หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 90

พอรอดชีวิตมาได้ วินาทีนี้ แม้กระทั่งอุณหภูมิที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างของชายตรงหน้ายังเริ่มจะไม่ชัดเจนขึ้นมา

ทางด้านซูจื่อหังเองไฉนเลยจะไม่เป็นเช่นนี้กันเล่า?

ถ้าเป็นไปได้ เขาก็อยากจะขยี้ร่างของหญิงสาวตรงหน้าเข้าไปในร่างกายของตัวเองเสียจริงทีเดียว

แต่ในขณะที่ทั้งสองกอดกันอย่างแนบแน่นนั้น เขาก็ได้กลิ่นคาวเลือดจากร่างของถูซินเยว่

ดวงจันทร์สีนวลขาวประดุจหิมะทอแสงสลัว ๆ อยู่บนฟากฟ้า ถึงแม้ซูจื่อหังไม่สามารถมองเห็นบาดแผลบนร่างกายของถูซินเยว่ได้อย่างชัดเจน แต่เขาก็รู้ว่าหญิงสาวต้องได้รับบาดเจ็บแน่นอน

ดังนั้น แม้แต่กอดอีกฝ่ายไว้ เขาก็ต้องระมัดระวัง ไม่กล้าออกแรงมากเกินไป

"ก็บอกไปแล้วว่าหิมะตกหนักแบบนี้มักมีหมีออกมา แต่เจ้ายังจะดื้อด้านขึ้นเขามาช่วยคนให้ได้... ข้านี่อยากจะด่าเจ้าจริง ๆ เลยนะ" ซูจื่อหังถอนหายใจอย่างจนปัญญา

ตอนนี้ถูซินเยว่พอคิดไปคิดมาก็อดรู้สึกกลัวขึ้นมาไม่ได้เหมือนกัน ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเสี่ยวหวงแล้วล่ะก็ เธอคงจะต้องตายอยู่ในท้องหมีไปแล้ว!

ดังนั้น พอได้ยินคําพูดของซูจื่อหัง เธอจึงได้แต่ยิ้มอย่างอาย ๆ และพูดว่า "งั้นท่านก็ด่าข้าเถอะ"

"ไม่ด่าแล้ว" ซูจื่อหังปล่อยเธอแล้วส่ายหัว นางรอดพ้นจากความตายและกลับมาอยู่ข้างกายตัวเองมาอย่างยากลำบาก ในเวลาแบบนี้ เขาจะไปดุเธอลงได้ยังไงกันอีก?

เขาไม่รู้ด้วยซ้ําว่าจะพยายามทําดีกับเธอยังไงดี?

ร่างกายของถูซินเยว่อ่อนแอมาก ตอนขากลับ จึงเป็นซูจื่อหังที่แบกเธอกลับไป เมื่อนอนคว่ำอยู่บนแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่ม หญิงสาวก็รู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก

แผ่นหลังของซูจื่อหังนั้นแข็งแรงมาก ราวกับสามารถกันลมกันฝนได้

ถูซินเยว่เล่าเรื่องที่ตัวเองล่อเจ้าหมียังไง แล้วหลังจากนั้นจะหนีเอาชีวิตรอดมายังไงให้เขาฟัง สุดท้ายแล้วก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า "จะว่าไปแล้ว ต้องขอบคุณเสี่ยวหวงนะเนี่ย ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเสี่ยวหวง ข้าคงจะไม่ได้เจอท่านแล้ว"

ซูจื่อหังก็พยักหน้าเช่นกัน เจ้าเสือตัวนี้เข้าใจมนุษย์เป็นอย่างมาก คาดไม่ถึงเลยว่ามันจะไปช่วยถูซินเยว่ไว้ในยามคับขันแบบนั้น เขาเองก็รู้สึกขอบคุณอีกฝ่ายเป็นอย่างมากเช่นกัน

อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้ เขามีความภาคภูมิใจในตัวของถูซินเยว่มากกว่า

ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะถูซินเยว่สร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับเจ้าเสือนั่นมาตั้งแต่เนิ่นๆ ก็คงไม่มีเหตุการณ์ช่วยคนจากปากหมีอย่างในวันนี้แล้ว

"เสี่ยวหวงชอบอะไรล่ะก็ เดี๋ยวรอฤดูใบไม้ผลิแล้ว เราขึ้นเขาเอาไปให้มันกัน"

เขากล่าว

ถูซินเยว่พยักหน้า ตอบรับว่า "ได้สิ"

ในใจเธอกลับคิดว่า สิ่งที่เสี่ยวหวงชอบก็คงมีแต่น้น้ำพุศักดิ์สิทธิ์เท่านั้นแล้วมั้ง แต่ทว่าวันนี้ เพื่อชีวิตของเธอแล้ว มันถึงกับยอมให้น้ำพุศักดิ์สิทธิ์แก่ตัวเอง

ว่ากันว่าเสือนั้นดุร้าย แต่ตอนนี้เธอดู ๆ แล้ว กลับรู้สึกว่าสัตว์ป่าพวกนี้นั้นน่ารักกว่ามนุษย์เยอะเลย

ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะความโลภของเซี่ยตี้หยาง วันนี้ก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้เป็นแน่แท้

ถูซินเยว่หรี่ตาลง ในดวงตาฉายแววลึกลับอ่านไม่ออก กลับเป็นซูจื่อหังที่เหมือนจะนึกอะไรบางอย่างออก เขาเอ่ยว่า "ขาของเซี่ยตี้หยางขาดแล้ว ตอนนี้ยังไม่รู้เป็นตายร้ายดีอย่างไร ก็ไม่รู้ว่าจะรอดไปได้หรือเปล่า ก็ถือซะว่าได้รับผลกรรมแล้วละกัน"

ตั้งแต่ได้ยินคําพูดของหลิวจินเซียงแล้ว เขาก็ไม่ได้เห็นใจคนตระกูลเซี่ยอีกเลย

ถูซินเยว่วรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

แต่เธอก็สงบลงอย่างรวดเร็ว

ผู้ชายคนหนึ่งแบกหญิงสาวคนหนึ่งไว้บนหลังและค่อย ๆ เดินลงเนินเขาทีละก้าว ๆ

ที่เชิงเขา ผู้คนเกือบครึ่งหมู่บ้านกําลังรออยู่ที่นี่อย่างกระวนกระวายใจ

เดิมที คนเหล่านั้นต่างก็ไม่เชื่อว่าถูซินเยว่ผู้มีชื่อเสียงฉาวโฉ่มาตลอดจะเป็นฝ่ายขึ้นเขาไปช่วยชีวิตคนด้วยตัวเอง แถมยังต่อสู้กับหมีดำอีกด้วย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน