หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 86

"ฟังเสียงของหลี่เม่าเหมือนกำลังตกอยู่ในอันตรายนะ!" เถี่ยต้านกับหยวนเป่าสบตากัน ความร้อนใจปรากฏขึ้นในแววตาของทั้งคู่

ถูซินเยว่รีบตัดสินใจทันที "พวกเจ้าตามหลังข้าไว้ ห้ามบุ่มบ่ามโดยเด็ดขาด ช่วยคนสำคัญก็จริงแต่ชีวิตของตัวเองก็สำคัญเหมือนกัน อย่าลืมว่าที่บ้านของพวกเจ้ายังมีพ่อแม่พี่น้องคอยอยู่"

เมื่อถูซินเยว่พูดประโยคนี้จบ เถี่ยต้านที่ตอนแรกมุ่งแต่จะไปช่วยคนโดยไม่สนอะไรเลยนั้นก็ได้สติใจเย็นลง

"ฟังเจ้าก็แล้วกัน" เถี่ยต้านมองถูซินเยว่พลางเอ่ยขึ้น ส่วนคนที่อยู่ข้างหลังนั้นก็พยักหน้ากันโดยมิได้นัดหมาย

เมื่อพวกเขาต่างก็รับปากแล้ว ถูซินเยว่ย่อมวางใจลงได้ไปเปลาะหนึ่ง

เขาหิมะนั้นอันตรายมาก เธอไม่อยากให้มีคนบุ่มบ่ามจนต้องมาตายอยู่ที่นี่

"ไปกันเถอะ" หญิงสาวกล่าวเสียงทุ้มต่ำ นำพวกเขาไปตามทางที่มีเสียงร้องขอความช่วยเหลือดังมา

เสียงร้องของหลี่เม่านั้นน่าอนาถใจเสียเหลือเกิน ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้เดินตามทางเขา แต่ลัดทางลัดไป เพื่อจะได้ใช้เวลาที่น้อยที่สุดไปให้ถึงตัวหลี่เม่า

วันนี้หิมะตกหนัก เกล็ดหิมะตกลงมาเรื่อยๆ แค่ครึ่งวันบนพื้นก็เต็มไปด้วยชั้นหิมะที่หนามากแล้ว

หมู่บ้านต้าเย่อยู่ทางทิศใต้ ล้วนเป็นพวกป่าละเมาะ นอกจากต้นไผ่แล้ว พวกใบไม้ของไม้พุ่มล้วนร่วงโรยจนหมด บนกิ่งไม้มีเพียงน้ำแข็งชั้นหนาเกาะอยู่

เช่นนี้แล้ว จึงไม่บดบังสายตาของพวกเขา

ถูซินเยว่เดินนำอยู่ข้างหน้าสุด แววตาของเธอเคร่งขรึม ในมือกำมีดแน่น ความเฉียบคมแวบผ่านในแววตา

ฟ้ากำลังมืดลงแล้ว มีเพียงแสงสะท้อนจากหิมะขาวที่ยังคงเป็นแสงสว่างสุดท้าย

พวกเขาเองก็ไม่กล้าจุดไฟท่ามกลางป่าเขา ต้องลำบากหนักหนากว่าจะอ้อมป่าละเมาะมาตามเสียงร้องขอความช่วยเหลือได้

แต่ทุกคนก็ต้องตกตะลึงเมื่อเห็นภาพตรงหน้า

ตรงไหล่เขาห่างไปประมาณสามร้อยเมตรนั้นมีหมีขาวร่างยักษ์สูงอย่างน้อยสองเมตรตัวหนึ่ง ต่อให้เป็นชายที่มีร่างกำยำก็เถอะ เมื่อยืนประจันหน้าหมีขาวตัวนั้นก็ต้องกลายเป็นลูกไก่น้อยแน่ ๆ

สิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นคือ ข้างกายหมีขาวไม่ไกลมีผู้ชายคนหนึ่งนอนอยู่ มองไปร่างนั้นมีแต่เลือดท่วมร่าง สีเลือดแดงฉานนั้นเมื่ออยู่บนพื้นหิมะขาวก็ยิ่งสดเด่นเข้าไปใหญ่ มันสะท้อนเข้าตาทุกคนจนแสบตา ยิ่งทำให้ทุกคนตะลึงอึ้งค้าง

ถูซินเยว่ยืนอยู่หน้าสุด เพราะการหล่อเลี้ยงจากน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ในมิติ สายตาของเธอจึงดีกว่าคนทั่วไป มองแวบเดียวก็รู้ว่าคนผู้นั้นบาดเจ็บสาหัส และขาก็หายไปข้างหนึ่งด้วย

