หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 91

ซูจื่อหังแบกถูซินเยว่กลับไปที่บ้าน เขาไม่ได้เปิดเผยเรื่องของเสี่ยวหวง แค่เล่าว่าตอนที่ตัวเองหาถูซินเยว่เจอนั้น อีกฝ่ายก็ได้รับบาดเจ็บไปทั้งตัวแล้ว น่าจะได้รับตอนที่หนีจากหมี

เมื่อครู่ที่อยู่ข้างนอกยังไม่ได้เห็นชัดเจนนัก แต่ตอนนี้มาถึงบ้านตระกูลซูแล้ว ผู้คนที่ตามซูจื่อหังมาถึงได้เห็นว่าแม้แต่เสื้อชั้นในของถูซินเยว่ยังถูกย้อมไปด้วยเลือดสีแดงสด บนขาและแขนต่างมีรอยถูกกรงเล็บข่วน ดูแล้วน่าสยดสยองเป็นอย่างมาก

คาดว่าแม้แต่นายพรานที่ร่างกายแข็งแรงกํายําก็คงไม่กล้าเผชิญหน้ากับหมีโดยตรงแบบนี้

มันยากที่จะจินตนาการเหลือเกินว่าถูซินเยว่หนีออกมาจากมือของหมีได้อย่างไรกัน

ที่ผ่านมาพวกเขามักจะด่าทอถูซินเยว่ว่าเป็นหญิงอ้วนอัปลักษณ์

แต่ตอนนี้ได้มามองใหม่ชัดอีกครั้งนั้น กลับพบว่าร่างเล็ก ๆ ที่นอนอยู่บนเตียงนั้น หน้ากลมแก้มป่องเหมือนเด็กทารก อีกทั้งยังขาวเนียนประดุจไข่ไก่ที่ปอกเปลือกแล้ว เนื้ออ้วน ๆ บนร่างกายได้หายไปแล้ว บัดนี้ถูกแทนที่ด้วยรูปร่างที่สมส่วน

ท่ามกลางแสงเทียนที่มืดสลัว พอมองดูแล้วไม่เพียงแต่ไม่ขี้เหร่เลยสักนิด แต่ยังดูงามยิ่งนักอีกด้วย

หลังจากเถี่ยต้านตามหมอมาแล้ว ซูจื่อหังกลัวว่าจะส่งผลกระทบต่อการรักษาของหมอหลี่ จึงเชิญพวกเขาออกไป

ที่ลานบ้าน หญิงคนหนึ่งมองหน้าต่างที่ปิดสนิทแล้วพูดเสียงเบาว่า "ซินเยว่เปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ"

"ใช่ ๆ ไม่เหมือนเมื่อก่อนเลยสักนิด"

"ปกติไม่ได้สังเกต ตอนนี้มามองชัด ๆ ใหม่ โห สวยขนาดนี้แล้วหรือเนี่ย..."

"ใช่ ๆ นอกจากนี้นะ นางยังช่วยชีวิตหลี่เม่าและเซี่ยตี้หยางไว้อีกด้วย... เป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แต่กลับยอดเยี่ยมยิ่งนัก"

แต่ละคนต่างพูดกันคนละประโยคสองประโยค ราวกับว่าความคับข้องใจในอดีตที่มีต่อถูซินเยว่นั้น ได้มลายหายไปจากการไปช่วยเหลือในครั้งนี้อย่างสิ้นเชิง

เมื่อนึกถึงอดีตที่พวกเขาเคยเยาะเย้ยและกีดกันถูซินเยว่ทั้งต่อหน้าและลับหลังแล้ว ต่างก็รู้สึกละอายใจจนแทบอยากจะหารูสักรูมุดเข้าไป

นางหยูที่ยืนอยู่หน้าประตูนั้น ในใจก็เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย

มีลูกสะใภ้เช่นนี้ ที่จริงนางก็รู้สึกโชคดีเป็นอย่างมาก

แต่เมื่อเห็นสภาพของซินเยว่ที่เต็มไปด้วยบาดแผลแล้วนั้น นางก็รู้สึกเสียใจที่ตอนนั้นไม่ได้รั้งอีกฝ่ายเอาไว้ แต่อย่างไรก็ตามก็โชคดีเหลือเกินที่ตอนนี้ซินเยว่กลับมาอย่างปลอดภัยแล้ว

ขอแค่กลับมาได้ก็พอแล้ว

"อากาศก็หนาวมากแล้ว พวกเจ้ากลับไปก่อนเถอะ" นางหยูพูดกับผู้หญิงที่ยืนอยู่รอบ ๆ ว่า "เดี๋ยวไว้พรุ่งนี้ซินเยว่ดีขึ้นค่อยมาดูก็ยังไม่สาย อย่ามัวมายืนอยู่ที่นี่กันเลยเดี๋ยวจะมาป่วยเอาตอนปีใหม่ บ้านของพวกเราก็เล็กเกินไป ไม่อาจจะต้อนรับพวกเจ้าได้ ต้องขอโทษจริง ๆ ด้วยแล้ว"

"พี่หยู นี่พี่พูดอะไรของพี่น่ะ งั้นพวกเราไม่รบกวนแล้วล่ะ เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ พี่เองก็รีบพักผ่อนเถอะ"

"ใช่ ใช่ พี่หยู นี่พี่มีลูกสะใภ้ที่ดีจริง ๆ เลยนะ"

หลังจากเหตุการณ์นี้ ความคิดเห็นของทุกคนที่มีต่อถูซินเยว่ก็ล้วนเปลี่ยนไป

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อพวกเขาได้ยินว่าถูซินเยว่นั้นขึ้นเขาไปล่าสัตว์และทําเงินให้กับตระกูลซูเป็นจํานวนมากแล้ว พวกเขาก็ยิ่งชื่นชมเธอมากยิ่งขึ้น ต่างก็ได้แต่เสียดายที่เธอไม่ได้เป็นลูกสะใภ้ของตัวเอง

ภายใต้การเกลี้ยกล่อมของนางหยูแล้ว ผู้คนต่างก็กลับออกจากตระกูลซูกันไปหมด

ในห้อง หมอหลี่กําลังทําความสะอาดบาดแผลให้ถูซินเยว่อยู่

โชคดีที่แผลไม่ลึกนัก บวกกับตอนนี้เป็นฤดูหนาว อุณหภูมิต่ำ แผลจึงไม่ติดเชื้อง่าย

"เสร็จแล้วล่ะ" หลังจากนั้นไม่นานหมอหลี่ก็เช็ดเหงื่อเย็นที่ผุดอยู่บนหน้าผากและกล่าวว่า "อาการบาดเจ็บของซินเยว่ยังถือว่าเบา ล้วนเป็นแค่บาดแผลภายนอกเท่านั้น อาการบาดเจ็บของเซี่ยตี้หยางต่างหากที่ถือว่าร้ายแรงมาก ขาข้างนั้นของเขาเรียกได้ว่าเดี้ยงแล้ว โชคดีที่รักษาชีวิตไว้ได้"

เมื่อพูดถึงตรงนี้ หมอหลี่ก็ยืนขึ้นและกล่าวว่า "เดี๋ยวข้าจะสั่งยาให้ซินเยว่ แค่กินยาก็พอแล้ว"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน