หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 88

ทุกคนรีบหันกลับมามอง เห็นซูจื่อหังที่ไม่รู้มายื่นอยู่ด้านหลังพวกเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กำลังมองพวกเขาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

ในสายตาของหัวหน้าหมู่บ้านฉายแววความร้อนตัวขึ้นมาแวบหนึ่ง ชายฉกรรจ์สองคนที่อยู่ข้าง ๆ ก็ต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ไม่รู้จะทำอย่างไรดี

หัวหน้าหมู่บ้านรีบโบกมือเป็นสัญญาณว่าให้พวกเขาพาเซี่ยตี้หยางเข้าไปหาหมอหลี่ที่ในหมู่บ้านก่อน

แต่ซูจื่อหังกลับก้าวไปข้างหน้าสองก้าวขวางทางพวกเขาไว้แล้วขมวดคิ้วถามว่า "ซินเยว่ล่ะ อยู่ที่ไหน?"

สีหน้าของชายฉกรรจ์แข็งค้าง ส่วนชายหนุ่มที่บัดนี้สีหน้าเคร่งเครียดแล้วถามขึ้นว่า "ทำไมพวกเจ้าลงจากเขากันมาหมดแล้ว แต่ซินเยว่ไม่ได้ลงมาด้วยล่ะ?"

ซูจื่อหังเป็นคนเรียนหนังสือเพียงคนเดียวของหมู่บ้าน ปกติทุกคนแค่คิดว่าเขาดูเย็นชา แต่ก็อ่อนน้อม ไม่เคยมีใครเคยเห็นซูจื่อหังโกรธมาก่อนเลย แต่ใบหน้าไร้อารมณ์ของชายหนุ่มตอนนี้ดู ๆ ไปแล้วก็น่ากลัวไม่น้อยเลยทีเดียว

ชายฉกรรจ์สองคนไม่รู้จะตอบยังไงดี หัวหน้าหมู่บ้านจึงรีบเข้ามาและพูดว่า "จื่อหัง เจ้าอย่าเพิ่งร้อนใจไปเลย ซินเยว่กับหยวนเป่าพวกเขายังอยู่บนเขากัน ส่วนเซี่ยตี้หยางอาการสาหัสถึงได้ลงมาก่อน"

ถ้าเกิดให้ซูจื่อหังรู้ว่าถูซินเยว่ล่อหมีไปเพียงลำพังแล้วล่ะก็ เกิดซูจื่อหังทำอะไรที่มันหุนหันพลันแล่นขึ้นมา คราวนี้พวกเขาก็ไม่รู้จะไปบอกคนตระกูลซูได้ยังไงแล้วจริง ๆ

ตระกูลซูมีทายาทแค่คนเดียว เรื่องนี้ใคร ๆ ก็รู้

แต่หลิวจินเซียงกลับพูดตะกุกตะกักว่า "พวกท่านไปหลอกเขาทำไมกัน? หมีตัวนั้นมันกัดพวกผู้ชายข้าจนเป็นแบบนี้ แล้วถูซินเยว่ล่อหมีไปแบบนั้น ไม่แน่ตอนนี้อาจจะถูกหมีจับฉีกเป็นชิ้น ๆ แล้วก็ได้"

นางไม่พอใจถูซินเยว่อยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายเอาแต่ออกไปล่าสัตว์บนภูเขาทั้งวันจนได้เหยื่อมามากมายขนาดนี้ แล้วผู้ชายของนางจะไปอิจฉาได้ยังไงกัน?

ถ้าไม่อิจฉาก็คงไม่ต้องมามีสภาพแบบนี้หรอก

"แม่นางหลิว นี่เจ้าบ้าไปแล้วหรือ? เจ้าหุบปากไปเลยนะ!" หัวหน้าหมู่บ้านพูดพลางกระทืบเท้า เขาอยากจะเอามืออุดปากหลิวจินเซียงคนนี้เสียจริง

เป็นเพราะหญิงโงเขล่าคนนี้ ต้องโทษที่นางไม่ดูผู้ชายของตัวเองให้ดีถึงทำให้หมู่บ้านต้าเย่ต้องมาเกิดเรื่องนองเลือดในช่วงปีใหม่แบบนี้

"ข้าทำไม ข้าพูดอะไรผิดไปงั้นรึ?" หลิวจินเซียงพูดพลางหัวเราะเยาะ "ใครจะไปสู้หมีได้กันเล่า ยังไงถูซินเยว่ก็ต้องตายแน่นอนอยู่แล้ว ศพก็คงจะ..."

"หุบปาก!" น้ำเสียงของซูจื่อหังเยือกเย็นแข็งกร้าว นัยน์ตาสีดำสนิทราวกับสามารถยิงมีดเฉียบคมล่มหนึ่งออกมาได้ หลิวจินเซียงเห็นสายตาแบบนี้เข้าก็ตกใจกลัวจนพูดอะไรไม่ออก

แต่ซูจื่อหังกลับเดินเข้ามาหาตัวเองทีละก้าว ๆ หน้าตาขมึงทึงราวอาชูร่าจากแดนนรก ความเย็นเยือกราวไม่มีที่สิ้นสุดแผ่ซ่านออกมาจากตัวเขา

สายตาแบบนี้ทำเอาหลิวจินเซียงตกใจจนทรุดนั่งลงกับพื้น นางมองผู้ชายตรงหน้าด้วยสายหวาดกลัวพลางพูดจาติดอ่าง "ซูจื่อหัง เจ้า เจ้าจะทำอะไรน่ะ? มีอะไรก็พูดกันดี ๆ ก็ได้..."

"ถ้าข้าได้ยินว่าเจ้ากล้าสาปแช่งซินเยว่อีกล่ะก็" ซูจื่อหังพูดพลางหันหน้ามา สายตาของเขามาหยุดอยู่ที่เซี่ยตี้หยางแล้วพูดเรียบ ๆ ว่า "อย่าหวังเลยว่าผู้ชายของเจ้าจะได้ฟื้นขึ้นมาอีก!"

หลิวจินเซียงตกตะลึงจนพูดไม่ออก

ปกติแล้วในสายตาของทุกคน ซูจื่อหังถือว่าเป็นคนซื่อ ๆ แต่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า เวลาคนคนซื่อ ๆ โมโหขึ้นมานั้นจะน่ากลัวถึงขนาดนี้!

ซูจื่อหังเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตัวเองถึงได้ทำโมโหแบบนี้ เขารู้เพียงว่าวินาทีที่รู้ว่าถูซินเยว่ไม่รู้เป็นตายร้ายดีอย่างไร ใจของเขาก็เหมือนถูกบีบอย่างแรง

ตอนที่ได้ยินคำว่าตายจากปากหลิวจินเซียง เขาถึงขั้นคิดจะทำลายทุกสิ่งให้สิ้นซากด้วยซ้ำ!

เขาไม่มีแก่ใจจะทะเลาะกับหลิวจินเซียงต่อ ซูจื่อหังพูดกับหัวหน้าหมู่บ้านว่า "ข้าจะขึ้นเขา ฝากดูแลแม่ข้าให้ดีด้วย"

พอพูดจบซูจื่อหังก็หันหลังกลับและจากไปทันทีโดยไม่รอให้หัวหน้าหมู่บ้านได้พูดอะไร

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน