หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 87

"ซินเยว่" ดวงตาของเถี่ยต้านเต็มไปด้วยความกังวล เขากําลังจะวิ่งออกไป แต่กลับถูกหยวนเป่าหยุดไว้

"เจ้าทําอะไรน่ะ อยากตายหรือไงกัน"

"แต่ว่าซินเยว่ นางเป็นผู้หญิงนะ ถ้านางถูกหมีขาว... ถึงตอนนั้นพวกเราจะอธิบายให้ตระกูลซูฟังได้ยังไงกันล่ะ"

เพื่อช่วยหลี่เม่าและเซี่ยตี้หยาง แต่กลับต้องใช่ถูซินเยว่แลกมา นี่มัน...

เถี่ยต้านคิดยังไงก็รู้สึกผิด

หยวนเป่าก็รู้สึกไม่สบายใจเช่นกัน แต่ตอนนี้เขาก็ไม่รู้ว่าควรทําอย่างไรดี หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งเขาก็ขมวดคิ้วและพูดว่า “ถ้าซินเยว่ไม่สามารถหลบหนีจากหมีขาวได้ เจ้าไปก็ยิ่งมีแต่ต้องตาย เวลานี้สิ่งที่พวกเราทําได้ก็คือเชื่อใจนางและเชื่อว่านางสามารถกลับมาได้...”

แววตาของหยวนเป่าเคร่งขรึม เมื่อเทียบกับเถี่ยต้านแล้ว เขาใจเย็นกว่ามากนัก

ส่วนพวกที่อยู่ด้านหลัง แต่เดิมก็เป็นคนรักตัวกลัวตายอยู่แล้ว ในเมื่อถูซินเยว่ล่อหมีขาวออกไปได้ พวกเขาย่อมวางใจลง

เมื่อคนเราตกอยู่ในอันตราย การเลือกแบบนี้ก็ถือว่าเป็นสัญชาตญาณอย่างหนึ่ง

เถี่ยต้านได้ยินคําพูดของหยวนเป่าแล้ว แต่คิ้วของเขาก็ยังคงขมวดอยู่เช่นเดิม

ในเวลานี้ หลี่เม่าที่ซ่อนตัวอยู่บนต้นไม้ก็ตะโกนว่า “นี่ พวกเจ้า พวกเจ้าอย่ามัวแต่นิ่งสิ รีบช่วยข้าที!”

หลังจากที่เห็นถูซินเยว่ล่อหมีขาวออกไปได้แล้วนั้น เขาก็ดีใจเป็นอย่างมาก ในที่สุดเขาที่ซ่อนตัวอยู่บนต้นไม้อย่างน้อยสองชั่วยามก็สามารถลงมาได้เสียที

หยวนเป่ารีบพาคนไปช่วยหลี่เม่าลงมา

หลี่เม่าเป็นลูกชายของหัวหน้าหมู่บ้าน เมื่อเทียบกับพวกเขาแล้ว ก็ถือว่าได้รับการเลี้ยงดูอย่างเป็นอย่างดีมาตั้งแต่เด็ก ไฉนเลยจะเคยได้รับความหวาดกลัวและความทรมานเช่นนี้มาก่อน พอลงมาได้เขาก็เกือบจะเป็นลมไปทันที

ดีที่เขายังฝืนลมหายใจเฮือกสุดท้ายไว้อยู่ เขาชี้ไปทางเซี่ยตี้หยางที่อยู่ไม่ไกแล้วร้องไห้ตะโกนว่า “พวกเจ้ารีบ รีบไปดูเขาหน่อย...”

ขาข้างหนึ่งของเซี่ยตี้หยางไม่รู้ว่าถูกหมีขาวโยนทิ้งไปที่ไหนแล้ว ตอนนี้เขานอนหมดสภาพอยู่บนพื้นในมีเลือดท่วมตัวเต็มไปหมด หยวนเป่าเดินไปข้างกายเขาและตรวจลมหายใจ ตอนแรกเขาคิดว่าอีกฝ่ายคงตายไปแน่นอน แต่ไม่คิดเลยว่าจะยังมีลมหายใจอยู่

เขารู้สึกประหลาดใจและรีบพูดว่า “ยังมีชีวิตอยู่ แต่อาการบาดเจ็บของเขารุนแรงเกินไป หาสักคนสองคนส่งเขาลงไปก่อน แล้วก็หลี่เม่า เจ้าเองก็ลงไปด้วยละกัน เดี๋ยวข้ากับเถี่ยต้านจะรอซินเยว่อยู่ตรงไหล่เขา”

หยวนเป่าสั่งอย่างเป็นระเบียบ แล้วสั่งให้พวกเขาใช้ไม้ไผ่ทําเปลหามและยกเซี่ยตี้หยางลงจากภูเขาก่อน

แต่พอหลี่เม่ากําลังจะเดินตามพวกเขาไป เเถี่ยต้านกลับยื่นมือไปดึงอีกฝ่ายไว้

"เจ้าห้ามไป!"

