หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 84

"พี่หยู" หัวหน้าหมู่บ้านมีสีหน้าเคร่งขรึม

อีกสองวันก็จะเป็นคืนส่งท้ายปีเก่าแล้ว สองสามวันมานี้ ใบหน้าของแต่ละคนมีใครบ้างที่ไม่ใช่ยิ้มแย้มแจ่มใส

ในช่วงสองสามวันนี้ผู้คนต่างทำความสะอาดบ้าน เตรียมของสำหรับวันปีใหม่ หรือไปเยี่ยมเยือนตามบ้านต่าง ๆ

แต่ทำไมหัวหน้าหมู่บ้านกลับมีสีหน้าท่าทางทุกข์ใจแบบนี้ล่ะ

"หัวหน้าหมู่บ้าน เข้ามาก่อนสิ" ด้านนอกนี่หิมะกำลังตกอยู่ ทั้งยังมีลมหนาวพัดผ่านไปมา นางหยูที่ยืนอยู่หน้าประตูก็รู้สึกหนาวจนตัวสั่น จึงรีบเชิญอีกฝ่ายเข้ามาในบ้าน

ผู้หญิงคนนั้นแรกเริ่มก็ไม่อยากเข้ามาสักเท่าไหร่หรอก แค่ต้องการพูดธุระก็เท่านั้น แต่เห็นหัวหน้าหมู่บ้านเดินเข้าไปแล้ว จึงได้แต่กระทืบเท้าแล้วเดินตามหลังพวกเขาเข้าไป

เมื่อเข้าไปในห้องครัว พอปิดประตูปุ๊ป จึงได้กั้นลมหนาวที่พัดมาจากภายนอกได้เสียที

นางหยูมองไปยังหัวหน้าหมู่บ้านและผู้หญิงคนนั้นที่หนาวจนหูแดงแล้วจึงพูดกำชับกับกับซินเยว่ว่า "ซินเยว่ ไปเอาน้ำอุ่นมาให้พวกเขาบรรเทาอาการหนาวที"

"ได้" ถูซินเยว่พยักหน้า กำลังจะหันไปต้มน้ำร้อนในหม้อ แต่หัวหน้าหมู่บ้านกลับโบกมือไปมาเสียก่อน เขาส่ายหัวพร้อมพูดว่า "พี่หยู ไม่ต้องลำบากขนาดนี้หรอก ที่พวกข้ามาในครั้งนี้ เพราะมีเรื่องด่วนจะมาขอร้องพี่น่ะ"

นางหยูนิ่งค้างไป

เมื่อพูดขึ้นมาแล้ว เป็นเพราะครั้งนั้นที่ถูซินเยว่สั่งสอนหลางฮุยไป ทำให้ชื่อเสียงเสื่อมเสียภายในหมู่บ้าน ต่อมาก็ไม่ค่อยมีใครแล้วที่อยากจะมาเยี่ยมเยือนที่บ้าน ก็เหมือนช่วงปีใหม่ในตอนนี้ ผู้คนต่างไปเยี่ยมเยือนไปมากัน มีเพียงบ้านของพวกเขาเท่านั้นที่เงียบสงัด คนในหมู่บ้านเมื่อเห็นพวกเขาก็ทำเหมือนเห็นตัวกาลกินี แต่ทำไมวันนี้หัวหน้าหมู่บ้านถึงได้จู่ ๆ มาที่บ้านนางได้กัน

นางหยูไม่รู้จะเอายังไงดี จึงหันกลับไปมองถูซินเยว่

ถูซินเยว่เลิกคิ้วแล้วพูดว่า "เรื่องที่จะขอร้องคือเรื่องใด ท่านลองพูดมาก่อนค่อยว่ากันเถอะ"

ก่อนหน้านี้ตอนอยู่ข้างนอกผู้หญิงคนนี้ก็มีสีหน้ากล้า ๆ กลัว ๆ แล้ว ถูซินเยว่ก็ดูออกแล้วว่ามีบางอย่างผิดปกติ ตอนนี้ถ้าหากอีกฝ่ายไม่พูดออกมาละก็ ไม่ว่ายังไงเธอก็จะไม่มีทางยอมตอบตกลงเป็นอันขาด

หัวหน้าหมู่บ้านมองไปยังผู้หญิงคนนั้นแล้ว ก็ไม่รู้จะพูดว่าอย่างไรออกมาดี

เขาเป็นหัวหน้าหมู่บ้านของหมู่บ้านต้าเย่มายี่สิบกว่าปี ต่อให้ไม่มีผลงานดีเด่นแต่ก็เหน็ดเหนื่อยไม่น้อย หลายปีมานี้ เขาทำงานจริง ๆ จัง ๆ มาโดยตลอด ไม่เคยกล้าที่จะไปทำเรื่องไม่ดีเลย แต่วันนี้ กลับต้องมาซวยด้วยน้ำมือของลูกชายตัวเอง

เมื่อหัวหน้าหมู่บ้านพูดไม่ออก ฝ่ายหญิงกลับทนไม่ไหวแล้ว นางกัดฟันพูดออกมาว่า "ซินเยว่ ผู้ชายบ้านข้าขึ้นเขาเป็นวันแล้ว ถึงตอนนี้ยังไม่กลับลงมาเลย เจ้าคุ้นเคยกับทางบนเขาที่สุด ถ้ายังไงเจ้าไปพวกข้าหน่อยจะได้ไหม? "

ที่แท้ผู้หญิงคนนี้ก็คือเมียของเซี่ยตี้หยาง ชื่อว่าหลิวจินเซียง

หลิวจินเซียงเพิ่งพูดจบหยก ๆ นางหยูก็ส่ายหัวพร้อมตอบกลับไปทันที "ไม่ได้ เรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาด!"

