หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 92

เมื่อซูเฟิ่งอี๋มาถึงด้านนอกบ้านนางหยู ยังไม่ทันจะได้เข้าประตูก็เห็นคนหลายคนเดินสวนมา

นางจึงตั้งใจมองดูชัด ๆ แล้วพบว่าเป็นพวกผู้หญิงในหมู่บ้าน

หมู่บ้านต้าเย่ก็ไม่ได้ใหญ่อะไรมาก คนก็ไม่เยอะ เวลาที่พวกผู้หญิงรวมตัวไปซักผ้าที่ริมแม่น้ำกันนั้น ก็มักจะนินทาเรื่องภายในหมู่บ้านไปด้วย

อย่างเช่น ผู้ชายบ้านนี้แอบออกไปขโมยกิน ผู้ชายบ้านนั้นตีเมียตัวเองอีกแล้ว...

ว่ากันว่ามิตรภาพของผู้หญิงนั้นมักสร้างขึ้นมาจากการนินทา ดูท่าจะไม่ใช่เรื่องโกหกจริง ๆ ด้วย

แม้ว่าซูเฟิ่งอี๋จะไม่ใช่คนดีอะไร แต่นางถนัดเรื่องนินทาเป็นอย่างยิ่ง ปากนางสามารถพล่ามนินทาไม่หยุดประดุจยิงรัวกระสุนปืน ดังนั้นพวกผู้หญิงในหมู่บ้านจึงชอบไปหาเธอ

เมื่อซูเฟิ่งอี๋เห็นพวกนางก็ตกใจมาก

"นี่พวกเจ้ามาทําอะไรกันน่ะ?" แถมแต่ละคนยังถือตะกร้ามากันอีก

พรุ่งนี้ก็เป็นวันขึ้นปีใหม่แล้ว คนพวกนี้ไม่อยู่บ้านเตรียมของสำหรับฉลองปีใหม่กัน แต่ละคนออกมาทําอะไรกันเนี่ย?

ในขณะที่ซูเฟิ่งอี๋กําลังประหลาดใจอยู่นั้น ก็เห็นพี่สะใภ้ของหยวนเป่าเสนอตัวพูดขึ้นว่า "พวกข้ามาเยี่ยมซินเยว่กันน่ะ ก็เมื่อวานซินเยว่ช่วยชีวิตคนสองคนเอาไว้ ดังนั้นเราจึงมาเยี่ยมนางกัน"

ส่วนบางคนนั้นก็ตั้งใจจะมาขอโทษถูซินเยว่ด้วย

พวกนางต่างก็เสียใจมากที่เมื่อก่อนไปกีดกันถูซินเยว่ถึงขนาดนั้น

"ใช่ ๆ พวกเราน่ะเอาของมานิดหน่อย ก็ถือซะว่าเป็นน้ำใจของพวกเรา"

เมื่อได้ยินพวกนางต่างกันไปมา ซูเฟิ่งอี๋ก็ต้องอึ้งตกตะลึงไปแล้วถามว่า "นี่พวกเจ้าไม่ได้บ้าไปใช่ไหม ถูซินเยว่ออกจะโหดร้ายปานนั้น เมื่อก่อนพวกเจ้าก็เกลียดนางมากไม่ใช่หรือไงกัน แล้วทําไมตอนนี้แต่ละคนถึงได้หิ้วของมาเยี่ยมนางกันล่ะ?"

เดิมทีพี่สะใภ้ของหยวนเป่ายังพูดจาดี ๆ อยู่ แต่พอได้ยินคําพูดนี้ของซูเฟิ่งอี๋เข้า สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที

"ป้าของจื่อหัง นี่ท่านหมายความว่ายังไงกัน ซินเยว่น่ะช่วยคนในหมู่บ้านเอาไว้นะ พวกเราทุกคนต่างก็รู้สึกขอบคุณนางกัน ทําไมมีแต่เจ้า..."

เมื่อพูดถึงตรงนี้ พี่สะใภ้ของหยวนเป่าก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า "ข้ารู้แล้ว ปกติท่านก็ไม่ชอบซินเยว่อยู่แล้ว พวกคําพูดที่ทําให้ซินเยว่เสียชื่อเสียงก่อนหน้านี้ ก็ล้วนเป็นฝีมือของท่านทั้งนั้น!"

พอคําพูดนี้หลุดออกไป คนที่เมื่อกี้ยังคิดจะทักทายซูเฟิ่งอี๋นั้นก็ต่างถอยหลังไปหนึ่งก้าวทันที

ซูเฟิ่งอี๋แข็งค้างชะงักไป นางพูดด้วยสีหน้าที่ไม่เป็นธรรมชาติทันทีว่า "พวกเจ้า นี่พวกเจ้าหมายความว่ายังไงกัน คําพูดพวกนั้นก่อนหน้านี้พวกเจ้าเองก็เคยพูดเหมือนกันนะ..."