"เถี่ยต้าน?" หลี่เม่าพูดพลางนํ้าตาไหลไปสูดนํ้ามูกไป ดูเหมือนน้อยใจเป็นอย่างมาก

เถี่ยต้านส่งสายตาไปยังชายสองคนที่แบกเปลหาม พวกเขาก็ทิ้งหลี่เม่าลงทันที

เมื่อเหลือเพียงพวกเขาสามคน เถี่ยต้านก็เริ่มจ้องมองผู้ชายของตัวเองอย่างจริงจัง

หลี่เม่านั้นจริง ๆ แล้วสูงตั้ง 180 เซนติเมตร แถมร่างกายยังใหญ่โตกว่าเถี่ยต้านที่ผอมแห้งอย่างกับลิงอีก แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเถี่ยต้านกลับดูเหมือนผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ซะงั้น

"เจ้าบอกข้ามาสิ เจ้ากับเซี่ยตี้หยางมาทําอะไรบนภูเขาในวันที่หิมะตกหนักแบบนี้กัน?"

ถึงแม้ว่าหัวหน้าหมู่บ้านจะไม่ได้บอกรายละเอียดกับพวกเขา แต่เถี่ยต้านก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติอยู่ ทําไมมาขึ้นเขายังต้องเรียกถูซินเยว่มาด้วย และที่สําคัญกว่านั้นก็คือหลี่เม่านั้นเป็นคนขี้เกียจมาแต่ไหนแต่ไรแล้วหิมะตกหนักแบบนี้ไม่นอนซุกผ่าห่มอยู่บนเตียงแต่มาขึ้นเขาทำไมกัน

"ข้า พวกข้าก็แค่มาชมเขาน่ะ..."

"ซินเยว่ไปช่วยคนน่ะ แล้วแม่ก็ห้ามนางไว้ไม่ได้ ทั้งหมดเป็นความผิดของแม่เอง" หลังจากนางหยูอธิบายเรื่องราวทั้งหมดแล้วก็พูดต่ออย่างหมดแรงว่า "จื่อหัง ทํายังไงดี ในใจแม่นี่สับสนวุ่นวายไปหมด แม่กังวลเหลือเกินว่าเกิดเรื่องขึ้นกับซินเยว่"

ถ้าหากซินเยว่เป็นอะไรไปแล้วล่ะก็ จะไปหาลูกสะใภ้ที่ดีแบบนี้ได้ที่ไหนล่ะ?

อยู่ด้วยกันมาครึ่งปี นางหยูรักถูซินเยว่เหมือนลูกสาวแท้ ๆ ไปตั้งนานแล้ว

"ท่านแม่รออยู่ที่บ้านก่อนนะ อย่าได้กังวลไป เดี๋ยวข้าจะไปถามหัวหน้าหมู่บ้านเดี๋ยวนี้"

ซูจื่อหังพูดจบก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เขาวิ่งออกไปโดยไม่ทันได้เปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยซ้ำไป

ที่เชิงเขา ชายฉกรรจ์สองคนได้ยกเซี่ยตี้หยางลงมาถึงแล้ว หลิวจินเซียงคุกเข่าร้องไห้โฮอยู่ข้าง ๆ เซี่ยตี้หยางจน กองหิมะที่อยู่ข้าง ๆ ราวกับจะทลายเพราะเสียงร้องไห้ของนาง

"นางหลิว เจ้าหยุดร้องไห้ได้แล้ว รีบพาเซี่ยตี้หยางไปหาหมอเถอะ" หัวหน้าหมู่บ้านขมวดคิ้วพูดขึ้น

ยังไงเสียเรื่องนี้ก็เป็นเซี่ยตี้หยางที่ยุยงหลี่เม่าก่อน ดังนั้น ตอนนี้หัวหน้าหมู่บ้านเองก็ไม่ค่อยชอบขี้หน้าอีกฝ่ายสักเท่าไหร่นัก

"จริงสิ แล้วหลี่เม่าล่ะ" ทําไมมีแต่เซี่ยตี้หยางกลับมา แต่ไม่เห็นหลี่เม่าเลยล่ะ?

เมื่อเห็นสภาพโชกเลือดของเซี่ยตี้หยางแล้ว ลางสังหรณ์ที่ไม่ดีบางอย่างก็ผุดขึ้นกลางใจ

"ไม่ใช่ว่าหลี่เม่านั้น..."

"หัวหน้าหมู่บ้านวางใจเถอะ หลี่เม่าน่ะไม่เป็นไรหรอก" ชายฉกรรจ์ที่อยู่ข้าง ๆ อธิบาย "พวกหลี่เม่านั้นไปเจอหมีเข้า แต่เขาซ่อนตัวอยู่บนต้นไม้จึงรอดมาได้ ส่วนหมีถูกถูซินเยว่ล่อไปแล้ว ตอนนี้พวกเขากําลังรอนางอยู่ที่ไหล่เขากัน"

"เจ้าพูดว่าอะไรนะ" เมื่อพูดถึงตรงนี้ จู่ ๆ ก็มีเสียงต่ำและแหบห้าวดังมาจากทางที่ไม่ไกลนัก