หลิวจินเซียงและหัวหน้าหมู่บ้านต่างก็อึ้งไป คิดไม่ถึงเลยว่าอีกฝ่ายจะปฎิเสธง่ายดายขนาดนี้

"พี่หยู พี่จะเห็นคนตายต่อหน้าต่อตาโดยไม่ช่วยเลยงั้นหรือ!?"

หลิวจินเซียงน้ำตาไหลอาบแก้มมองนางหยู ดูจากท่าทางแล้ว ไม่แน่ว่าเดี๋ยวคงจะคุกเข่าให้นาง

นางหยูเดิมทีก็เป็นคนใจดีอยู่แล้ว พออีกฝ่ายร้องไห้แบบนี้ เลยไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดีเหมือนกัน

"ซินเยว่นางก็เป็นผู้หญิงนะ ถ้าหาตัวผู้ชายเจ้าไม่เจอก็ควรรวมตัวผู้คนหรือญาติในหมู่บ้านไปตามหาบนภูเขาด้วยกันสิ พวกเจ้ามาหาซินเยว่จะมีประโยชน์อะไรกันเล่า"

นางหยูพูดถูก ต่อให้ถูซินเยว่จะเก่งกาจเพียงใด ยังไงก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น

ด้านนอกหิมะตกหนักแบบนี้ ทางบนภูเขาก็เดินลำบาก จงใจมาถึงที่บ้านเพื่อขอให้ผู้หญิงคนหนึ่งขึ้นภูเขาไปตามหาคนด้วยกันนั้น มันก็ไม่สมเหตุสมผลเลยจริง ๆ นั่นแหละ

อย่าว่าแต่ฟ้าก็ใกล้จะมืดเลย ตอนนี้หิมะยังตกหนักอีก ซูจื่อหังเองก็ได้บอกแล้วว่า อากาศแบบนี้ หมีมักจะออกมาปรากฎตัวบ่อยที่สุด ถึงแม้ว่าถูซินเยว่จะไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำอะไร แต่ก็ไม่ใช่ว่าเธอจะยอมเอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยงแบบนี้หรอกนะ

เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางไร้อารมณ์ของถูซินเยว่แล้ว หัวหน้าหมู่บ้านก็ต้องเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก ใคร ๆ ก็บอกว่าสะใภ้ของตระกูลซูนั้นโหดร้ายยิ่งนัก พอวันนี้มาเห็นกับตา ถึงแม้จะยังไม่เห็นถึงความร้ายของอีกฝ่าย แต่ว่าความโหดเขาได้เห็นจะ ๆ แล้ว

เขาเป็นถึงหัวหน้าหมู่บ้านแท้ ๆ แต่กลับรู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาลเมื่อนั่งอยู่ต่อหน้าของอีกฝ่าย

เวลานี้ หัวหน้าหมู่บ้านและหลิวจินเซียงต่างก็หลาดกลัวจริง ๆ ว่าถูซินเยว่จะปฏิเสธพวกเขา

เขากลืนน้ำลายไปอึกหนึ่งแล้วพูดว่า "ไม่ได้มีแค่พวกข้าสองคนหรอก ยังมีชายฉกรรจ์อีกหลายคนในหมู่บ้านน่ะ "

ถึงแม้ว่าคนในชนชทจะยากจน แต่พวกเขาส่วนใหญ่ก็เป็นคนมีน้ำใจ พอได้ยินว่าหลี่เม่ากับเซี่ยตี้หยางถูกติดอยู่บนภูเขา ก็มีหลายคนที่เป็นห่วงและอยากจะขึ้นเขาไปตามหาพวกเขาด้วย

หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ ถูซินเยว่ก็พยักหน้าพลางพูดว่า "ตกลง ข้าจะไปกับพวกท่าน"

เมื่อพูดออกไป นางหยูก็ตกใจทันที "ซินเยว่ ไม่ได้นะ!" ถ้าจื่อหังกลับมาแล้วรู้เรื่องเข้า แล้วตัวนางจะไปบอกกล่าวอีกฝ่ายได้ยังไงกัน! แล้วอีกอย่าง ซินเยว่ก็ยังเป็นผู้หญิงอีกด้วย แล้วหิมะก็ตกแรงซะขนาดนี้...

"ท่านแม่ ไม่เป็นไรหรอก" ถูซินเยว่หันมาแล้วแตะหลังมือของนางหยูเบา ๆ พร้อมพูดว่า "ข้ารู้ว่าท่านแม่เป็นห่วงข้า แต่ว่าท่านแม่เองก็คงไม่ยอมเห็นคนตายต่อหน้าต่อตายโดยไม่ช่วยเหมือนกันหรอก ท่านไม่ต้องเป็นห่วงนะ ข้าจะรีบกลับมาอย่างแน่นอน"

"แต่..." ที่ถูซินเยว่พูดก็ถูก นางหยูเองจะให้นั่งนิ่งเดียวดายปล่อยให้คนตายต่อหน้าต่อตายนางก็ทำไม่ลง แต่ถ้าต้องให้ถูซินเยว่ต้องไปเสี่ยงในที่ที่อันตรายแบบนั้น นางก็ทำไม่ลงเช่นกัน

ช่างลำบากใจเสียจริง

ในขณะที่นางไม่สามารถทำการเลือกได้ ถูซินเยว่กลับเตรียมตัวพร้อมแล้ว เธอเปลี่ยนเสื้อคลุมกันฝนเสร็จและออกไปพร้อมกับพวกเขาแล้ว