“ช่างเถอะ ช่างเถอะ พวกเราเข้าไปซินเยว่กันก่อนเถอะ” พี่สะใภ้ของหยวนเป่ามองซูเฟิ่งอี๋ไปแวบหนึ่ง ไม่อยากจะเสียเวลาพูดจาไร้สาระกับอีกฝ่าย

คนอื่นอาจจะไม่รู้ แต่นางกับซินเยว่นั้นสนิทสนมกัน ตอนนั้นที่ซินเยว่กับนางหยูนางหยูถูกซูเฟิ่งอี๋ขับไล่ออกจากตระกูลซูอย่างไรนั้น นางรู้ดีเป็นที่สุด

ดังนั้น เมื่อเห็นซูเฟิ่งอี๋มาที่นี่ นางก็รู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายไม่ได้มีเจตนาดี

เมื่อได้ยินพี่สะใภ้ของหยวนเป่าพูดแบบนี้ ทุกคนก็นึกออกทันทีว่ามาทําอะไรที่นี่กัน แต่ละคนต่างก็เลิกสนใจซูเฟิ่งอี๋แล้วรีบเข้าไปหาถูซินเยว่กัน

เดิมทีซูเฟิ่งอี๋ก็ตั้งใจจะมาแอบเอาปลาไปตอนที่ไม่มีใครอยู่ คราวนี้คนเยอะซะขนาดนี้ ความปรารถนาของเธอจึงล้มเหลวไปโดยปริยาย

เมื่อมองไปยังลานบ้านที่คึกคักแล้ว ซูเฟิ่งอี๋ก็ต้องกัดฟัน ในใจของนางอึดอัดยิ่งนัก นางหันหลังและจากไปอย่างหดหู่

ทางด้านนี้ เดิมทีถูซินเยว่กําลังนอนพักฟื้นอยู่บนเตียง อยู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงคึกคักดังมาจากข้างนอก จึงมองซูจื่อหังด้วยความอยากรู้อยากเห็นทันทีว่า "เกิดอะไรขึ้นน่ะ"

"มีแขกมาน่ะ เจ้านอนพักก่อนนะ เดี๋ยวข้าจะออกไปทักทาย" ซูจื่อหังกดถูซินเยว่ที่กําลังจะลุกขึ้น แล้วหันหลังเดินออกไป

ห้องครัวเล็ก ๆ ของบ้านตระกูลซูนั้นเล็กเกินไปจริง ๆ เป็นไปไม่ได้เลยที่จะรองรับคนจํานวนมากได้ นางหยูจึงได้ขนโต๊ะไปไว้ที่ลานบ้านแทน ซึ่งตอนนี้นางก็กําลังชงชาให้ผู้หญิงเหล่านั้นอยู่

"อากาศหนาวขนาดนี้ ยังพากันมาอีก รีบดื่มน้ำร้อนกันเถอะจะได้อุ่นขึ้นหน่อย" นางหยูพูดด้วยรอยยิ้ม

"ไม่เป็นไรหรอก" ถูซินเยว่ส่ายหน้า "ล้วนเป็นแค่บาดแผลภายนอกทั้งนั้น ไม่มีอะไร เดี๋ยวไม่นานก็หายแล้วล่ะ"

เมื่อชาติก่อนตอนที่เธอเป็นทหารหน่วยรบพิเศษนั้น การบาดเจ็บระดับนี้เป็นเรื่องปกติธรรมดาอยู่แล้ว แล้วพอข้ามมิติเวลามา ไหนเลยจะกลายเป็นคนอ่อนแอขึ้นมาได้เล่า

แต่ถูซินเยว่กลับคิดไม่ถึงว่าตนเองเพียงแค่พูดเรื่อยเปื่อยไปเท่านั้น แต่ผู้คนที่ล้อมรอบตัวเธอกลับมองมาด้วยสายตาที่แสดงความประหลาดใจ

"ซินเยว่ นี่เจ้าจะเก่งเกินไปแล้วนะ!"

"ใช่ ๆ นี่เจ้าเข้มแข็งจริง ๆ เลย ปกติข้าแค่ถูกมีดทําครัวกรีดเป็นแผลเล็ก ๆ ก็รู้สึกเหนื่อยแทบแย่แล้ว แล้วดูเจ้าสิ บาดเจ็บหนักขนาดนี้แล้วยังยิ้มออกได้อีก"

พวกผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ ต่างพากันพูดขึ้นมา ล้วนแล้วแต่แสดงความชื่นชมต่อถูซินเยว่ทั้งนั้น

ถูซินเยว่กลับรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เธอถามอย่างสงสัย "คือพวกเจ้า..."

ทําไมเธอแค่ได้รับบาดเจ็บก็มีคนมาเยี่ยมเธอเยอะขนาดนี้ซะแล้ว อีกอย่างหนึ่ง ปกติคนในหมู่บ้านก็เกลียดเธอมากเลยไม่ใช่หรือ?

วันนี้ พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกหรือไงกัน?

ใบหน้าของถูซินเยว่เต็มไปด้วยความสับสน

เมื่อเห็นเธอเป็นแบบนี้ ผู้หญิงเหล่านั้นก็ยิ่งรู้สึกอายมากขึ้น พวกนางมองหน้ากันเลิ่กลั่ก สุดท้ายเป็นเมียหยวนเป่าที่พูดขึ้นว่า "พวกนางต่างมาเยี่ยมเจ้าน่ะ"

"ใช่แล้ว ซินเยว่ เมื่อก่อนพวกเราผิดเอง พวกเราขอโทษด้วยนะ"

ผู้หญิงคนหนึ่งก้าวออกมา

พอถูซินเยว่ได้มองชัดเจนแล้วก็ต้องดีใจ