เป็นไปตามคาด หมีขาวตัวนั้นหันมา ในมือกอดขาคนข้างหนึ่งกำลังแทะกิน รอบปากเต็มไปด้วยเลือด ดูน่าสยดสยองยิ่งนัก

แม้แต่ถูซินเยว่ยังถอยหลังก้าวหนึ่งไปโดยไปรู้ตัว อย่าว่าแต่คนที่เหลือเลย

เถี่ยต้านที่เคยไม่เกรงฟ้ายังกลัวดินก็ยังกลัวจนหน้าซีดเผือด หยวนเป่ากำมีดแน่น ขาทั้งสองข้างสั่นระริก ชายฉกรรจ์หนึ่งในสองคนที่อยู่ข้างหลังนั้นกลัวจนแทบจะฉี่ราดอยู่แล้ว!

"นี่มันหมีนี่นา พวกเราสู้ไม่ได้หรอก รีบหนีกันเถอะ!"

หากช้ากว่านี้พวกเขาอาจถูกหมีจับกินไปด้วย!

แม้ยังไม่รู้ว่าคนที่นอนอยู่บนพื้นคือหลี่เม่าหรือเซี่ยตี้หยาง แต่ดูสภาพนั้นน่าจะไม่รอดแล้วแน่นอน

คนผู้นั้นพูดจบ หมีตัวนั้นก็จับขาที่ขาดในมือแล้วขยับมาทางนี้ก้าวหนึ่ง

ในขณะที่ทุคนคิดจะหนีนั้นก็มีเสียงดังขึ้นจากที่ไม่ไกลออกไป พวกเขาเงยหน้าขึ้นก็เห็นหลี่เม่าปีนที่ปีนขึ้นบนต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง กำลังเกาะกิ่งไม้ไว้แน่น

เมื่อเห็นทุกคนมา หลี่เม่าก็ทำหน้าขอความช่วยเหลือทันที เขาร้องไห้อ้อนวอน "ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย!"

เถี่ยต้านปฏิเสธทันควันโดยไม่ต้องคิด แต่ถูซินเยว่กลับตัดสินใจแล้ว

ความยืนหยัดปรากฏในแววตาของเธอ ชาติที่แล้วถูซินเยว่เป็นทหารหน่วยรบพิเศษ เมื่อได้รับภารกิจแล้ว ไม่ว่าจะต้องแลกกับอะไรก็ต้องทำภารกิจให้สำเร็จ

และบัดนี้ก็เช่นกัน

หากจะเผชิญหน้ากับหมี ไม่มีสิ่งใดที่สามารถใช้ได้นอกจากปืนล่าสัตว์ในยุคปัจจุบัน

แต่เสียดาย หมู่บ้านเกษตรสมัยโบราณแบบนี้จะมีปืนล่าสัตว์ได้อย่างไรกัน?

นายพรานล่าสัตว์ล้วนใช้วิธีที่ดั้งเดิมที่สุด

นอกจากตัวเธอแล้ว ถ้าให้พวกเขาไปสู้กับหมีล้วนมีแต่ต้องตายกับตาย แต่ถ้าเป็นตัวเธอไปไม่แน่ว่าอาจยังพอมีโอกาสรอดได้

เมื่อเห็นว่าหมีกำลังจะพุ่งประชิดเข้าใกล้พวกเขาแล้ว ถูซินเยว่ก็ไม่อยากเสียเวลาพรรณนาใด ๆ อีก จึงออกคำสั่งทันที "ข้าจะล่อหมีออกไป พวกเจ้าไปช่วยหลี่เม่า เข้าใจไหม?"

พูดจบถูซินเยว่ก็ไม่สนการว่าพวกเขาจะตอบกลับยังไง เธอจับต้นไผ่ข้าง ๆ แล้วอาศัยแรงของต้นไผ่ดีดตัวขึ้นไปทันที เมื่อโหนผ่านตัวหมีขาวก็คว้ามีดขึ้นแล้วสับลงไปที่มันอย่างแรงไปทีหนึ่ง

เมื่อหมีขาวถูกท้าทาย จากเดิมที่กำลังมุ่งไปทางพวกเถี่ยต้านก็หมุนตัวกลับมากะทันหันแล้วพุ่งไปหายังถูซินเยว่ทันที

ไอ้มนุษย์หน้าโง่ กล้าดียังไงมาทำร้ายมัน!

แต่ถูซินเยว่นั้นฉับเฉงว่องไวมาก แค่ชั่วพริบตาก็ล่อหมีขาววิ่งไปอีกทางได้แล้ว

กว่าพวกเขาจะได้สติ ถูซินเยว่ก็วิ่งออกไปไกลตั้งนานแล้ว