว่าถ้ารับไม้นั้นที่ฟาดลงมามีหวังดั้งได้หักแน่ๆ

"ย่าเจ้าไม่ได้ตั้งใจ ท่านคิดว่าเจ้าเป็นหญิงเลวที่มาให้ท่าจื่อหังน่ะ" นางหลินถูกแม่เฒ่าตระกูลถูตีแล้ว แต่ก็ยังช่วยพูดแทนอีกฝ่าย ทันใดนั้นถูซินเยว่ก็กระตุกมุมปากอย่างช่วยไม่ได้

แม่เฒ่าตระกูลถูทำเพื่อตนเองหรือ เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ นางเพียงแค่ทำเพื่อชื่อเสียงของตระกูลถูเท่านั้น บวกกับครั้งก่อนตนเองร่วมมือกับซูจื่อหังสั่งสอนเหลียงปินไปด้วย แม่เฒ่าตระกูลถูคงรู้สึกตะขิดตะขวงใจอยู่นานแล้ว

ถ้าหวังดีเพื่อเธอจริงๆ ก็ไม่มีทางที่จะร้อนใจมากที่นี่โดยบุ่มบ่ามเช่นนี้ นี่ก็แสดงว่าตั้งใจจะทำให้เป็นเรื่องใหญ่เรื่องโต เพื่อให้เธอโงหัวไม่ขึ้นอีกต่อไปไม่ใช่รึไง?

ถ้าทุกคนรู้ว่าเธอเพิ่งแต่งงานได้ครึ่งปี สามีก็ออกไปหากินนอกบ้าน ก็คงจะโดนตำหนิจากผู้คนว่าเธอที่เป็นภรรยาทำหน้าที่ได้ไม่ดี

ถูซินเยว่นั้นเข้าใจดีถึงความคิดคนโบราณยุคศักดินาที่มักให้ความสำคัญกับผู้ชายมากกว่าผู้หญิง

เธอไม่อยากให้นางหลินต้องถกเถียงว่าใครถูกใครผิด ถูซินเยว่จึงพูดกำชับว่า "กลับไปแล้วท่านต้องทายานะ รออีกสักระยะหนึ่ง ข้ากับท่านพี่ซูจะไปเยี่ยมพวกท่าน"

นางหลินพยักหน้า

หลังจากที่กำชับนางหลินเสร็จแล้ว ถูซินเยว่ก็มองไปที่ถูซาน พูดว่า "ท่านพ่อ พาท่านแม่กลับไปเถอะ ข้ายังต้องไปจับปลากับท่านพี่ซูต่อ"

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะถูซินเยว่รู้สึกไปเองหรือเปล่า เหมือนว่าถูซานจะไม่ได้สนใจในตัวของลูกสาวคนนี้มากนัก จะว่าดีด้วยก็ไม่เชิง ไม่ดีด้วยก็ไม่ใช่ ดังนั้นเธอจึงไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์พ่อลูกอะไรกับอีกฝ่ายมากมายนัก

"อื้อ" ซูจื่อหังพยักหน้า เมื่อเห็นมือที่แดงเพราะความหนาวของถูซินเยว่ ก็รู้สึกปวดใจ

ทั้งคู่กลับถึงบ้าน นางหยูก็ต้มน้ำร้อนไว้รอให้พวกเขาล้างหน้าล้างขากันแล้ว

ซูจื่อหังช่วยถูซินเยว่ปรับอุณหภูมิน้ำจนได้ที่แล้วจึงยกไปไว้ตรงหน้าหญิงสาว ให้เธอแช่มือ เพื่อป้องกันไม่ให้กลายเป็นแผลเปื่อยจากอากาศที่หนาวเกินไป

ทว่าถูซินเยว่กลับกังวลแผลบนแขนของเขา หลังจากล้างหน้าแปรงฟัน จึงไปนำยามาทาให้เขา หมู่นี้ถูซินเยว่ไม่เพียงแต่ทำครีมเบารุงหน้าอย่างเดียว แต่ยังทำยาสำหรับทาแผลหกล้ม และแผลแมลงกัดต่อยด้วย ยาทาทั้งหมดที่จำเป็นต่อชีวิต เธอได้ทำมันไว้อย่างละนิด

"ที่รัก เจ้าช่างมีความสามารถยิ่งนัก" ทั้งคู่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้เตี้ย ซูจื่อหังมองหน้าหญิงสาวที่กำลังทายาให้ตนเอง เขารู้สึกเหมือนว่าถูกห้อมล้อมไปด้วยความสุข

ถูซินเยว่ไม่ได้ตอบกลับ ระยะนี้ชายหนุ่มปากหวานมากขึ้นเรื่อยๆ จนเธอแทบจะรับมือไม่ไหวอยู่แล้ว

หลังจากที่ทายาให้ซูจื่อหังเสร็จแล้ว เธอก็ทาครีมบำรุงให้ตนเอง จากนั้นก็เตรียมถอดเสื้อผ้านอน

เสื้อผ้าของหญิงสาวถูกวางไว้บนเก้าอี้ ซูจื่อหังสังเกตุเห็นทันทีว่าเสื้อผ้าของอีกฝ่ายนั้นเก่ามากแล้ว

เมื่อคิดได้ดังนั้น ชายหนุ่มก็ขมวดคิ้ว ตัดสินใจว่าตอนที่เข้าไปในเมืองอีกสองสามวันให้หลังต้องซื้อเสื้อตัวใหม่มาให้ถูซินเยว่

ภรรยาของเขาหน้าตาดี ก็ควรต้องใส่เสื้อผ้าที่สวยงาม

ทั้งคู่นอนอยู่บนเตียง ส่วนนางหยูนอนหลับไปแล้ว

ค่ำคืนเงียบสงัด รอบๆ เหลือเพียงเสียงของลมหายใจ